Alle inzendingen over als Liefde wuift

woord voor woord fluister ik de wereld dicht tot een gulden boek in zoete winterslaap waar herinnering het leven prijst en licht zich spiegelt in een fotolijst flitsen beelden door de tijd doorheen pareltjes van wazigheid baar ik lettertjes W O R D E N nu vonkjes eeuwigheid…

Klaproos wuift Burka wuift Zeilen klapperen op 't golvend glinsterend spetterend water van het IJsselmeer Lakens bollen en wuiven aan een waslijn in 't Gooi De familie wuift bij het vertrek: dag, dag Koolzaad en margrieten staan samen te wuiven in de berm Dag meeuw, ik wuif De meeuw drijft af De kont van een vliegtuig komt in zicht…

jij schuilt in dit verhaal woorden weten jou te verbergen ergens in een zin laat ik onverwacht liefde vallen jij wuift mijn letters weg en jouw ware aard ligt naakt in mijn schrijven…

Sneeuw wuift, stuift doorheen de witte stilte.…

zie toch eens wat flink het koolzaad wuift in de wind van de autoweg…

Een windkracht zeven de lijsterbessen zwiepen blauw wuift al het vlas…

wind huilt als de boom aan weerszij wuift en aanhang lang is uitgezwaaid…

In mijn leven heb ik vaak aan jou gedacht en voor je gebeden ik heb mijn geloof en liefde voor jou beleden.…

Het riet wuift... wuivend riet Je neemt het waar riet, dat wuift halmen taai.... Door een wind die,in de loop van dag aanwakkert tot windkracht-7 Het brengt leven.... over het water aan oever en wal Wij wandelen naar het later 'n schijnbaar niemendal De wind eerst tegen dan in de rug naar ons thuis, terug.…

jongens luid Een poes rolt op haar rug Ineens tikt regen tegen de ruit De postbode fietst vliegensvlug Het riet wuift De merel zingt zijn mooiste lied Het zand dat stuift Denken deed ik niet…

Wuift de wind mijn zorgen weg nu ik op het naaktstrand beschutting zoek achter gedoofd vuur ik pluk een pen uit stekels van de egel die zich oprolt in mijn keel en mijn woorden smoort voetschilder zal ik zijn in alle stappen terug.…

een spiegel met hart het luikje apart voor ons is uitzicht het inzicht heel transparant ik kijk in de spiegel verbeeld me de andere kant herken uit de verte de hulploze hand die wuift naar oneindig als mijn luikje sluit…

Je wuift rustig met de zon op je huid en het grappige is op mijn lijf valt de regen.…

om jou naast mij te dromen je ligt vlak onder mijn oogleden mijn ongeuite gedachten zijn enkel door liefde begrensd…

Als creatieve liefde? Wie durft kiezen? Voor wie we zijn. Voor elkaar.…

woorden ik tel ze een twee drie vijf zes zeven in de rivier wuift het riet naar rusteloos water zo gaan die dingen en ik denk dat ze altijd…

wuift jouw breedgerande hoed naar mij als een knipoog die vele tellen kent ik zie gespreide vingers een zomers vlaagje bedwingen die ons beiden ook zwoel verwent je gelaagde rokken dansen om en om in het rond een windegroet is daar aan gewend het verraadt even de ronding van je mond * daar is hij plots je liefde in…

Krachten gegeven om stormen te doorstaan Wanneer liefde en gevoelens in devotie overgaan En zwakte een enorme kracht wordt Water dat maar blijft stromen Zijn eigen weg volgend Om van rivieren volwassen zeeën te maken Angsten die verdwijnen omdat water zich samenpakt Huizenhoge golven alle angsten verzwelgend De zwakte van een druppel die…

de laatste interactie uit Niet te laat een gedicht voor het raam gehouden Alleen jij die mijn liefde lezen mag…

hij haar Achter de lage haag Ook zij kijkt net Het kind achterna Ze draait zich Haar blik op hem Hij ziet het nu De moeder van hun kind Heeft tranen in de ogen Hij wuift, zij wuift niet Dertig jaar geleden Was ze moegestreden Vervlogen in wolken Ziet de stoep Zelfs het mos op de voegen Dan even niets Dan ziet hij hen En hij herkent…

Het water zuipt de longen vol en zuigt er naar beneden De gloed van zon verstard tot glas en wuift er moegestreden Naar al wat was en niet meer is zou zijn maar toch nooit kwam Gelijk een zee in eb en vloed er gaf en nu ook nam…

het wuift het waait ongemaaid stuift het niezend en proestend briezend en hoestend inhalerende pollen ondergronds de mollen languit het gras eenvoud van gewas het verslaat de tijd dit groene tapijt…

Hoog boven het gras wuift ze naar wie langs haar komt. ------------------------------ Uit: ' Sterrekers', 1984.…

'k Bad en vertrouwde, maar het was een farce, beslist een klucht Gevloerd en afgevoerd zette een coma mij buitenspel 'k Ben helaas niet meer die ik was uit mijn hoofd gekropen, vloog 'k en liep ik samen met jou langs een ravissant ravijn De klok evengoed tikte door kortte slechts noch lengde tijd Wij hebben ervaren hoe jaren kunnen vervluchten…

Op het blauwgroen geribbelde meer dobberen de watervogels over mijn weerspiegelde gestalte; geel riet wuift naar de schittering van knisperende zilveren belletjes: dag golven, dag watermuziek, dag natte -tenen -dag, dag!…

in de lentewind wuift wit boorduursel langs de smalle weg op pas gemaaide velden wordt een mestsilo fel beschenen door even doorpiepende zon in razend tempo groeien aardappels en maïs in de schoot van de aarde…

Sommige kikkers kunnen het mooiste en liefste meisje, niet tot prins wakker kussen: ze zijn glibberig.…

Leunend tegen niets, even toch, het lijkt alsof de ruimte om je heen zich heeft samengepakt om je te dragen en aan mij te tonen, tijdloos - eigenlijk geen tijd maar ik kan niet heen om je slow motion blikken en blozen doe ik ook van je jurk die net ontsnapte aan dit stilleven en even naar me wuift…

Zachtjes streelt de stilte Haar gure kou over mijn gezicht De bries van onrust stormt Door de nachten naar het licht Een treurwilg wuift me bescheiden toe De duistere rust van een lege ruimte Waarvan ik langzaam de deur dicht doe.…

Duizend en één redenen, om jou niet te ontmoeten. Duizend en één redenen, om mij niet te begroeten. Duizend twee redenen, om dat liefdevolle gevoel, dat éne doel te beamen, om voluit toe te geven! Duizend twee redenen, om te geven... aan elkaar te geven, ja sámen te leven. Voldoende reden, zou ik zo zeggen! Ik hoef het eigenlijk al niet…