Alle inzendingen over arenden

Tekenen met woorden, witte roos met woorden, arend met woorden. Oorden wit tekenen die arend worden. Een roos tekenen met witte woorden is als een vliegende arend boven het wiegende kroos in een kleine witruimte. Ontwarend broos. - zichtbaar. -…

met een knipoog en een heupzwaai in een oogwenk en een handomdraai verloor Arend zijn evenwicht en het heeft even geduurd maar Arend is geland onthecht en wel, doch licht gehavend en wat roestig in de heupen vanwege zijn hoofse geaardheid het was juist door vrouwen met namen van bloemen en vogels zoals: Merel, Iris, Roos Bosch…

Kan jij de lucht Dan kan ik een arend Wil jij de zon Dan zal ik schaduw Ik zal de grond Dan zal jij een boom Ik zal de stam Dan zal jij de takken Ik zal geworteld Er zullen vruchten Vallend kunnen we samen Tussen zonnenstralen Zon en schaduw zullen elkander Een arend zal dalend Een nest zal het onze Zijn…

arend op thermiek klapwiekend laat hij horen hoe het lood huivert…

Arend brak zijn glazen veren af, in volle vlucht, bedrogen…

zeggen, jonge vriend maar als baby was ik heel schoon Ik zie je vreemd opkijken, maar er zijn meer zaken ongewoon Zo pronkte ma’ma met mij urenlang het dorpsplein rond Een ieder zag mijn oogjes zo blauw en mijn haartjes zo blond Doch er waren ook boze blikken en jaloezie deed ook hier zijn werk Een vloek werd gesproken er verscheen een arend…

Arend brak zijn veren, schreeuwend, bedrogen.…

De koninklike Vogel op der rotsen top gezeten heeft groots en kalm de zon bezien en d'hemelen gemeten. Maar sluikend en venijnig komt de onedele Slang gekropen en spiedt. En op de ogenblik dat hij de vlerk wijd open zijn vlucht reedt naar zijn koninkrijk in 't glanzend zonneschingen, gelijk een vere prangen hem…

Hij zweeft met klappende pennen over het uitgestrekte gebied Nauwlettend speurt hij iedere centimeter af. Hij brandt het op zijn netvlies en laat het niet meer los. Laat zich dragen op de handen van de windstroom. Zijn adem kan hij sparen voor zijn onvoorziene duikvlucht. Wanneer weet hij niet misschien straks of later. Zijn blik staat…

Een aadlaar streeft steeds naar het licht, Geen berg is hem te hoog; Streef, kindren! zo naar eer en plicht, Houd steeds het oog op God gericht, En houd Zijn wet in 't oog!…

Zondags nog op bezoek in het verpleeghuis zat ik naast hem hij was al zwak en broos de dag erna is hij stil heengegaan lang verwacht, maar nog te vlug als een arend die voor vliegen koos voorgoed, hij kwam niet terug.....…

voor Jan Arends ook ik heb destijds nog wel eens dunne gedichten geschreven maar ik heb geen flauw idee waar ze zijn gebleven...…

De vraag die ons nu beiden kwelt: ,Wie heeft de vagina' ik denk het is mijn Arend Jan, want ik heb een Toyota.…

achter mij en zegt honend Jan Arends jij kan niet schrijven. Jawel de v.v.l dat is mijn vakbond.…

Voetnoot: Geboorte Jan Arends (Johannes Cornelis Arends)…

Als ik hoog boven de bergen als een arend kon zweven zou ik de wolken de weg naar Schotland vragen Niet voor de hooglanden Niet voor de laaglanden Niet voor de whisky zal ik lager vliegen Maar als ik hoor doedelen dan zal ik zakken…

de Mini blijft staan op het bordes bij paleis 't Loo de portieren open ik zelf zit gehelmd op de racefiets een slang komt uit de auto gekropen een arend met grijpgrage klauwen tilt de Mini op en neemt hem mee ik trap wild de pedalen rond maar kom niet verder o nee boven mijn hoofd laat de arend de Mini los die suist naar benee juist als…

Op zoek naar ruimte vrij vliegend als een arend in de lucht vindt zij meewiegend behoefte aan beperking zij vlucht het luchtruim voelt kil en stil zij wil een veldmuis zijn veilig in de schoot van de aarde zoekt zij het geheim en geborgenheid als waarde.…

voor Jan Arends opdat hij mensen zou horen lachen bij zijn graf opdat er bloemen bloeien uit bloemen van gisteren opdat zijn handen eindelijk eindelijk zijn lege handen nooit meer spaarzaam moeten zijn Lejo van Kuijeren…

(voor Jan Arends ter nagedachtenis) opdat hij de mensen zou horen lachen bij zijn graf opdat er bloemen bloeien uit de bloemen van gisteren opdat zijn handen eindelijk... eindelijk zijn lege handen nooit meer spaarzaam zullen zijn…

onder een luifel van bamboebladeren rekt de tijd zich uit als elastiek vanuit het schemerduister vindt zij het bleke licht daarbuiten ze gist naar diffuse geuren in de koele ochtendlucht een mens verzamelt verhalen de arend tekent cirkels in de lucht…

De schaduw van onzichtbaar zweeft zijn vlucht omheen gedachtentorens in mijn hoofd blijft hangen, nu mijn vlam is uitgedoofd, met arendsvleugels wiegend in de lucht. Hij dompelt mij in veiligheid en zucht zijn adem in mijn oor, ik heb geloofd en nooit wordt deze vrede mij ontroofd. Al blijft zijn nest onvindbaar in 't gerucht van werelden…

Verdwaald in de Donkere dwarrels Van dit brein, Kronkels die van Geen ophouden weten - Waarin ik koortsachtig op zoek Ben naar hem die in deze Eiwitkabels schijnt te huizen - Ik zal niet eerder stoppen Met zoeken dan wanneer ik Hem gevonden heb, Ik wil weten Wie hij is, Want ik weet niet Wie ik ben…

Water ben ik, ik stroom vaak opwaarts, ondoorwaadbaar, in een droom, in wind bewogen, word ik naar een draaikolk toegezogen, als arend wil ik geruisloos zweven, kort heel vrij, al is het maar voor even, in zwaartekracht zal je roep weerklinken,om dan in gewichtsloosheid samen te verdrinken.…

Voor Arend-Douwe Verder dan het Westerkwartier was Zijn familie nog Nooit gekomen Aan huis en haard Vastgeklampt door De eeuwen heen Stapte hij zo maar Over zijn schaduw heen En was daadwerkelijk Een van zijn mooiste Dromen uitgekomen - Had ie op Aruba Een leven zoals géén een…

Behoedzaamheid is de basis van het fundament dat kwaliteit van tijd oplevert Daar tijd voor te vinden daar tijd voor vrijmaken om daar uiteindelijk lange tijd van te genieten en te laten genieten begint met behoedzaamheid Deze hartenkreet draag ik op aan directeur Arend Boer van het Maritimehotel te Rotterdam.…

Zijn eindjes knoopten mijn avondzang vast, regen het lied van de arend.…

Ik wil gelijk de arend zijn en zwevend over mijn levensweg zal ik hemelhoog mijn koers bepalen En terwijl ik mijn pad evenwichtig afleg verdrijf ik ijzige kilte met mijn pennen, zodat vlijtige vleugels vlot openslaan, vol kraskracht en moraalmoed. Vliegend van Bestond naar Bestaan.…

Zoals een arend die het nest verlaat, zo laat mijn geest het lichaam langzaam los. En zwevend over vroegere huizen en tuinen, nog steeds doordrenkt van de heimwee van weleer, spoed ik mij langs lanen van schoonheid en voorbij verdriet naar het langzaam dalend avondrood.…

Jan Arends, Jan Emmens: leven te donker, gedichten te over, de dood opgebiecht het leven gewikt en gewogen. Ga dan maar vallen, het laatste gedicht is het lichtste, het zwaarste, het nekt uit een soort mededogen van overgewicht. Lieve dood , o zo helder, wat ben je toch licht.…