Alle inzendingen over avondrust

in het avondlijke rood van een zachte middagdood staart een man verstijfd met rimpelhanden op de rug naar een half gevulde kelk hij veegt zijn ziel af met de muis van haar hand die ze vergeten is op zijn hart en weet zich verzekerd van een nieuwe volle dag niet alles werd vandaag geproefd noch beproefd, er is nog meer te ledigen, hij…

Het is een late zomeravond 't Is bijna nacht.... 'k geniet nog even van die rust Zit buiten en hoor geen vogels meer fluiten het is tastbaar stil de sterren stralen zacht.... Het is een rustgevende sfeer. Verlang verder niets meer dan dit moment. En wens dat deze stille uren nog even voort kunnen duren....…

Op de kwekerij wiegen alle bloemen zacht in roze schemer: een stil, onzichtbaar feest van losse elfenvoetjes.…

Avondrust nadert.…

In de heldere maneschijn is het heerlijk samen zijn genietend van de avondrust de drukte van de dag geblust beiden in gedachten verzonken en in liefde verdronken hand in hand zittend bij elkaar als een jong verliefd paar terugdenkend aan wat de dag ons heeft gegeven in het woelige dagelijkse leven.…

De nacht verstrijkt naar morgen terwijl herinneringen voortduren komt de avondrust als geroepen aan de temperatuur van ons geluk zien wij de warmte van het licht met nog meer verbeelding omgeven, de jaren verlichten die voorbij zijn aan de dagen die speciaal met zorg aangekleed waren het merendeel geborgen zij helpen ons te onthouden…

De dag schuift langzaam voort zo tussen licht en donker met herinneringen geprangd tussen de zorgen en de vreugden, de herkenning en het heimwee. Langzaam komt het duister maar mijn hart is nog niet tot rust gekomen, de vrede nog niet gevonden, het verlangen niet gestild. De dag schuift langzaam voort en de muziek roept beelden op…

Galmende, golvende muziekklanken vervoeren mijn vloed tot eb mijn schuim landt op het strand mijn lichaam laaft zich aan het nog warme zand als ik naar de hemel kijk laten de sterren zich maar wat graag raden ik zie de opkomende maan vriendelijk knipogen naar de ondergaande zon de zee zich spiegelen aan mijn avondrust van…

Een gesmoord lachen in avondrust terwijl feeksen sluiers plukken voor magiërs zonder gelaat regent stilzwijgen neer op het papieren strijkorkest de fagotten wenken hem terug ergens zwenkt een vogel zijn aftocht tegemoet de strijkers wikkelen al strengen om hem te binden zijn tong is rap en zwierig voorop in de bonte maskerade draagt…

De zon gaat verdwijnen.... de maan gaat schijnen en ik ga heerlijk dromen...…

Vleermuis, met uw vlerkjes slaande, Door de avondrust, Nederwaarts en opwaarts gaande, Vast en doelbewust, Gij, het enig ding bewegend In deez' avondstond, Met uw zwart figuurtje tegen 't Glanzend hemelrond, In de lichtgevulde, klare, Diepe hemelkom Lig ik peinzende te staren Bij de stilte alom, En der dingen roerloos wachten Onder…

altijd weer op zoek naar dat ene gezicht….in dromen ben jij degene die ik wil verwelkomen avondrust… serene stilte, met gedachten aan een kleine gang de lentewende, eerste ontmoeting met die ene waarop ik al zolang wachtte, al zolang in dromen op zoek naar dat ene gezicht dat geen spatje ouder wordt in de stilte der jaren..…

Afwezig in de avondrust waarin ons dorp reeds was beland, kon je hun peddels horen ploeteren in het water van de Maas ver van het land.…

De dag is te ruste gegaan op het talud vandaag het zijn de mooie herinneringen die ik meedraag. Het naambordje siert nog steeds de muur glinstert na in de zon in dit avonduur. Wie hier allemaal zijn geweest en door de deur zijn gegaan het zijn na vandaag herinneringen die ook weer vergaan.…

In al haar gratie, haar schoon bewust, Zwemt zij verder door de avondrust. Een kleine, reine, witte vlek. Een kernpunt in een dagbestek. En dromerig zie ik haar gaan, Deze schone, zelfbewuste witte zwaan.…

Vlieg met rebellen door de lucht zwarte blikken braken doden boven groen, boven moeders wolken jagen de wereld weg alles klein, alles zon is er - godzijdank - een boom met frisdrank flesjes en veertien buurtoudsten maisgele dotten drooggebarsten aarde bevechten heiligen op borsthoogte met graanvelden en avondrust in zicht is de hemel…

Soms slaat schrik mij om het hart afhankelijk te zijn van de extravert die zich niet kan verplaatsen in de introverte aard en verzet tegen georganiseerd vertier ziet, als een door oefenen te genezen karakterfout; m’n leven begon met ‘n leger opvoeders en eindigt in ‘Avondrust’, waar men mij wederom de mores leert.…

Maar schat verwervende verloor Ik morgenvrede en avondrust En wist dat niet. Leefde fel door Op schat belust. Zó leed ik pijn, doofde pijn fel Met wijn en wierook. Nimmer vond Ik van het leed de gulle wel: Mijn hartewond.…

Vuur de hemel, vuur de zee ; over 't gladde water gleê avondrust en avondvreê. Weet-je nog, wat ons harte zei stillekens, - toch zó luide, alsof aarde en hemel bei hoorden, wat het beduidde ? Vreugdevolle liefdezang toen begon, en ons leven lang sinds door alles luidde ! Eéns verstaan, verleert men die niet .…

Zij krijgen van geen enkle dag wat avondrust. Ze gaan, ‘lijk zwervers, altijd door langs dageraad, en avondrood; ze vinden nergens ’t eigen huis dan in de dood. ------------------------------ uit: Schaduw (1928)…

Hij dwaald' over de bruggn, op de wal Van 't water, langzaam gaande, overal Als 'n jonge vogel fluitend, onbewust Van eigen blijheid om de avondrust. En menig moe man, die zijn avondmaal Nam, luisterde, als naar een oud verhaal, Glimlachend, en een hand die 't venster sloot, Talmde een poze wijl de jongen floot.…