Alle inzendingen over bedaren

Ik open en sluit de deuren van bezeerde dagen, en zoek naar een hemel waar ik kan bedaren. Al ken ik alle uren van verdriet en pijn, ik blijf toch sterren strooien in een wereld vol verwachting, waar ik me van sombere tranen bevrijd.…

we stonden stil de woorden namen even een hoge vlucht als zwaluwen draaiden ze in cirkels boven ons in de lucht ze maakten een finale duik toen de wind aanwakkerde we vielen voor een witregel stil wist zij ons te bedaren…

De mens heeft in z'n leven heel wat stormen te trotseren om uiteindelijk tot bedaren te komen…

Gekras in de lucht als regende het kraaien niet te bedaren…

Op het droogste continent, moet een gemiddeld gebied geloof het of niet, het met 166 mm neerslag per jaar doen daar op Antarctica 63 jaar volkomen uitgedroogd overleven; de cyanobacterie 'n micro-organisme hiertoe in staat Droogste vis is de Afrikaanse longvis die vier jaar buiten water in leven kan blijven, slechts gehuld in zijn slijmvlies…

Niets kan bedaren wat zo krampachtig meer wil dan dat er nu kan zijn.…

aanschouwen ze ontwaren ze observeren ze staren ze loenzen ze bedaren ze turen ze gebaren ze ogen ze evenaren ze stilzwijgend verjaren ze…

Wie maar blijft bewaren voert een oorlog in feite een ondergrondse een guerrilla een eeuwigdurende een onoverwinnelijke Maar eindelijk tot bedaren door het milieupark in feite!…

Een dove breng je tot bedaren Met de taal van de gebaren. De retoriek, Van de gestiek Zal hij aan den lijve ervaren. Ook bij een dove Geldt eerst zien, dan pas geloven.…

ik streel je haren als door een landschap van warm en rul zand strijk met vingers langs gevoelige snaren de trilling van jouw huid komt nog moeilijk tot bedaren…

De bezwaren van vet konden hem niet bedaren: hij ging naar de slager. Toch was-ie pro mager, dus contra dik. 't Waren dus contradictoire gedachten van hem als het ware.…

De woorden moeten als wolken langs de blauwe lucht varen en met een zucht tot bedaren en stilstand weten te komen.…

De dauw hangt parelen aan takken en aan blaren in kettingen en snoeren; de kusmond van de wind, als hij ze aan wil roeren, doet ze ontstellen, sidderen zonder bedaren en stort ze allen neer, de wankelbaren.…

De golfjes bijna tot bedaren alleen geluid van water,wind en rillend zeil.…

Geen Brit komt op zijn bed nog tot bedaren, Hij wil naar buiten om dan en publique De ander te betrekken bij zijn piek, Ja heus, er is een beest in hem gevaren. En nooit zijn in de parken rondom Londen, Zo ongewoon veel Keeshonden gevonden.…

Ik adem jouw glimlach dieper in leven laat stromen bedaren als lage rivier die ik veilig doorwaad naar de oever waar jij staat te wachten tot mijn starre lippen herleven…

Met sneeuwvlokken vertrokken, door winterzon bestraald, door windkracht meegetrokken, door hagel aangehaald, voel ik aan lip en wang de storm en zijn bedaren, een kus, nat, warm en lang van weer dat op gaat klaren.…

tussen de marmeren pilaren speel jij je spel ik achtervolg je op mijn lederen sandalen vang een glimp op van je kleed herken je lach en weet dat we later in elkaars armen komen tot bedaren…

Zo’n grove provocatie door terreur Met slachtoffers, bepaald naar willekeur En met uitsluitend doel om te shockeren Het beste antwoord lijkt om te bedaren En door te gaan waar we gebleven waren…

Er zijn in Kenia condooms voor bokken De vorm: een onderbuiks gebonden schort Waarmee een geitenplaag voorkomen wordt Want tja, die bokken fokken onverschrokken Dus gaat, door zo'n condoom, de boel bedaren Zal dat veel kolen en veel geiten sparen…

Als innerlijke stem ervaren gemoedsrust kwam tot bedaren geweten gerust problemen berust voor altijd het zwijgen opgelegd grenzen weerlegd toekomstvoorspellend bepaald consequenties verhaald paradijs gevonden in een mens zonder zonden!…

Als een stier loop ik storm, bedaar ik maar herinneringen prikkelen me en haken zich vast: dat rode doek danst uitdagend! Kop noch staart krijg ik nog aan mezelf.…

Even denk ik terug aan het verdriet dat ik overwon mijn leven heb ik eindelijk weer op de rail De zeewind waait stevig door mijn haren met ferme stappen loop ik terug door het zand De golven nog steeds wild en niet te bedaren maar mezelf heb ik gelukkig weer in de hand…

Dag van het verjaren, de haren ze worden dunner, en verklaren mijn wijdse gebaren, die bedaren zij hebben enkel nog, de bezwaren van nogmaals te rondwaren, na jaren op te klaren, eindelijk uit te varen Mijn glas geheven, hoogst, mijn vrienden, troost, ja proost, ja proost!…

geesten kunnen niet bestaan de trilling die je vinger trekt is door mezelf opgewekt verlangen je stem door niemand meer gehoord je hebt je lichaam uitgedaan je geest is met je meegegaan in stof hoe valt dan te verklaren dat ik je telkens tegenkom hoe kom je tot bedaren…

jaren verjaren bomen gebaren sneeuwklokjes ontwaren meerkoeten bedaren jarige jopjes ervaren zal gevoelens besparen hoe zij gaan verharen niet te stelpen met stopgaren valt het niet te verklaren doch zullen de jaren blijven verjaren…

De pijn en negatieve kijk zijn er, om jouw kracht te meten aan de werkelijkheid de pijn en uitdaging daarvan zijn er ook om vreugde en rust te vinden en waarderen juist als je dacht, dat ze er niet waren komen ze om de hoek kijken, wanneer de vlam tot kalmte kan bedaren.…

Einder, bedaar, ik heb een huis dat mij bevrijdt; onder dit dak ben ik een mens die adem krijgt. ----------------------------- uit: 'Woeste grond', 1992.…

hij houdt de ene hand met de andere vast tracht het trillen te bedaren zijn verleden verscheurd tot op de draad versleten het slaan van de golven het krijsen van meeuwen het wordt hem droef te moede zijn gesloten roodomrande ogen verdrinken in een peilloze diepte…

de nacht in rust harten bedaren verstrengeld al één verlangen zo zacht tot het ochtendgloren maanlicht omhelst sterren verdwijnen een liefde ontwaakt die nooit wou slapen sluimerde zacht om ooit te ontwaken als de mooiste dag…