Alle inzendingen over bederf

Hier zou ik willen blijven, maar ik bederf het -- met piekeren hoe.…

goed zo nu alles wit houden alles bevroren en dan danst de dood een langzame dans die van een ijsbeer op de vlakte verloren tijd valt als in een dierentuin van de schans in een tijdverdrijf dat leven op wil sieren er is niets meer te doen met de nood zo hoog ik voel me als een aasgier nee een condor leef van lijken ben zelf bijna uitgestorven…

herlaadt de omgeving voedt met de stilte van een val grijnst dit obstakel als een tegenwind zich wederkeerig afwendt en de overwinning viert met een vleugje zonneschijn dan opeens uit het niets briest de storm over de getrouwe flanken die ons de zekerheid brachten dat zelfs de herfst zich kon verwonden aan de kleuren van het aards bederf…

Het is een naam Die treft geen blaam Gewoon Zwarte Piet Iets anders is het niet Bederf nu niet onze traditie Niet weer een petitie Nee, we zetten gewoon onze schoen En hopen dit nog jaren te mogen doen…

Kortom, wij zijn aan bederf onderhevig. Tenminste houdbaar tot...…

deel je strandlaken met een eigenwijze heer deel de zon met me en de liefde bederf het gevoel of geef er aan toe ik kan niet wachten en rol mijn passie voor je uit geef jouw hemel of open mijn hel ik kan niet verbleken mijn soep is rijk gevuld…

wij moeten oppassen voor schimmel op de kin ons hoeden voor vermolmde kaken nauwgezet acht slaan op het verbrokkelen van een been laten wij ons tevens wachten voor afschilfering der huid daar dit alles zal betekenen dat ook het lichaam aangetast zal zijn door bederf en rotting.…

En onder dat chroom afgunst en jalouzie, een sluipend bederf, een rottende hoop, wandelend graf, verachtelijk ding.…

over de gang, langs structuurverf, deuren met hun nummers gesloten alles inwisselbaar, zweem van bederf, elk tijdstip in vergetelheid gegoten lopend met op de rug een stenen last, weifelend over deze ultieme galerij zonder zienderogen op de tast; mijn schaduw is mij het meest nabij…

Er is daarvoor geen reden, tenzij de schilderes - het is een vrouw - in zekere mate uiting geeft aan kwade trouw, aan decadentie, corruptie en aan algemeen bederf.…

Veel Duitse nieuwe eurobankbiljetten Verkruimelen na korte tijd spontaan, Wellicht omdat er iets mee is gedaan Om zo de grote misdaad te beletten. Want de methode is zeer effectief: Zo help je op z’n hoogst de kruimeldief.…

destijds heb ik eens een portie rijpe gedichten in weckpotten gestopt ik hoopte op deze wijze er een aantal te conserveren doch er sloop waarschijnlijk een vorm van bederf in de potten wellicht lekte de afsluitingen zodat de inhoud aan versheid sterk te wensen overliet daar stond ik dan met een opgevist versje aan mijn vork theatraal…

het restant, de overblijfsel van de zomer staan in schril contrast met wat ik erover wil schrijven, kleine vergaar dingetjes vallen in het niet bij het schrale gevoel waar dit seizoen op broedt ruwe regens smeken de grond om zeeën van verdriet aan te maken, armoe hangt aan de twijgen en de geur van gaan is een binnenkomer voor de late gast…

de inhoud die mooi en lekker is heeft niet die verpakking de uitstraling is zo anders de kleuren lijken vaal je kocht dat pak in een soort uitverkoop nieuwsgierig was wat je werd is nu aan bederf onderhevig alleen en wel verdrietig blijft het pak nu achter want was het nu wel waard om zijn ware aard te tonen?…

Ik sleutel in gedachten aan stemmen in mijn hoofd zij verwoorden de ideeën die ik jaren heb geloofd Maar nu blijk ik veranderd wat zwart was is nu grijs gedachten moeten anders als op een verre reis Neem het me niet kwalijk, hoop dat ik niks bederf mijn hoofd niet langer kleurloos 'k kom beter uit de verf!…

ik moet, na opening van zaken, niet te lang wachten met opeten want verschoonde tijd zal ooit voor bederf zwichten als de termijnen zijn verstreken, is al het geduld vergeten dan blijf ik zoeken naar woorden om mijn gaten te dichten Kann Spuren von Erdnüssen enthalten Ungeöffnet mindestens haltbar bis; die Vergänglichkeit…

volgens jongste richtlijnen schuren woorden bij enig ongerief en is zonder blijvende leegte bespoediging van het ongeschrevene niet mogelijk buiten ligt binnenwaarts bederf -het wachten is op het vroegste licht…

herfst is de zoete geur van voorbijgaand bederf een tijdelijk sterven regen klettert uit eindeloze grijze luchten op kale takken ruist op verterend blad grauwe ochtendnevels hullen de bossen in sluiers van tranen traag druipend langs zwartgroene stammen die wachten op de zon…

op drift langs paden van een verlaten stadsplantsoen doorprikt zij kil het zwervend gillen van resten consumentenleven in gedrukte schetterwoorden met halfgeschoeide vuile handen vouwt zij scherpe kerven als sporen van berouw voor kassabanden vol bederf in zwaar gevulde plasticzakken draagt zij ons nog vragend na de lasten en de stank…

destijds heb ik eens een portie rijpe woorden in weckpotten gestopt ik hoopte op deze wijze nog wat lyrische versjes voor later te bewaren doch er sloop waarschijnlijk een vorm van bederf in de potten (wellicht lekten de afsluitringen) zodat de inhoud aan versheid duidelijk te wensen overliet...…

kil waait de wind schrijft onleesbare tekens in plassen vol regen mistroostig hangt nat na het langdurige bad aan de boom te versterven hol klinkt de ziel van de gloedvolle herfst in het zompig bederf zo lang dagen nog korten zal overvloed rotten naar een vruchtbaar begin dat zal groeien als winters vorstige tekens in ijs en sneeuw…

Une nuit de Mai zong je in te verleidelijke kristallen van mauve En rood scheurde jij mij Als een der wellustige Mainaden in scherven uiteen als een weerloos bloot in een bloedig bed van bederf Ik spatte uiteen in abstracte lusten zoog beelden die ik enkel kende uit een vage en sneeuwwitte droom Het kostte je geen drank…

verloop snijdt telkens het mes in verbintenissen die ooit de naam liefde beschreef omstrengeling verzwakt in verlatenheid tranen doordrenken is het misschien de mammon die bederf zaait zodat armoe kan binden?…

eenheid van scherven er hangt een lucht van toekomende leegstand met het breken van de huid kraken de cellen hun wanden langs de draden van schimmel krimpt de resterende adem die met vertraging verdrinkt in oliedampende klei in het aardegrijze as, in de rafels aan verteerde organen met de noodzaak tot 't brood in de neiging naar bederf…

er is geen ruis of regen geen raam om tegen te leunen het zou ook vreemd zijn mezelf te horen liggen in het geblazen zand zonder te bewegen een beetje dood beoefenen ruiken aan het bederf, geen wierook of wat afgeschaafd dennenhout dat mij omgeeft in de dagelijkse kledij van gewapend beton schuifelend kent de dag mijn tijd leert me…

het hart rijmt wezenloos op de weke denkbeelden die mijn geest passeren, er is geen tijd die meer spreekt dan het knarsen van mijn slenterige tred laat de dood mij nooit royeren maar spreek met stille gebaren ik kan het raken, de geur van bederf valt als plak van mijn tanden, het geel vertaalt slechts ouderdom en machtigt mijn verzinsels…

Soms zelfs een vroege dood de hang naar boven en het bederf van hier is dan ondraaglijk groot zij haken aan het leven als een windvlaag aan een blad in ijle nevels zweven violette woorden als de geur van hemels brood anderen vinden hier hun hemelstad en vouwen bootjes van papier die drijvend op het water hun tochtjes maken over…

geplecht toen ’t zwijgen me verried en boze tongen het lichaam wilden vierendelen doch slechts in daad want het gericht die mij van ’t leven wou onthechten sprak geen vonnis over mij als parvenu die het sterven aanbad met orgieën en iconen maar nu het vroeger mij bereikt striemt de wind grote gaten in mijn vluchtende zeilen en heeft het bederf…

wat jaagt je door stormige zwarte nacht doet je bijten van iedere rijpe vrucht zonder ooit een boom te planten zo hopeloos op weg naar je graal nu alle mythes opgeblazen zijn wat rest er te geloven zoek niet in donkere hoeken tussen spinrag en bederf de honger in je oogopslag hoe je uitzinnig feesten wil danst met starre gestolde lach…

partita waar liefde eindeloos wordt gevoed, een vrucht die weliswaar nog kwetsbaar zijn handjes vouwt maar vertrouwd zijn droom kan sluiten een leven die deze eeuw zal kennen in rampen die nooit gezegd de bezemwagen is van het leed dat ons aller moeder aarde draagt doch waar klaaggezang de monden snoert in een hiërarchie van aanbod en bederf…