Alle inzendingen over beknotten

te stillen De mens zucht naar kennis en wil zijn ego gestreeld Maar de man uit Königsberg zegt We kunnen niet precies weten Slechts dat wat we met onze subjectieve waarneming meten We hebben de lat te hoog gelegd Een ander hamert erop los: humanisme is niet gewenst Zijn afgedwongen ontstaan ontmaskert zijn milde streven De mens moet onder beknotting…

Gedachten zijn vrij, maar door menig woord beknot. Wending van het lot.…

oude wilg met vrij zicht over sloot en velden voelt zich toch beknot…

Wanneer hij bijna niet meer kan maar moet terwijl zijn tijdklok aan het zoemen is, zijn groentetuin naar de verdoemenis en het pensioen gegapt door vals gebroed. Is vrijheid loos of domweg dan van waarde wanneer zijn as zal waaien rond de aarde?…

Vandaag geen knotje, nee, vandaag geen beknotting!…

Je zit in mijn hart en gevoel en botten, zelfs kan ik jouw levensstroom in mijn bloed, in mijn aderen niet beknotten.…

machtig je takken buigen gedwee ik laat je niet beknotten wilg buig hoogstens met elke storm een stukje mee…

Wees willig ruist zij met beleid En laat uw tenen gewillig snoeien Beknotten voordat uw schoonheid In volle pracht begint te bloeien…

Actieve levensstijl, ons nieuw genot Spijtig, maar nodig, hèt: “Evenementsverbod” Doch, thuis zijn spelen én bloot niet beknot…

Haar hart schreeuwt in huilend lijf zij is gevangen in leven haar plaats aangewezen in vrijheid beknot dromen scheuren in kleine stukjes papier vliegen mee met de wind steeds verder weg…

maar nog erger zijn die bazen, die hun werkvolk , omwille van den brode , nu nog beknotten, onderdanig laten buigen, ja en amen doen zeggen, monddood maken... soms zijn voor die heren in moderne kastelen van schilde, de middeleeuwen lang nog niet voorbij!…

Maar dat beknotten van een muzisch werk, Is net zoiets als vloeken in de kerk.…

wie haar beknot ontmoet een wilg dwars en lichtelijk onwillig loopt ze uit door zagen uitgedaagd de spiegeling van het water speelt met haar silhouet grillig samenspel van zon en golven de zon maakt haar gedwee en zo gewillig beknot haar niet ze werpt zich vanzelf voor je voeten als je haar laat en slechts bewondert weldra…

We mogen dan de openheid beknotten, Maar smeden daar voor zeker geen complotten,” Aldus de oud-minister Klaas de Vries. Dus zijn wij allen opgelucht en blij; Ten slotte was hij zèlf er destijds bij.…

De beknotte wilgen, zij hebben alleen de sloot , geen tint die meer verkleurd , geen kroon om mee te pronken, geen blad zal nog vallen, geen open armen om te verheffen, speling van het lot om te beseffen dat het houten hart werd weggeschonken, de vermolde geest is verscheurd, rest een treurige verveling tot aan de dood.…

Deze winter ben ik geknot Ik zette 't bij mes en schaar op een gillen Deze winter heeft men mij -bot- van tak en twijg ontdaan ontbloot sta ik nu aan de zoom van wei en sloot te rillen.…

maar nog erger zijn die bazen, die hun werkvolk , omwille van den brode, nu nog beknotten, onderdanig laten buigen, ja en amen doen zeggen, monddood maken... soms zijn voor die heren in moderne kastelen van schilde, de middeleeuwen lang nog niet voorbij!…

zijn rechte lijnen ons bestaan abrupt beeindigd door een verrre lucht die ze beknot in verder gaan een horizon die rond de aarde spant en cirkeldraaiend met geen rechte lijnen samenvalt in schitterend bedrog geeft ons optiek in het geniep van een vaste voorstelling in zaken is recht toch eigenlijk de cirkel waar we nooit uit…

ik was de linde toegedaan maar eerde ook de beuk en in min was ik met de eiken en 't overspel bracht mij naar de wilgen waar ik mij beknotte toen zij hun kronen streken. maar in nam mij de waardin die achter 't knotveer dranken dreef.…

gegund doch wordt vaker in de verste verte bemind zo toon ik enkel soberheid met een pen en wordt dit teken vaak als onbeduidend beschouwd maar ook getuigt het van een einde soms onverwacht men had dan liever aan een verwachtingsvolle komma gedacht als na het slot in tranen wordt gerouwd en op vraagtekens niet wordt beknot…

te midden van wind hang ik rozen tegen de muur omlijst de bladeren met een museumstuk rood zoals het alfabet van liefde dat verzinkt in vochtige voegen, zo vaak beschreven en weer heengegaan een dag, een uur, een week of duizend en meer jaar tot er niets meer over is dan een beknot bedrog, de zware last van het zwijgen woorden…

ik voel de pijnen van je streven om in jouw wereld weer gewoon te kunnen leven je koos voor vrij na jarenlang beknot te zijn weer zijn die sporen terug te vinden in je dagelijks bevinden pluk de bloem geniet de zon en kijk niet steeds door opvoeding nog om reken af met dagen waarop dezelfde vragen zich meester maken van…

het lijf in pose gezicht zonder mimiek alleen in ogen schaduwt het verdriet haar bewegen is gevat door draden tegen zwart onzichtbaar voor publiek dat ademloos geniet de ster speelt slechts de wil van regisseur en producent zij trekken aan de touwtjes want geld keert iedere cent haar vrijheid is beknot de ziel genadeloos gekooid…

Overzien zij als overlevenden, het roerige verleden beknot door de houdbaarheid van de ongebroken tijd.…

het nieuwe bloemenboek is zoek het oude is uitgebloeid en verdord het zaad veredeld tot er helemaal niets meer aan schort zij hebben hun zielen beknot het speelse is verdwenen omdat het oude als verdienmodel veel te lang is blijven domineren in het heden het baasje spelen van de mensen is de bloemen gaan vervelen zij verloren…

Ik wil hierover schrijven maar kan het niet ergens tussen de hoge dijk en de brede rivier op zacht glooiend zand vol verkruimelde kracht karig begroeid met weerbarstig gras en eenzelvige bloemen staat een kleine groep lage kromme bomen door beeldhouwende wind beknot bij een donkergroen huisje wiens dak en vensterranden felrood glanzen…

Voor Mila Op het rechte pad Groen aan weerszijden Werpt het rad zijn schaduw Hoe regelmatig draait het Rustig haal je adem, zelfs De ganzen houden rekening met je Geluidloos promoten ze groei De zon in de rug trek ik de kar Dat je de mond van je moeder hebt Gebarentaalt het riet De wilgen vormen een erehaag Die niemand beknot…

ogen en zie niet wat ik ervaar het is de herkenning die ik van binnen bewaar hoe schilder ik intiem ontwaken het dansen van nevel over een meer of het knisperen van gevallen bladeren als ik ze met mijn voeten bezeer waar ook nog het herfstfruit in eikels gegoten in grote getale mede de grond bedekken het duiden zou toch de aardse weelde beknotten…

Zijn bewoners waggelen achter de grasmachine aan, scheren het gras en meer over 1 monotone kam en beknotten bomen in hun groei. Het leven strandt op de oprit; de vlammende open haard soest enkel in slaap. Opstandigheid vlucht langs de schouw omhoog. Laat het gras en meer toch groeien: flamboyant en met veel dank.…

Ik durf het bijna niet te zeggen 't is zo moeilijk uit te leggen Het is een type van genot dat niet de vrijheid van een vrouw beknot Het is een heel gewoon genoegen meestal gebezigd bij het keukenlijke zwoegen.…