Alle inzendingen over benauwend

het waren onbestemde kinderdromen: een duister trapgat en ik viel omlaag een hand greep mij dan stevig bij de kraag hij hielp me op de voeten neer te komen al voel ik nog de kriebels in m’n maag die droom werd door de jaren meegenomen ik leerde om de angsten in te tomen en overwon onzekerheid gestaag vannacht begonnen spoken weer te leven…

Ik sluit de ketting met parels om je hals zodat ik kan snoeren en je adem kan laten stoppen.…

Waar zou ik eerder nog mijn zuchten slaken dan in holle ruimte van het niets mijn blikken slaan op het luchtledig van de kosmos naar het duister achter het licht dan treuren om vergane liefde in een diep verzonken dal.…

het waren onbestemde kinderdromen: een duister trapgat en ik viel omlaag een hand greep mij dan stevig bij de kraag en hielp me op de voeten neer te komen al voel ik nog de kriebels in m'n maag die droom werd door de jaren meegenomen ik leerde om de angsten in te tomen en overwon onzekerheid gestaag vannacht begonnen spoken weer te leven…

ze komen benauwend dichtbij de witte bladzijden die ze in haar handen houdt aan de zijlijn meandert het sjoemelend hart door het grensland tussen verzinsels en splinters van de niet te vangen werkelijkheid…

ik schuif mijn woorden voor mij uit tot langgerekte zinnen dat ik mij daarmee buitensluit geeft onrust diep van binnen dus slik ik mijn woorden telkens door om ze moeizaam te herkauwen maar te leven als zo’n omnivoor begint mij te benauwen…

Die eindeloze hitte van dit jaar Bezorgt vooral de boer benauwde uren Het wachten op de regen blijft maar duren Daar zijn ze in de landbouw mooi mee klaar Want blijft het droog zoals de laatste tijd Voelt menig boer toenemend nattigheid…

er waren nooit woorden voor laat staan hoge plafonds of hemels je wilde nergens naar toe je wilde niets bereiken het was droog laag viel op laag als bladzijden in een oud Frans boek plakten we aan elkaar maar met verbeterde sterker ruikende verslavende lijm ik wenste toen dat het eens los liet dat er een woord viel dat het eindelijk…

De hoge boom is van wortels tot aan de top omhuld door klimop: die grote, sterke reus strekt wanhopig zijn armen uit.…

Een nieuw seizoen voor schouwburg en theater Voor HBO en universiteit Alsook voor alle scholen, wijd en zijd Plus nieuwe kwelling voor de beeldbuishater Wat in de lucht hangt lijkt hier de vertolking: Benauwend, met een dreigende bewolking…

De kat begint benauwend te miauwen Mijn dochter sluit zich op in de wc Mijn vrouw belt al bij voorbaat 112 Bespeur ik hier een niet zo groot vertrouwen? Daar sta ik met m'n batterij aan tangen Ik ga een leertje in de kraan vervangen…

zwart krullen donkere wolken geen zilveren lijntjes boosaardigheid sluipt in als egoïsme opkruipt ademhalen benauwend is huiveringwekkend de stilte die valt als woorden genegeerd worden een deur knalt dicht keukenkastjes klapperen storm op tilt…

Kijk naar dat wat voor je ligt het heeft geen zin om terug te kijken Leef je eigen leven en droom je eigen dromen Blijf in jezelf vertrouwen dan zal de toekomst je niet benauwen Blijf zoals je bent Een lief en fantastisch mens…

ik zie jouw tranen iedere nieuwe dag zal ik ze ruilen voor een stralende lach ik voel jouw twijfels het kan je benauwen mag ik ze ruilen voor 'n grenzeloos vertrouwen ik bespeur angstige nachten opgesloten in een cocon il wil ze ruilen voor een dag vol zon…

natuurlijk draagt het leven stenen aan voor ons bestaan maar wie zegt dat ik bouwen moet zij stapelen zich vanzelf om mij heen geven steun en goede moed hun beperkingen gaan echter snel benauwen perspectiefloos wordt mijn zelfvertrouwen ben dus rigoureus gaan ruimen de ballast heb ik weggedaan transparant is nu de kern van mijn bestaan…

depressie kan verworden tot sluipmoordenaar zij dringt ongevraagd binnen in schijnbare veiligheid waar wijkplaats zou zijn het benauwende net wordt aangetrokken rond resten levensblijheid duister groeit tot morbide zwart, verstikkend is de ademnood angst gruwt met golven hoeveel kan een mens verdragen vóor hij het zegel verbreekt…

werd het mij soms wat te veel de troep en drukte om mij heen leek het eindeloos te duren zo voel ik mij nu vaak alleen mis ik onze dolle buien de schaterlach en vrolijkheid van jouw uk rust en ruimte om mij heen benauwen mij nu denk ik wel zo is het goed al zijn het jullie wie ik dagelijks nog mis weet ik dat het zo beter is onze…

weekt ze los uit een nacht die nauwelijks leek te blussen Wat rest zijn smeulende emoties Haar liefde is onbaatzuchtig, onvoorwaardelijk Voor hem, onbegrijpelijk, ongemakkelijk Haar liefde zit in elke vezel, in elke cel Voor hem, te dichtbij, te overweldigend Haar liefde is op elke plek, ten alle tijden Voor hem niet te vatten en benauwend…

achter de regenboog, langs de nulmeridiaan blijft het water vlak, ergens zonder rimpeling zal een zwaluw weerklinken in aardse schoot de blik vooruitgeworpen op gewonnen tijd gekeerde oneindigheid, herroepelijk hopen gedurig ontsproten aan bochtenloos omzien aan bezield ademen, of een benauwend hartzeer een helix van ooit, gevangen in verloren…

verstikkende zee van misselijk draaiende roodoranje cirkels Ik stik niet Ik verdwijn er voor eeuwig in En blijf beseffen dat ik zwevend zwem in een zwart zwevende donkere plakkerige benauwende verstikkende zee van misselijk draaiende roodoranje cirkels Er komt geen einde aan Ik blijf eeuwig verdrinken…

Soms gewoon benauwend, grijpend naar mijn keel... Geen leven kunnen zien zonder jou naast mij, als aan elkaar vergroeid levend zij aan zij. "Weet je wel hoeveel , hoeveel ik van jou hou"? Ik lees het in je ogen: "bijna net zo veel als ik van jou"!…

De bomen kregen een betekenis die zij nog zacht gebarend wilden weren, maar 't noodlot was niet meer te keren; een vogel streek klapwiekend in de wildernis van takken neer en nu hij roerloos zit (het licht wordt zo benauwend wit), denk ik aan dood, verrotte geur van blaren, hetzelfde zijn op steeds dezelfde plaats...…

Het gat in de grond het beloofde licht aan de uitgang de donkere gang de groeiende duisternis de langzame versmalling het kruipen diep diep in het donker de omklemmende wanden de beklemmende lucht de benauwende vernauwing vooruit vooruit in het donkere gat geloof onwrikbaar vastgewroet radeloos redeloos hopeloos wanhopig tot je razend-heilig-waanzinnig…

De langgerekte gang afstandelijk onsamenhangend onoverbrugbaar steriel licht laag benauwend gehangen schreeuwt de stem van waarschijnlijk vervallen waanzin onmenselijk brandend in rappe etappes van verstikkend draaistaal Wacht en hergroepeer de verstooide gedachten verstrengeld in vaste routes en schaduwberijdende glooiende heuvels…

Ik vertrouw op U Heer Wanneer zorgen mij benauwen Dan mag ik altijd op U bouwen Ik breng U daarvoor lof en eer. Ik vertrouw op U Heer Want zonder U kan ik niet leven U blijft altijd met mij verweven Vandaag en morgen, keer op keer.…

je klaarde op uit de mist je ogen stralend in vermogen weer licht te branden in benauwend zicht je warmde zacht in lage zon en uit de wind verkende je de lente ik hoorde hoe een merel je bezong ik liep je tegemoet zelfs in het tegenlicht herkende ik je groet je groende gras alsof het ochtend was heb je hand gevat en zonder…

een gesloten cirkel dichtgeplakt met duisternis beangstigend benauwend gedachten botsen tegen de harde ronde lijn komen als een boemerang terug onontkoombaar onafwendbaar gevoelens vinden geen uitweg gevangen in de cirkel opgesloten uitzichtloos de geest vliegt rond en rond duwt, duwt, duwt met kracht een opening…

Laat me in je dromen thuiskomen op vleugels van vertrouwen, waar ik het licht kan aanraken en waar geen tranen me nog benauwen.…

de lente wist de lichte toon van het vergeten kind vast te houden de zomer liet veelbelovend en gul het zonlicht naar binnen vallen in het najaar voelde je voor het eerst een ongrijpbare splinter in je hand de winter kwam benauwend dichtbij heuvels werden bergen in het grensland transformeerden de witte in zwarte bladzijden…

ik heb de massa’s gezien blij de gezichten vlaggen en leuzen om de aandacht te richten het samen verbroedert een leider die moedert zijn maten op weg idealen op spandoek gezet ineens is er drukte gedrang van de kanten het eerste vluchten uit het benauwende zuchten in blinde paniek mensen die vallen niet op kunnen komen vertrapt…