Alle inzendingen over brabbelen

verbastering waarvan veel is op te nemen nieuwe woorden Brabbel van dreumes nieuwe titel voor een bundel kinderpoëzie elke dag opnieuw…

we staarden door het kleine venster van de tijd ik zag je bleke schaduw je vroeg: hoeveel is alles maar je wachtte niet op een brabbelend woord van mij alles was glashelder toen jij door het kleine venster van de tijd staarde…

het toeval is mij niet vreemd vind soms woordenstromend een vriend maar vaker nog ben ik mijn eigen vijand ontbeer ik pen en papier of ben ik zwart afgeschermd op het moment dat mijn kop de mooiste dingen afscheidt en na vijf seconden brabbel ik een kater ik denk te snel dacht ik even later…

brabbelkletsen lachen schateren krabbelen schuifelen kruipen omgekeerde boekjes lezen blokken die nooit passen gekletter van speelgoed alles buiten de box twee armpjes uitgestrekt tien vingertjes gespreid verwachting en herkenning liefde warmte vrolijkheid stralende oogjes soms vol tranen de zonneschijn van een kind dit zonnetje…

Lief Klein Kindje Je kleine Handjes reiken om vast te pakken Brabbel klankjes uit je kleine mondje En alles ook in dat mondje willen doen en ontdekken En je vind het heerlijk als er met je gepraat word en brabbelt dan steeds meer terug Je bent echt je stemmetje aan het ontdekken en aan het contact maken…

Ik leer zien wat belangrijk is door na te doen hoe jij kijkt Ik voel wat jij voelt door na te doen wat jij voelt Als een brabbelende kind volgt mijn kennis mijn lichaam dat jouw bewegingen volgt Hoe dichterbij hoe beter mijn weerspiegeling is maar nooit precies hetzelfde zelfs als het water glad is en dat is weg zodra ik erin duik…

Een stilte valt en ik begin in den blinde te brabbelen: “Maak ons weer bang voor de dood.” 23 januari 2002 Zonneleen 54 zie www.abelstaring.tk…

Angst voor Nederdiets brabbelende CDA’ers met een Franse voornaam, voor stroop om de mond smerende penningmeesters van de dorpsharmonie, voor middeleeuws denkende, angstvoedende engerds die zich Europeaan noemen, naar verre oorden op vakantie gaan en juichen als kleurrijk Nederland scoort tegen Duitsland.…

het spel heet spelen daarmee leer je winnen ruimte en richting bedwingen onbevangen met een lach kraaiend brabbel je dat heb ik weer goed bedacht er is geen verliezer alleen een steeds proberen andere invalshoeken onderzoeken tot er ogen gaan steken zij zich met elkaar gaan meten wie er recht heeft op de macht het speelse is verdwenen…

Een speentje in de mond vol zoete brabbel- woordjes: oh en oeh en ah. Ze verbaast zich over zaken die wij - kleine zielen achterop – allang vergeten zijn of niet meer willen zien.…

Lief klein meisje zacht zing ik voor jou een wijsje mijn kleinzoon zit op mijn schoot tjonge, wat word je toch groot samen kunnen wij zo lekker babbelen de kleine gaat nu ook al brabbelen vertederd kijk ik jullie aan ik voel mij zo voldaan wat is oma zijn een heerlijk gevoel ik hou van jullie een heleboel echt jullie zijn oma's hartendief…

ren palaveren* 'k Leef de jaren en werk de mooie maanden die mij zonder scru- pules worden gepresenteerd Een overdaad aan verstoorde verhoudingen** als gevolg van een, totaal zin- loos, dichte gaatjespan door mij meegenomen tot het eind der tijden Neem van mij aan dat haar hart, overrompeld, ver- wart Tot die eerste kus *brabbelen…

Je kunt ze nog niet verstaan als ze één jaar oud zijn, ze brabbelen wat af. Begrijpen ja, dat doen alleen hun moeders, die snappen wat hun kroost bedoelt. Als ze bepaalde kreten slaken, hebben ze honger, pret of willen gewoon aandacht. Tot ze met hun snoet 't asfalt raken, dan hoef je geen moeder meer te zijn.…

Elke dag een kruipje meer dan een stapje en een woordje om vervolgens vlam te vatten om te reden en te praten sprankelend een eigen brabbel- waterval. Jij bent heel bijzonder, kind, in jouw wereld van ontzoeken maal je alle dingen nieuw. zie ik daar je ouders lopen in de tijd van toen die keer.…

het noorden mij naar it marrenlân vervoerend vlak aan het water droom ik haar bij ’t paviljoen, naast pottenstrand waar de zon het startersland verbrandt en ik zwijgend naar haar schaduw staar dichten dansen mij lokkend naderbij talen mij in tomeloos geduld de contouren van haar memmespraak vragen smelten van de pure smaak als ze brabbelend…

Het vermoeden in mijn vingers reageerde met overdreven drift; als zouden zij kunnen spreken, om al hun overtuigingskracht aan te wenden en zich te richten naar brabbelende monden en samenzweerderige gehoorgangen. ... en zie, ik was alweer aan het schrijven in een hallucinante bezwering.…

Ik stamel, brabbel, zwets en baal, ik had toch zo'n volmaakt verhaal, ik heb alleen geen zin.…

Zij bestaan onstoffelijk Een bandopname repeteert de doden Als straatnamen van de stad En op schoot mijn brabbelende schat Die in een tram langs dit verleden scheert Mijn onbevangen dame Daar komt alweer een stop Reizigers rond de klaproos schieten op Slaan haar vertederd gade Zij zelf heeft helemaal niets in de gaten Sommigen denken…

het is mijn tijd van ontwaken als ik kikkers hoor moet ik terug kwaken ik zoek ze op kijk ze aan wij oefenen samen op eigen naam hetzelfde heb ik met een hond die mij aankijkt alsof ik als stom ben vermomd knipoogt en blaft toe zeg je naam het is toegestaan al lang geleden toen ook wij beden vaak brabbel je tegen mij je diepste…

camouflage buik voorzichtig haalde ik h’m uit het water en keek in dode ogen later in het schuurtje stopte ik de snoek in de weckfles en wachtte zes maanden geduldig zoals een moordenaar kan toen je verjaarde gaf ik je de snoek rijkelijk voorzien van kervel, bieslook en dragon gulzig nam je de vis ik keek slechts toe toen je begon te brabbelen…

Hij doet kond En alle superlatieven rollen al brabbelend stromend uit zijn mond Ze zweven als vogels door de lucht “Superbe, Schitterend, Uniek”.…

compleet leek zonder maar een moment te denken aan het leven dat ik zou schenken aan dat mooie mens, aan jou Ik zal het nooit kunnen aanvaarden ik zal het nooit kunnen begrijpen dat jij ziek werd… …er zijn geen woorden die beschrijven hoe de branding van jouw leven plots bevriest in diepe stilte waarin jouw trippels, sprongen, stapjes brabbels…

ik las dat was een visionaire theorie De zinnen die wij construeren gaandeweg ook formuleren zijn in de kern, in nucleo voorzien van fundamenten Van naamwoorden zelfstandig aap noot mies wim gijs lam vuur en vage noties van een woord van actie, eerst dichtbij Van handelen en zien heel erg fysiek, nabij en waar dan komen er wat brabbels…

Onze zinnen begonnen te brabbelen, wij wisten ons boven, noch onder of van opzij, boter zacht de canapé en peterselie rondom zogen wij met kleine geluidjes, slikten van achter hoge ruggen tot wij niet meer konden. Herkauwden het dierbare, hielden onze platte buiken vast. Entrée.…

en wortel of – liever nog – oma’s korstjes brood sprankelend levendig ben je als quasi nonchalant met steelse blik naar opa jij de restjes laat verdwijnen in de altijd dienstbare bekkies van ollie en duuk jouw trouwe hondenwacht met die kat-uit-de-boom-kijk blik waarmee jij rustig studeert wat kennelijk de bedoeling is stoei je brabbelend…

Ik brabbel maar wat: die man stak zijn kop boven de bieten uit, dat had ie niet moeten doen, hij zocht het hogerop en toen hebben ze hem lam geslagen aan de haak. Zij kijkt mij onbegrijpend aan, alsof ik Chinees spreek. Wat moet ik doen? Dit land ligt braak maar ik wil haar niet belasten.…