Alle inzendingen over buitengaats

als was ik dood voor jou.. enkel en alleen gebleven maar soms ontmoet je mij bemoedigend, in je dromen verlangende dagen tot eeuwigheid geregen zo dikwijls betast de onbeslapen kant van ’t bed als was ik dood voor jou.. maar als ik terug zal keren door zilt en zon geloogd dan rust ik zacht in jouw hart en armen alsof het leven…

hier kun je de ogen laten weiden buitengaats…

Jouw zelfgevoel is ondermaats door mazen in de fuik ontsnapt zo leef je vrijwel buitengaats als ziel die zichzelf open krabt de pijnpunten van jouw bestaan slaan wonden in het grootste hart je hebt jezelf meer aangedaan dan puur te vatten is met smart je hebt jezelf tot mij gewend in spiegels van een blinde vlek wij drogen op in grof cement…

Vliegt binnendijks en buitengaats ziet goed en kwaad maar soms ook onrecht, dat doet jouw kleine vogelhartje zeer.…

Niet op de Waag van Alkmaar of in Koog Maar buitengaats, in zee: Schiermonnikoog…

Een ding jong nog uit De Kraats Is maagd af door een beurt buitengaats Op een vlonder Met ijzers onder Werd ze gekluund voor de scheve schaats Door een maratheunner uit Kneup Met heul het peuloton in zijn greup Toch heug in neud Zijn speut wier nie greut Tot zij ging streulen en hij opkreup…

zag je gezicht in de gepoetste roodkoperen olielamp je ogen van groot naar klein in de zwaai van de kajuit je lach deinde op de golven buitengaats voor de wind het zeegat uit maar op de valreep wendde je het steven jij zocht de ruimte niet het avontuurlijke van alles op te geven voor jou geen schippersvrouwverdriet…

De spruit komt straks van buitenlandse aarde Maud en Boris zijn niet welkom op 't Spui Onze olifantenbullen zijn te lui En Kuijpers krijgt in Rusland pas z'n waarde Straks word ik nog buitengaats gestationeerd Zoda'k niet van deze webstek wordt geweerd…

middenin de sneeuw liggen wegen weggedrukt - nog wit maar later vloeipapier, in ombervolle stappen hoog reikt de populier mijn hemel in met laag-bij-de-grondse voeten en een ferme standplaats weggesleept in kleine emoties verliest de grotere haar tranen; buitengaats in dit verdriet sinds de winterzwarte dag dat jij mijn levenslicht…

een waterval woorden stroomt naar zee op oeverloze vakantie geen kanalen geulen en bedding maar in vrije expansie nog is er wind met zijn vlagen draaien en hozen buitengaats komt er rust in de golvende letters dichters vissen naar stilte hebben soms beet maar om te scoren moeten zij poëzie laten horen in hun leefnet…

in de stilte buitengaats vanmorgen bij vorst en kou gingen we weer voor de vouw op straat en werkplaats met de aller allerbeste wensen uit alle verdiepingen tot aan de hoogste baas de hele dag op kantoren zul je veel geritsel horen van kranten dikke bijlagen die in de kreukels niet gelezen wel doorbladerd diep van binnen echt storend…

Een woord dat niet meer kan, te vaak gebruikt, het is vergrijsd, een oude man, al haast verijsd, vroeger had het praats, adem en energie genoeg, ging het vaak buitengaats, ruimte scheppend voor de scherpe boeg, aangesneden in het kolkend schuim, gebogen in het ongerijmde licht, heden in een tijdelijk ruim, sloeg het boek weer…

ik nam het water golfde je zacht toe je spatte schuim in overslag en gaf toen langzaam toe je liet je gaan en drijven op het zout van vele tranen we bleven samen toen vloed het eb liet staan hebben zon genoten zagen boten buitengaats in alle richtingen verdwijnen stuurloos voelde ik je helemaal de mijne…

Nieuwe visies raken voortijds buitengaats. Er is niets veranderd. De wereld draait om zijn as. Progressief blijft de toekomst wenken. Klein blijft de mens die niet dankbaar was. Onveranderlijk wispelturig blijft de mens die raakt aan de grens. Zet zijn eerste stappen in het maanstof. Koestert de ruimte als een nieuwe wens.…

tot buitengaats reikt mijn verlaten, valt in stukken mijn kracht uiteen veroordeeld, tot wijken naar verleden naar fossielen uit het Laat-Mioceen aldus, een schaduw waar ik aanlig waarin ik evenbeeldig verschuil tevens dorst naar ademwater in smetvrees aan de klif boven vuil hangende het verloop in diepte noch tanende gewaden van heden…

Ik kan proberen te wijken of al doende trachten mijn zinken om te buigen naar niet-drijven, als concessie aan neerwaartse stroming, zodat ik zweef in hangwater, opwaarts verblijf in thermiek en langs warme celwanden zicht heb op buitengaatse zilverstranden en hafkusten.…

uitzicht lonkt Verleiding op reclameborden ronkt En aanzet om de bakens te verzetten Het lijkt cliché en sleets Maar in de haven is het altijd druk Reisdoelen te over naar geluk En dat herhaalt men steeds Ik schuw de open zee Het ongewisse zonder maat Vooral bij ontij in de nacht Toch bemerk ik van lieverlee Dat er kade noch een buitengaats…

Ik verschiet in woorden als ik een vreemde tocht verneem die aan mijn been blijft hangen en ik in kilheid versteen jij zegt maar spreekt ook buitengaats dat onze reis zich verlaat maar lieve zeg me nou waarheen jouw gepraat gaat slechts achterwaarts aan mij voorbij en stapelt rotsen op de helling waar we staan wankele tonen schuren…

tegen patrijsglas kolkt woest water we gingen overstag zij met een verbeten lach ik stond niet aan het roer maar zekerde de zeilen en wachtte af als altijd was de wind aflandig oploeven ging traag we voeren weer de koers opstandig ankerden ook buitengaats er was voor ons geen plaats te vinden bij wisseltij en dubieuze winden…

Van armoe zoekt de stakker buitengaats de warmte die z’n lijf en ziel ontberen. De klaagmuur voor z’n opgekropt verdriet. Daar wordt hij niet bestempeld als ‘melaats’ en zullen kou en scepsis hem niet deren. Hij lucht z’n hart: “m’n vrouw begrijpt me niet”.…

Het water dat een toevlucht neemt, bevangen lijkt door eigen spiegelbeelden, blinkt terwijl het voorbij stroomt, dan plots voor even weer verdwenen naar buitengaats haar eigen horizon.. Verslingerd aan de oude rivier bij een keerpunt net buiten deze haven raakt men vanzelf verder terug..…

maak je vrij van alles om je heen nu ben je nooit meer echt alleen in ons gezin vond jij je plaats ons schip gaat met jou buitengaats we zien de wereld als een druppel bloed nu de echte narigheid is overleefd dat is achter de rug, de toekomst tegemoet niemand, die ons nu nog tegenstreeft het ging zoals wij het hebben gewild de honger naar…

Hoezo, werveling van lucht en vrees wanneer de rode adem daalt op het weke water en verre ogen haar bewonderen met lens en spleten licht zij is de dame die buitengaats kolvend haar jongen voedt met schuim van zee en overvloedig moed, ze is het vermogen van mijn drijvend ruim ' k zou in haar willen sterven, me verdrinken in haar nood,…

Op dromen rijdt mijn wolkentrein door strobolicht langs oosterlijn met speelgoedvogels voor het raam waar noorderlicht mijn gids zal zijn op hemelsporen buitengaats door stiltes die ik achterlaat stationnetjes van Nooitgedacht gebouwd op slechts één spinnendraad Ik laat mijn zere ogen gaan op wolken hier niet ver vandaan waar Kleine Beer…

een scherpe steven snijdt met weinig gerucht diepe zee aan. we raken buitengaats. er is een wisselend tij van mist, de zware deining onaangevochten vloeiend traag grommend donker zinkend om weer hoog te komen als een zware berg zout water. waarom toch varen naar de rotskam, de kou in het want. in het raam ligt een onbewogen haven.…

O noodgedwongen longen van het buitengaatse, naar binnen gedrongen kieuwen, nooit zal ik je kunnen ademen: ok, ik kan me in je onderdompelen, maar ik kom altijd boven. Kranen - blijf altijd stromen, woestijnen - blijf altijd dromen met je fata morgana's vol levenselixer.…

Th: Thomas van der Zeyde St: Abel Staring Am: Amos Kurzweil Th: Op de steiger trippelt wit een kwikstaart naar de Zwarte Zee St: Je raapt hier kromme stokken een hele troost bij het gaan Am: Buitengaats die paalzitters aalscholvers bij de vleet Wolken groeien op de kim vaag van vorm en naamloos nog Laat ze toch verschijnen…

haar binnen blue tooth zorgt voor een steady drum and bass wat rauwe funky rappers en zowaar een keyboard met een sax en basgitaar Ze zit los in the blues en goody flesh en zo te zien bepaald niet krap bij cash het schijnt te mogen in de villawijken moderne slavernijbazen die rijken De ongeslepen ruwe diamant draagt haar rozetten buitengaats…

hoogten in vervaarlijk zompig drassige moerassen, vier fakkels als vier dwaallichten voor wolven in de duisternis, angstig door de opgejaagde voortijlende koppels paarden dan merkt hij en bespeurt hij wat dit alles van Elime vergt als jonge begenadigde getalenteerde lerares, op zelfverkozen expeditie over geit- en dievenpad langs buitengaatse…

Ze wilden nog één keer met hem buitengaats, op tocht naar de vangst van hun leven. Toen kwam er die grondzee en was het gedaan: Het groot spant dat had het begeven. Hun Texel Twee, die ouwe trouwe botter, hij ging teloor op tien mijl uit het strand. Geen visserman verloor goddank het leven, De ~Dorus Rijkers~ bracht ze veilig aan de kant.…