Alle inzendingen over cirkels in zand

Hij was een point of no return, toen hij in de ijstijd door gletsjers vervoerd, nu een heuvel in Emmen afrolde, the Broken Circle binnendenderde en tot stilstand kwam, zich toen onomkeerbaar positioneerde in de cirkel van zand, Wat moest die zwerfkei nou in deze kosmische dualiteit waar yin en yang het donkere en het lichte symboliseren?…

vogels en vluchten en glimlach langzaam tussen korrels zand wanneer de tijd zich eindelijk beweegt " Ik laat je vrij "…

Gouden schemering: een mooie laatste avond – maar liefst niet vandaag.…

Je kunt wel van alles willen en weten, maar het is niets wanneer je wakker bleef Ja zon, ja eten, wat anders maar geluiden verdraag ik niet laat staan dat ik energie heb voor liefde of een prestatie die de dag tot leven brengt de dode dag van te moe zijn voor mezelf en de wereld De tijd…

Buiten het dorp ligt de brug zonder weg, bij het kerkhof Er zitten wel eens stadsmensen om haar te schilderen Soms spelen er kinderen Voor mij is het een beeld van het leven en vanochtend trof ik er een vrouw Ze lag op het landhoofd en schrok, durfde niet met me mee te komen, door mij verloor ze haar niemandsland Verder gebeurt hier…

Stil. Donker. Huis Ik denk de hele tijd aan jou, jouw stille passen in mijn herinneringen aan jouw passen in dit huis blindelings in het donker van mijn verwardheid naar de liefde onder mijn angst een leegte nu, geen stem om te roepen, geen tranen geen lichaam meer, verloren als ik hier weg zou gaan of een ander leven leven als…

Het is windstil Plastic water in het kanaal Ik eet bij mijn moeder Onderweg naar huis talm ik op het kruispunt Mijn kamers zijn zo leeg en jij woont hier vlakbij Ik kan naar je toegaan en toch kan dat niet Achter de dunne gordijnen leeft de straat, de stad Niemand ziet mij Ik zou liefdesbrieven willen lezen van jou, ontboezemingen…

van zand de databank tegen vergeten…

- meeuwen cirkelen in jouw ogen terwijl je zand op mijn lippen strooit - ik loop blootsvoets door jouw strand - zoek schelpen met jouw naam erop en eet als een verlamde vogel uit jouw hand.…

Kinderlijk tekent zij de cirkel van liefde onder de volle maan haar tenen krullen in het zand de zee golft af en aan kabbelend een kushand als een warme groet naar hem die haar schaduw is wachtend aan de overkant vol ogen troost…

waarom maak jij voortdurend cirkels in los zand het begin noch het eind worden blootgelegd laat zinnen zwijgen liefde had nooit klanken nodig of fluisteren die paar korrels nog een laatste letter ?…

Gevormd door de striemende wind de getijden zijn vervlogen Zacht adem ik over zee jouw naam golvend en zo bewogen…

'k ben de druppel in de oceaan 'k ben de zandkorrel in de woestijn 'k ben onzichtbaar voor wie me niet wil maar druppel of zandkorrel, ik blijf: van m'n leven niet stil.…

laat mij in tinten van aarde en zee voorbij de honderd kleuren rusten in het grijs van de avondschemer en in het zwart van de nacht laat mij vanuit het tepelvormige midden draaiend en cirkelend in eenvoud mijzelf verhalen de zee is mijn oor en het zand - mijn zinnen al het andere gaat mij niet aan…

In sluiers onzekerheid sta ik op mijn balkon de stenen verschieten vergrijzen achter een bui en zakken weg in de schaduw van zwarte wolken, ik wacht op dampende opklaringen die weer kleuren schieten in mijn stille huis De dag heeft veel tijd en al die tijd sta ik hier moe hard te werken, emoties heen en weer te kaatsen…

Valt er met mij nog te praten? Ik kan jou confronteren met mijn haperen Dat zoekende, het trage dat ikzelf moeilijk verdraag? En wat denk jij dan van mij? Ik word kleiner, te klein voor alles en iedereen die ik ken, steeds meer valt er af van mijn wereld Aangewezen op vrienden die mij nodig hebben Er lijkt dus niets veranderd maar…

fragmenten flitsen voorbij als korreltjes zand tussen je tenen waarin ik verstrengel aan jou, aan mij een bepaald proces voltrekt zich binnen de cirkel die nooit eindigt het maakt me nieuwsgierig het doet me beseffen dat elke volgende stap weer leidt tot volgende stappen tussen jou en mij……

Af en toe een boot, een auto, de bezorger -- De stad is verdorpt.…

ik aan ren cirkels in het zand leun op de wind vang maanlicht met mijn hand maar met eb ga ik weer als ik uiteindelijk sterven ga leg ik mijn zilveren harnas af ontsnapt er nog wat maanlicht uit mijn hand…

Vanaf dan zal het niets zijn en voor mij vervallen van een cirkel in een rechte lijn…

ik zag je driftig schrijven in het natte zand woorden die jij van de daken had willen schreeuwen maar je kon de stilte niet verstoren van het eindeloze strand waar meeuwen keken naar de sporen van je voeten in het cirkelend zoeken naar een karig maal zij vonden slechts je boeken de woorden opgevist door een trage vloed van…

Gedachten draaien in cirkels, de aarde in het rond, 'k wilde je één keer zeggen, wat ik werkelijk daarvan vond. Even gewoon tegen je aanleunen, praten zonder geluid te maken, begrijpen zonder woorden, één blik is genoeg, da's de aandacht die ik van je vroeg.…

Net als alles beter lijkt te gaan De wereld weer wat mooier is En ik me er doorheen kan slaan Gaat de hele zooi weer mis Alles komt dan weer eens boven Weer een diepe diepe val En 't is dan moeilijk te geloven Dat 't dan toch weer goed komen zal En net als alles beter lijkt te gaan De wereld weer wat mooier is En ik me er doorheen kan…

Mijn zoon werd oom zijn vrouw werd tante hun kind werd neef mijn dochter werd moeder haar dochter werd zus haar man werd vader mijn man werd opa mijn dochter werd moeder haar moeder werd oma en zo is de cirkel weer rond dus,want mijn dochter is moeder!…

Is de cirkel even niet rond, kijk dan waar of de hapering zich bevond, stel jezelf voor de keus hem te repareren, want heus, de tijdelijke onderbreking is zo weer verholpen…

Voor hem die jou ziet als jij je vleugels sluit zing jij de kleuren in de wind Je hoopt dat hij komt Je rent weg als hij kijkt Je sluit je vleugels en hij ziet jou…

In de hoeken van mijn leven wonen de cirkels, vicieuze en kolkende gedachten, kronkels en bochten. Alles ook chaos is waarheid, Ik ben pentagram. Rechtlijnigheid voedt mijn strijd. Ik zie de puntige realiteit en vlak deze zo nodig af, op dit moment is het niet veel anders.…

De winter trof ons Slapend alleen Geen spoor verlopen In toverslag bijeen Dan priemt een sluimerend verlangen Verscheurend als een eerste licht In richting gemeend gevangen Toont ruimte haar gezicht Zo roept de vorm van beide Het hele circus in bedrijf Geen opvoering meer te mijden Ieder wakend in een oneigenlijk lijf Men went aan…

Tussen u en mij Zeedistel en zeekraal een lege plek voor ons warm zand en de zon die ter kimme gaat rood gloeit en uitdooft Ver, ver van ons stemmen verstrooid op de wind Een hond blaft en boven ons muziek als een lied Hier is de cirkel rond het lichaam veilig achtergelaten Hier bestaan wij hebben niets rollen af en aan vloeien…

het zand en stof tot niets meer blijft dan een modderspoor dat opdroogt als herinnering aan wat ik was…