Alle inzendingen over dansers

spiegelzalen, in draaibewegingen stelen ze adem, liefdesdrama, levensadem en brengen die in veiligheid onder de maan de dansers in de stad verdwalen moedig in hun dromen blijft het verlangen bestaan.…

Gekruiste armen Je staat in het licht Je opent je ogen En je zwicht Telkens weer Voor mij Wiegende heupen Je kijkt me aan Ik verdrink in jou De stervende zwaan Neem me mee op je rug Laat me zweven in de vleugels van je tijd En hou me vast Als ik weg moet gaan…

Snel en licht, traag en zwaar springen de dansers door elkaar. Zij scheppen ons het licht, de wolken en vormen de geest der volk’ren. Brengen kleuren in ons hart maar zijn ook vaak de bron van smart. Doch, de dansers zijn de dansers niet en wat je ziet dat is er niet.…

vanaf die plek de dansers, ze dansen niet mijn handen beven, de dagen veranderen het wachten op een woord, wat de stilte nog kan oprapen later, of wanneer de blaadjes verdorren tot leugen in de aandacht van het sterven de dansers, ze dansen niet niet op drietallig rode klaver…

De danser onthult verbaasd geheime deuren -- die niemand kan zien.…

twee dansers voeren samen passen uit een volmaakte glasheldere pas de deux een samendans ademloze expressie van ingehouden gevoel het laat zich lezen ontpopt zich in kleine subtiele gebaren simple things de schoonheid van schijnbare eenvoud twee dansers voeren samen passen uit…

Innerlijke schoonheid, door de danser naar buiten gebracht.…

Misschien is het ietwat platvloers, en ballet vind ik ook maar gehobbel, maar als ik die broek zie, die bobbel, dan word ik behoorlijk jaloers.…

geef mij jouw woorden echo de klank van jouw hart en ik dans jouw taal…

hij danst een pad tussen het puin de danser van Damascus muziek klinkt in zijn hoofd onhoorbaar voor publiek zon verlicht het grijze stof dat schuift en waaiert door het denkbeeldig huis dat hij nog ziet ik zie alleen een platgebrande stad verdwaald huisraad speelgoed dat verdwaasd getuigt hij danst stil en sereen zijn…

Zilveren dansers kussen de daken buitelen, spartelen in regengoten door regenpijpen zilveren regendansers bazelende waterdragers buitelende regen.…

Zoals ik zelf al zie Vormen woorden op mijn blaadje Zich tot fraaie poëzie Dichter, danser, muzikant Ach…met een beetje fantasie En lichtelijk verbleekt verstand Ben ik ze alledrie…

De danser wervelt om zijn as Maar blijft loodrecht Kromt de rug Geen pees scheurt Geen pijnscheut verzuurt de lippen Reikend naar een roes Scherend over parket of tegelvloer Rekt hij het kraakbeen tot moes…

Zoals een danser die, na jaren van zwaar gezwoeg en alles geven, de ballerina's hoog deed zweven alsof ze licht als veertjes waren: Zo heeft Kees Stip met elk gedicht de Nederlandse taal verlicht.…

geen fado geen tango geen fandango meer voor deze oude danser maar schipbreuk lijden wrakhout worden in de wervelende weemoed van wellicht onze laatste storm verzinken terechtkomen thuiskomen in de donkere diepten van jouw saudade-land…

De danser (E, de Tijd) die rondjes stapt en reikt naar Ruimte (zij, MC kwadraat), u vraagt zich wellicht af waar dat op slaat. Welnu, dan heeft u het niet goed gesnapt. Hij wil haar, denkt u, want hij vindt haar lief maar volgens Einstein is dat relatief.…

Ze liggen aan ’t overheidsinfuus: Acteurs en and’re wereldvreemde snuiters De blazers, dansers en de flierefluiters De kunstenmakers, bieb van tante Truus Dus daar gaat Halve Zoolstra achteraan: Hij leert ze weer op eigen benen staan…

dag tovenaar met mythisch balgevoel aan botte bijl vaak watervlug ontkomen linksbuiten binnen lang vervlogen dromen gracieuze danser in het strijdgewoel je hebt een simpel spel tot kunst verheven en dribbelt nu ongrijpbaar uit het leven…

Sneeuw wist het zwart van dagen,van daden die 't daglicht niet kunnen verdragen Sneeuw beantwoordt de talloze vragen die ik mezelf niet durf stellen Sneeuw houdt mezelf voor mijn zegeningen -dagelijks-te tellen Sneeuw doet me inkeren als dansers na hun danspassen.…

Twintig dansers op een rij... één zal uitverkoren zijn zoveel klasse, zoveel pijn ik hoor hier niet, maar ben er bij Gracieuze draai, pirouette in de lucht, gecontroleerde spieren spannen. Ik zie het aan, niet geheel ontspannen, ik zweet me rot terwijl ik vlucht... Mijnheer, mijnheer! Wat doet u nu?…

Je bent nooit te oud om de zomer te plukken of met de woorden te spreken van geroezemoes: de tuin vol hoofden de bloesem de appel de vlinders en de dansers in het gras van vandaag. We wiebelen van oud naar jong en genieten; de zon op volle kracht en de tenen in de lucht.…

misschien zien andere ogen het feest nog wel in mij de dansers die kwamen en namen wie ik ben geweest het leest hier als een grote leegte na een besloten bal masqué mijn lach werd in ‘t voorbijgaan afgerukt gelaten is de zucht geen mond meer die er mede zingt ik adem nu alleen vergeven lucht…

nu mijn adem zo sterk de jouwe wordt moet ik wat uit mij geboren is verlaten nog eenmaal zal ik slapen in de duinen en de nacht laten kijken naar de golvende dansers op een wolkenrij uit mijn ogen zal ruimte fluisteren naar de zeewind waarin jij bent gekomen nu mijn stem moet zwijgen zal ik nog eenmaal slapen in de onverwisselbare…

Terwijl ik notabene weet dat jij, gracieus sierlijk gespierde danser, je bed alleen met mannen deelt.…

Wie danst zo rank, zo rap, zo zacht van zede, Met stap en stamp, buiging, handslag en kushand? Een knaap, die mijn hart heeft verzoend met Rusland, Die maat en muziek maakt van zijne leden. Mijn open mond drinkt het zoet van de lucht, Mijn oog verzadigt zich van zalig schoon, De muziek wiekt, gelijk een vogelvlucht, Zo zacht van slag, en fluit…

Door plezier en jolijt gedreven, - de drijfveren van mijn leven -, dans ik van ochtend naar nacht. Ik ben 'n zoeker, 'n dichter, met een vol hart, maar lichter dan ik van mezelf had verwacht. Ik zie het goede in elk mens en vrede is mijn grootste wens, naast een lach op je gezicht. Ik ben gewoon en ook bescheiden, laat me niet door…

Weg wil je hartstochtelijk verlangen naar niet meer hier ontslagen van de plicht als halfblinde, loden pop het leven uit te moeten zitten vol te moeten houden tot de toegemeten tijd verstreken is voor jou is alles op toch weet je dat je nog moet blijven al weet je niet waarom. vergeven? voor al wat jou is aangedaan? vergeving…

Mijn zus beitelde haar afscheidswoorden diep in mijn hart, in het eelt op mijn ziel was vrij toen ze in vergetelheid viel zoekend naar het licht dat elders gloorde Zag haar weer in droom - vanop 'n grazig strand haar drijvende graf deinde zachtjes mee op Darckheims groen-golvende meersenzee 'n wijze wind blies d'r naar de overkant Want…

Dagelijks denk ik aan de man hier in de buurt die als de brug geopend was wild begon te dansen langs de Kosterverlorenvaart en met zijn dans de schepen begeleidde die zand naar IJburg brachten hij sliep in een verloren hoekje naast het skatepark en het hondenveld in de beschutting van een elektriciteitshuisje onder een struik en zijn matras…

De danser op het slappe koord rouwt om de stofwolk in zijn zog van demon, engel, vakman, underdog- gevallen met hun allen.…