Alle inzendingen over de grens van heimwee

al mijn dagen vlogen in het vuur van de stad de stad die enkel uit woorden bestond ik kuste de straat waar je zwijgende mond open lag en voor het eerst raakte ik jou aan ook je latere pijn ik heb in je gewoeld de schaduw gezien immer voortvluchtig als een zwerver zonder hond ik likte aan je woorden slechts assen…

de vergiftigde das ligt in het gras en denkt met heimwee aan hoe het vroeger was en dan wij de mens wij trekken geen grens wij denken niet aan die hulpeloze das die ligt in het gras en die met heimwee denkt aan hoe het vroeger was we zorgen ervoor dat wijzelf aan onze trekken komen maar denken niet aan die das die lag in het gras…

Soms overvalt me zomaar ineens een dof gevoel van heimwee. Soms heel eventjes zit ik daar dan stil mee. Een plaatje, een praatje, een geluid een opmerking welke ook, 't maakt niet uit. Dan denk ik terug, aan die tijd van toen mijmer: kon ik er maar íets van overdoen...…

Ik verlang naar de kleine beentjes, de friemelende teentjes, de kwijlende lipjes, de oogjes net dicht. Ik verlang naar de slapeloze nachten om vervolgens te liggen wachten op het eerste kreuntje, dat je wilde drinken met je oogjes dicht. Ik verlang naar vergane glorie want het komt nooit weerom maar ik verlang naar dat roze wezentje wat…

Slaap niet te vatten door ziekte gesloopt Licht van de wereld en geld niet gegund Genadeloos sloegen draken mij neder Eigenzinnige mensen komen weder Al zou het dan slechts zijn voor zoete wraak Mijn pen genade- loos en altijd raak Vermoord, door hun meedogenloos geweten Met persoonlijkheid, dubbel gespleten...…

hoge bergen, tropische landen verre oorden, witte stranden heimwee is niet altijd denken aan vervlogen tijden, soms heb ik heimwee naar je warme handen die zich zoekend een weg banen in mijn wilde haren je bonzend hart dat op hol slaat bij het fluisteren van je naam je sensuele blik die zich weerspiegeld in de ruit van ons geliefd…

nostalgie op een speciale zomernacht met de radio op zacht speelde er muziek van de jaren tachtig… verwende mijn geest zo krachtig nostalgie kwam op de proppen spontaan stroomden vele tranen waren nog moeilijk te stoppen… en ogen creëerden zilte oceanen dus… alleen op mijn kamer op mijn vertrouwd gebied er vloeiden vele tranen…

we dansten samen op het witte strand blij verlangend naar de nacht een meisje lief uit niemandsland haar handen koud haar lippen zacht met gele bloemen in het haar bespeelde ze de zachte wind zo magisch mooi, een leuk gebaar van jou, voor mij, mijn godenkind de donkere hemel straalde open och, lieve mensen wat een zicht want…

overschreed gevoel elke grens…

eerdaags lach ik de lente over het heimwee bezoek ik je heem ontmoet ik jou……

Zie, ik sta als een trillende snaar voor u Raak mij aan, kalmeer mijn beven. Bent u mijn god, ben ik uw schepsel Of ben ik de vrouw voor haar man De dichter voor zijn lezer? Is dit de bestemming, het doel van mijn zingen? Wij groeien apart samen in bewustzijn.…

Vannacht kwam je na lang wachten naar me toe en je mond raakte de mijne. Je zei: ik ben terug, stofzilver stijgend In de lucht. Wat strooit dit uit? Dansend in brede vlagen. Was je daar ook? De hemel werd vol fakkels, maar langzaam Verdween je licht, sneller dan een komeet Boven de ijskoude bergen. Je blijft Mijn verlangen voeden, zo lang…

te dromen tussen de bomen en achter de Veendijk verstopt wordt een zonnepark tegen de grens aan gepropt veel natuur een mooi gebied dus niet vergeten: De Lethe…

Worden bewandeld Overschreden met gedrag Ook als dat eigenlijk niet mag Ongezien vaak gebeurt Ieder zijn tijd, ieder zijn beurt Er wordt grenzeloos veel gehandeld In Babylonische verwarring Zorgt dit voor verstarring Je kent het wel of niet Wat in het vat zit, zit in het verschiet Wat niet verzuurd is wanneer je ervan geniet Wat wel…

als wij met een lach en een traan terugblikkend bij het vooruitzien dat afronden wat nog nodig is peuteren wij hoop en verwachting uit de kreukels van het oude jaar als het jaar nog maar net begint onze rugzak gevuld met voorspoed genieten wij van het florerend geluk dat als een hoorn van overvloed geen bodem meer lijkt te hebben kleurrijk…

Het overvalt je zomaar, heimwee naar wat, vraag je me, nou gewoon heimwee naar wat was! Wat was er dan dat je heimwee hebt vroeg je me daarna ik zei gewoon, nou dat? Het overvalt je bij een melodie of bij het zien van wat zag je dan, vroeg je me? Een traan biggelt over m’n wang ‘k weet ‘t niet, gewoon? ik heb heimwee naar dat!…

Er schijnt paniek te heersen op de vloer Der internationale beursgebouwen, Want in de toekomst heeft men geen vertrouwen En alle koersen zijn op hun retour. Zelfs aandelen die veel verwachting wekten Zijn nu opeens toch boemerangeffecten.…

Mijn oor is kleurpositief de rode rand kookt van jouw woorden, fel licht spat uit de schelp en hangt voor mijn mond voor mijn ingehouden adem mijn lippen nog niet open mijn gedachten onuitgesproken mijn blik kleurnegatief met doorbloede hersenen gekruiste armen, gloeiend van argwaan en verzet van willen aanvallen Jij zult er niet…

Hoe mooi het ook is, de witte sneeuwpracht, hoe schitterend het is, hoe prachtig de foto's die je maken kunt van die wonderschone witte wereld, ze is ook een vijand. Een vijand die je niet tegen je moet hebben, want wederom, net een maand na de vorige lawine, is er ook vandaag weer een vracht sneeuw, in de vorm van een lawine met mensen…

Het is aan u, Grens verleggen.…

Vergeet de regen uit het verleden bevrijd je uit die knellende cocon leef in het heden en koester je in de stralen van de zon kies niet voor die kabbelende stroom maar ga voor de wilde rivier maak waar die ene droom doe het nu doe het hier beleef de "nu" grens dan word je vanzelf een mooier mens…

ik ben niet goed in ophouden telkens weer de grens voorbij zal ik trachten te hervinden wat zo snel verloren ging in onverwachte wending…

onrecht echt nooit ofte nimmer, op geen enkele manier, op gener- lei wijze dan door slechts pech Slechts pech door opgezette val pas laat overkomen Mensen transformeren ineens van begripvol, meelevend en met respect tot Mefisto's hellevorsten Waarde van werk, gerelateerd aan waarde van leven zuiver in balans Leeuwarden, Op de grens…

Ik ben weer terug naar af Lichaam ik vind je laf Ik ben met je in gevecht De pijn is geen droom maar echt Ik wil dat die verdwijnt En weer mijn oude ik verschijnt Nu faal ik als mens Wanneer stopt de grens Want die verleg ik elke keer Ach, morgen zien we wel weer.…

Ben van het zekere begin Naar het ongewisse einde Gekropen, en heb daarbij Voortdurend de grenzen opgezocht Die anderen vergeten waren Aan te geven; grenzen die Er beslist waren, Maar niet zichtbaar Voor hen die er tegen Aan moesten lopen - Begin het einde nu al Zichtbaar te naad'ren - Ben ongemerkt mijn Eigen grens voorbij…

ontvluchtend haar dochters meesleurend uit kruitdamp gehulde ruine stad bedreigd onbeschermd zag een bloedbad haar grens was bereikt hartverscheurend velen vluchten richting route grens rennend door bossen over weiden probeerden geweld te vermijden zelden zichtbaar tsunami van mens andere staat ver weg van haar grens voelde zich machteloos…

Ieder mens Heeft een wens Maar ieder mens heeft ook een grens Wanneer wordt jouw wens De grens…

Hekken en poorten de grensbewaking op scherp leve de vrijheid…

Heimwee naar echt oer eerder.…

Geluk komt en gaat voorbij, elke keer opnieuw -- nieuw, elke keer: nu.…