Alle inzendingen over drijfzand

alhoewel het woord iets anders doet vermoeden zink je in drijfzand…

als alle drijfveren - achteraf - drijfzand blijken te zijn en die van nu - en de komende - uit drijfzand blijken te bestaan dan laat ik ze varen alle drijfveren en drijf mijn leven…

Mijn hoofd is moe van het denken Jij hebt zoveel pijn achter gelaten Mijn ogen regenen bitterzoete tranen Lippen trillen maar kunnen niet praten Alsof ik onzichtbaar ben geworden Draden tussen ons nooit hebben bestaan Een stem die langzaam wegebt in de ruimte En voorgoed de duisternis is ingegaan Ik voel me zo gekwetst en bedrogen Drijfzand…

Een stille vlakte die al velen liet sterven Door gezichtsbedrog…

Het Grote Gebeuren werpt zijn diepe schaduw vooruit daarin is het slecht toeven het koude zweet breekt uit het perspectief is in nevelen gehuld flarden grijze lucht verlenen minimale doorkijk oorzaak van herhaald gezucht drijfzand onder de toekomst is riskant wees op je hoede het extra waarschuwingsbord symbool voor wat ik bevroedde…

Jouw liefde voor mij verdween bij het gevoel van eenmaal vrij slipt als zand weg tussen mijn vingers om neer te komen in een poel van tranen die van mijn kokend hart een blubberzooitje maakt mij langzaam weg doet zinken in jouw moordende drijfzand…

Jouw liefde voor mij verdween bij het gevoel van eenmaal vrij slipte weg als zand tussen mijn vingers om neer te komen in een poel van tranen die van mijn kokend hart een blubberzooitje maakte mij langzaam weg deed zinken in jouw moordend drijfzand…

na elk vergaand spreken beelden wij het landschap in nieuwe contouren ik in de vorm waarin wij vertoeven en jij met hoge schouders op gebogen benen in onbegrepen tekens maar in de taal die wij herkenden in de vele morgens die nog komen wachten,worden meegenomen in woorden die steeds verder komen het drijfzand van zinnen..…

bang ben ik voor zuigend zand voor begerige waterkommen.. laat me nooit alleen gaan slapen, liefste verdwalen in die duist're spelonk: eeuwenoud het veenbos ver onder het moeras waar beenderen rusten van hen die verdronken roestvrij een dolend zwaard maar nu heerst de ebstroom volle maan trekt zee van land.. en als we vannacht de…

ik keer niet terug op mijn schreden stromend water kent geen weg terug ik weeg woorden noch stappen als hemelbestormer verleg ik grenzen ik ondergraaf de verbeelding ga aan de rots van zout voorbij onbeholpen drukt mijn inbeelding me met de hakken in het drijfzand…

De weg is lang Het oordeel van de mensen hard Als je kwetsbaar bent Een kluwen van herinneringen Doolhof zonder eind Geplaveid met angst en pijn Zoekend naar balans Wadend door drijfzand Zak ik langaam verder weg…

want in plaats van ik, zitten zij tussen de muren van angst opgesloten Ooit had ik mijn Dag der Wrake voorzien Alleen daar zij hun leugen lieten zegevieren want zij, hoe naïef, klommen in mijn sterk verminderd geheugen Overigens sterker dan dat van hen Zij weten dat 'k voor hun dood mijn gelijk kom halen Zich zonder twijfel bewust van drijfzand…

Een hulp zoekende Nog net levende Lijkwitte hand steekt Uit de modderbrij omhoog, Reikt naar redding, Geen houvast, Geen, geen, Nergens, nergens, Met een koperen ploert Die genadeloos alle Vocht verdampt - Wat blijft is De bedding van Deze rivier, Die wordt gevoed Met het bloed Dat zinloos in een Mens vergoten is…

Help me Het drijfzand is zo zwaar Mijn voeten zijn traag Mijn gedachten zo snel In het logge zand Ga ik ten onder in los zand Duizend armen reiken Ze zijn van mijn gedachten Op zoek naar houvast…

de schijnheiligheid is te lepelen van jouw gezicht gewraakte woorden kerven diepe wonden blijkt aarde drijfzand welke gehavende zielen gulzig opslokt…

Een samenleving zonder hogere waarden zal als drijfzand zijn en ontaarden want zonder normen en goede manieren zal anarchie ontstaan maar denk altijd hieraan beschaving en een gezond verstand onderscheidt ons van de dieren…

Terwijl mijn voeten Verder zakken In het drijfzand Van emoties Begrijp ik De constellaties van de sterren Krijg ik Inzicht in wiskundige problemen Zie ik Het ontstaan van leven Maar mijn gevoelens Begrijp ik niet…

of vraagt het moed van je hart een moordkuil te maken en toe te zien hoe hij wegzinkt en drijfzand hem de mond vult?…

zeg dat je haar nog hebt de taal je niet verweesd bent van het woord je het drijfzand niet zal zoeken zeg dat je een vogel ziet in de wolken je ziet hoe donker water lichter wordt je met me wacht tot je spreken kan…

Een mooie droom op een verloren dag een zwarte bladzijde in een vergeten boek een loden voetstap in het drijfzand, en jij die altijd bij mij blijft ook als liefde overdrijft, de mens verlegen maakt in toekomst van zijn wanhoop.…

Beloftes gebouwd op drijfzand leven met het geluk van een ander afgedwongen dat kan niet fluistert de wind dat mag niet fluistert het hart geluk gebouwd op tranen van een ander gaat als een molensteen hangen om je hals het heeft geen toekomst…

Chaos in mijn hoofd Mijn gevoel totaal verdoofd Moe en afgebrand Alles lijkt op drijfzand Hoe heeft het zo ver kunnen komen Waardoor is mijn energie zo afgenomen Werken was mijn lust en mijn leven Maar heb me daaraan nu totaal leeg gegeven…

Mijn leven is van mij Van niemand anders maar van mij Ik neem de regie in eigen hand ook al voelt het soms als drijfzand Mijn leven is van mij Van niemand anders maar van mij Ik wil mijzelf ontdekken en mijn eigen weg afleggen Mijn leven is van mij van niemand anders maar van mij…

de stem krachtig het brein machtig doch de enkels broos geen grond meer om op te staan boos weer gaan drijfzand en brekebeen verstand gaat langzaam heen vergeten verdriet zingt zacht, om niet…

Dit zou inzicht kunnen zijn omgelegd in verdriet van een verpulverd hart kleurloos weggeworpen ingekuild waar vluchten vergaat geslipt zonder enige houvast weggezogen in drijfzand uit een nachtmerrie waar zelfs ontwaken geen redding kan zijn.…

Pisduivel, drijfzand hyena, zeveraar. Trapgat van mijn kinderslaap. ------------------------- uit: 'Zandloper', 1997.…

pijn in elke gekraakte vezel splinters persoonlijkheid gedrenkt in liefdesdrab als in een poel van drijfzand dwalend tref ik vanzelfsprekendheid op de belt en schamele restanten van een verheerlijkt liefdesbeeld ach ik laat ze maar denken dat het verbloemt…

ik weet zeker dat er eens iets was vergeten, maar zo aanwezig ik proef nog steeds de stilte, het zilte gestrand, op drijfzand ik heb de duinen achter mij gelaten loop zinderend brandend zand de golven verdrinkend, verdringend het spoelt aan mijn voeten…

Het lijkt alsof alles me tegen zit, een soort drijfzand. De onzekerheid en pijn, ik zak steeds verder weg, tot er een tijd komt dat ik geen lucht meer krijg. Het begon twee jaar geleden, jij zei: ga je mee even een stukje wandelen. Maar wat bleek? jij bedoelde wat anders, en ik zei nee!…

De verdorvenheid In de spiegel Zie ik alleen Achter de lege ogen De draden van de dood Het zwarte slijk Plakkerig, stinkend De rotting begonnen Verlorenheid zo zoet Als drijfzand Het laatste stukje wil Omsluitend In de verte Een lichtpuntje Het vlammetje van hoop Een dochter Een vriendin Een moeder Is ze te laat?…