Alle inzendingen over echo van zee

Nee- ik kon het je niet zeggen en je kon er niets aan doen want je zou het niet begrijpen wat gebeurd is met mij toen dus liep ik met jou de pier af voor een allerlaatste zoen Want je ging met hen de zee op om te varen op de vliet en toen jij was uitgevaren schreeuwde ik mijn groots verdriet tot de golven die weeklaagden alleen jij wist…

Levenloos ligt de zwaan langs de snelweg, de buizerd dwarrelt in cirkels naar beneden. In de verte vlucht een ree. De prinses is gestorven. Aan de muur, naast de kast waar de verzonnen namen zijn opgeborgen, hangen keurig ingelijste verwijten. Herinneringen vergelen als kranten in de zon. De prinses is gestorven. Als scherven van beloftes…

De zomeravond zingt zichzelf in slaap de demonen dansen als muggen boven het water waar ons spiegelbeeld gezonken is. In de zacht zuigende modder lig jij lig ik omarmd door de troostende ranken van een waterplant. Opnieuw gooi ik een steen - zag jij hoe sterk ik was? - minder verder zinkt hij doelloos naar de bodem. De brandnetels…

de echo raapt haar stappen op een hart dat wacht ongemerkt achtergebleven zij zoekt de stille diepte op hoe zon in water leven schept wie leest in een zee van taal door de letters heen…

onbewoond maar op gehoorafstand ligt een eiland in een zee van ruimte in de verte klinkt een echo met de intonatie van een stem er rijst een vraag om karige klankborden te beklemtonen, om grenzen aan gehoor te verbeelden…

Toen het stil Geworden was Buiten en de Vrieskou alles Dat leven ademde In zich had opgenomen, De knorrende beesten Zonder een mens erin Alleen geluidloos Nog voortbewogen, En ook de gierende Onrust in mijn Zorg'lijk hart Was gaan liggen En zich overgaf Aan de strengende Vorst, was het In dit verstilde Landschap…

Verlaten zoeken in de zee van vragen en de stenen vinden die de onschuld verbergen van de stilte en het bloed dat eenzaam maakt en nachtmerries steeds laat beginnen met een echo die een verdwaalde vraag zou moeten zijn en geen lippen koud maakt.…

Wel, winters hart Dat goeddeels door De seizoenen heen Bevroren blijft, Winterweer dat van Geen wijken weet - Vertoont vandaag tekenen Van inzettende dooi - Mid-januari en Hijmersma Maait het gras alsof Het juli is vandaag, Fiets met open jas En verder alleen Een bloes door het Dorp waar ik Mijn leven leef, Hoor de…

Hebt gij de Winterreus gezien De koning van het Noord? Hij is zeer oud, en stijf en stram; Gestopen stapt hij voort. Bij klare dage, schijnt hij klein En duikt zich als een dwerg; Bij duistre nacht vertoont hij zich Veel hoger dan een berg. Wit, sneeuwwit is zijn lange baard, Zijn schedel kaal en bloot; Zijn ogen liggen diep en dof Als…

Wervelwind in mijn hoofd Echo van het verleden Van zoveel moois beroofd Terug in de tijd gegleden Donkere wolken vullen mijn ziel Regenbuien veranderen in stromen Langs mijn kin zout als de zee Verdronken in vervlogen dromen…

aarde Ik leg mijn lichaam neer in't water en geniet van de streling van tederblauwe druppels Ik leg mijn lichaam neer in de wind en vlieg mee met de vrijheid van een helderwitte zwaluw Ik leg mijn lichaam neer in jouw herinnering en begrijp de grijze breekbaarheid van jouw liefde Ik leg mijn hart neer in het jouwe en bewaar de echo…

Door diepe dalen weerklinkt in jouw stilste lied een verloren stem.…

ik stond daar en sprak zo maar woorden die kwamen ze bliezen zich gewoon naar buiten iets wat ik niet had bedacht en zeker niet na kon fluiten ze klommen kennelijk omhoog kaatsten in het licht van ogen; de echo van jouw ruimte ik doe maar wat laat gaan dat komt voel me niet bedrogen jij wel?…

ja het doet ertoe wat komt en blijft hangen als avondlicht de lange aftiteling van een gedicht het naspel waarin je verschijnt en langzaam weer verdwijnt het eind van de dag de echo van het licht een laatste oogopslag…

De echo van je verleden komt altijd terug…

Mooie beelden aan me voorbij zie komen dan is het net of ik een echo hoor klinken met bekende stemmen uit een ver verleden ze komen mee op de vleugels van een vogel die wordt gedragen op golven van de wind ik vang ze op voel me weer even: een kind.…

ben doodop mijn geest doolt door het niets murw geslagen kom ik ten ijs stuurloos de kilte trotserend onder mij het donkere niets krakend en steunend hoor ik met beangstigend geluid de echo het verleden peilen met onder elke bladzijde mijn paraaf... Elinora, 22 december 2010…

geuren zoet komen tevoorschijn vanachter een muur Zij die deze nacht de tekst godzijdank waarachtig leest Tussen ruimtes ligt een verscholen tijd centrum in dit labyrint maakt eindelijk vrij Pretogen breken kettingen en keten en niemand die nog lijdt golven breken een laatste keer in het onderbewustzijn vanaf vandaag vliegt enkel nog een echo…

Stoffelijk niet van deze wereld verankerd in hart en nieren levendig in volle weerbaarheid, geen diepe smart, een sterke eigenheid valt niet uit de toon onmiskenbaar consequent voorafgaand aan een zekere dood ontsproot zich het dichterlijk talent een eigenschap waarvan iedereen genoot waarin een creativiteit wordt herkent had hij niets…

Ik hoor de echo van het heden Die mij vertelt wat ik nu moet doen Maar ik zie ook een schaduw naar het verleden Die mij herinnert aan wat ik heb gedaan De echo is luid en duidelijk Hij geeft me richting en kracht Maar de schaduw is zacht en vaag Hij maakt me soms angstig en zwak De echo en de schaduw zijn beide deel van mij Ze vormen mijn identiteit…

Het hoofd dat Al maar door Blijft malen Aangestoken door Onrust en onzekerheid En druk bezig Blijft de mens In mij te verontrusten - En dan het hart! Dat voldoende heeft Aan vrede en verdraagzaamheid Van nu aan Tot in eeuwigheid…

Waar de modder Hard om zich Heen heeft geslagen En alle leven Verdronken lijkt, Is daar vanuit Het niets de Zachtste boterbloem Die het leven viert Bovenop de dood - Een onverwacht leven Dat zich uit in een Soort van voorlopigheid…

ruisde onveranderd voort een echo, onverstoord...…

zand woestijn een bodem van een dode zee met resten van wat schelpenzand het wit gebeente en duinenlijnen die verdwijnen in de spiegeling van mijn eigen fata-morgana trillende luchten zuchten gelaten maar mijn blik reikt alsmaar verder dan het weerkaatsen van mijn droge stem die geen echo meer vinden kan…

´k Mis de behoefte om Te reizen naar verre oorden, Onbekende vergezichten Zeggen mij niet zo veel - Belangrijker vind ik het Op zoek te gaan naar de Waarheid die ik in mij draag Maar zich nog niet altijd Wil laten zien - 'k Richt me voorlopig Op bekende vergezichten - Op 't eerste oog zo vertrouwd, Maar zij blijken een diepere…

Vreemdeling Kerkgalm Vr. Wie luistren om de vraag eens vreemdelings te horen? K. Oren. Vr. Wie stopt ‘s Lands Voorspraak hier de mond met deze steen? K. Eén. Vr. Mauritius? Wat kon de Landvoogd dus verstoren? K. Toren. Vr. Zo heeft hij om verraad hem ‘t leven afgesneên? K. Neen. Vr. Was ‘t om de vrijheid dan met kracht…

Zeg Sint, heb ik het goed verstaan of is me nu de clou ontgaan, mag zwarte Piet niet zwart meer zijn? Is dit een issue, is het gein? Als clown ga ik steeds wit geschminkt, geen kind dat me een kleur toezingt. Misschien moet ík de kade op als nepknecht van de nepbisschop.…

'K zou 't leven hier zomaar willen bezingen een echo uiten over de toch doodgewone dingen. Ik zou 't leven hier zomaar willen bezingen een echo uiten over doodgewone dingen.…

haal de branding uit de vaart laat de golven maar stranden geef je hart niet meer uit handen laat het tij de rust weer keren laat je voeren met de stroming mee geef je over aan een kalme zee laat een schelp je innerlijk beroeren haal de echo uit je oren laat jezelf weer horen…

In de echo van de stilte Zit veel meer stilte dan in stilte alleen Die echo is niet kil, niet koel, maar ‘cool’ De nagalm, echo van die stilte Verzilten je zout in zoet Versterkt je dijken tegen overstromingen Van emoties, kwellingen, opwellingen Ben ik soms toch bang, heb ik angst Dan stort ik mij in die stilte en met name In de echo van…