Alle inzendingen over gekneed

Geef je vollebak en doe je een smak dan worden je d'oren gekneden.…

thuisreis was het een droom of verwaaide herinnering door mensen gekneed tot een heilig beeld toch wandel ik bewogen naar huis mijn rugzak vol kruimels en sporen van bemoediging…

Zoals zij is grootgetrokken uit de kleiïge bodem van dit aangespoelde land heupvol borsten zacht gelaat stem op hoogte zo danst ze het ritme van de wind van stil tot stormachtig tot ze mij vraagt te bewegen zoals ik ben een hark maar ze glimlacht mij in beweging en ik dans soepel als klei waaruit ik ben getrokken zoals…

mocht ik jouw zeemeermin ooit zijn louter verlangen uit zout en zand gekneed gekleed door vloed en naakt bij eb wentelend getij trotserend…

het licht beroert en hoe onvolgroeid was ik het dromende kind er werd gespeeld, gekneed, gevormd onder de schaduw van witte onderkleren het schreeuwt het beeld in mij verdwenen toen ik wilde huilen om de pijn die ongetwijfeld komen zou er was niets meer dan lichaam en een volle, vuurvluchtende maan…

Je hangt zo ongrijpbaar zonder kabels aan de lucht onmogelijk te verstenen soms hagel je op hoofden maar meestal zweef je voetloos voorbij, groter dan de aarde; had ik honderd vorken, ik kreeg geen gat gemaakt had ik duizend handen, ik kreeg je niet gekneed…

Je hebt mijn zwartste gal gekneed tot een rif van bloedkoraal genezen van de slangenbeet vloeit mijn tegengif royaal elke zee om te verdrinken verdampt in onze beker blijf op twee gedachten hinken verenigd zijn we zeker.…

I Letters vormen het woord tot een dysharmonisch slotakkoord II De dichter in het boetekleed de woorden tot een bom gekneed III Door dichters op het internet wordt zelfs de taalpurist besmet IV…

Het beeld wordt gekneed in Liefde vervormd door verkrampte handen gesneden met het mes glijdt klei door vele lagen, dieper dan ooit raken kartels verstrengelde vingers in het zoeken naar elkaar daar waar woorden tekort schieten spreekt het lichaam nimmer gesproken taal…

mysterieuze muze uit zilver en goud gekneed tot vederlichte vlinderpracht tot ongekende engelkracht gedragen in mijn hart en ziel neem ik je altijd mee tot onmeetbare hoogten naar dalen dieper dan het vuur in lang vervlogen dagen een pijn niet te verdragen maar altijd overleeft de ziel en liefde kent geen tijd…

Terwijl zij behendig mijn bruin bedrade lijf in door haar gewenste vorm heeft gekneed, laat zij haar roze tong strelend langs mijn wit gesausde mantel glijden, en word ik het slachtoffer van haar pyromane lust hangend aan haar lippen tot ik totaal ben opgebrand en zij kordaat het laatste restje leven uit mij perst…

Gek soms hoe woorden falen in hun doel Hoe ze kronkelen in bochten veranderen in gedrochten en zorgen voor gewoel Hoe ze zijn misbruikt in valse oorlogen en dan levend begraven als gesproken slaven voor blinde ogen Terwijl ze precies gevormd en gekneed zijn om liefde te verklaren om storm te bedaren in menselijk brein…

wit van trots te paard of hangend aan de rots blaak je van pracht spierwit van gebalde kracht ik heb je weergaloos in steegjes en op pleintjes openhartig en oprecht ontdekt je oude kern ijzersterk gesmeed keihard geplaveid krijtwit gekneed op een pleintje tasten mijn handen verliefd naar de milde stilte van de wind.…

- aan de poorten van de hemel, heb ik haar achtergelaten, gekneed, gelijk ik, klaar voor het magisch vuur -…

Weet jij wel wat het betekent om thee te schenken met melk die je zelf gemolken hebt vanmorgen vroeg, van de mooiste koe van friesland, of misschien zelfs van de hele wereld Om koek te eten die je zelf gebakken hebt; met je eigen handen gekneed Om de kinderen te zien die je zelf gemaakt hebt met al je ziel en zaligheid Of eh...…

vogel brak uit zijn lijst plots was het uitzicht helder geen wolk sprak hem aan geen deur geen raam in het grote gebergte er was nooit één verhaal wel een eeuwig verlangen naar schitterende zinnen dansend op wankele schouders het ontginnen van de mijn de omweg naar de waarheid met vingertoppen betast uit vitale wanhoop gekneed…

Niet gekneed als een bonk grijze klei! Maar in pluriforme harmonie zijn wij! Ik! soms de brandnetel hoort er ook bij!…

te zijn aan de zee waar een bal van vuur de einder kleurt zo oprecht en puur het is goed te zijn in het verhaal van de rollende golven de zeester en het koraal het is goed te zijn rond het kasteel het geknede zand dat ik met een roze hoedje deel het is goed te zijn bij de ontelbare meeuwen te luisteren naar het karakteristieke…

Geoogst van goudgeel graan, Gehaald van land bezaaid Met menselijk mededogen, Bemest met onvoorwaardelijke Liefde voor land en plant; Basis voor het allerfijnste deeg, Met vaardige hand flinterdun gekneed Voor de ontelbare laagjes In 's lands lekkerste croissant Die hier onweerstaanbaar Voor je op tafel ligt, Korrel met een hart…

jij hebt bij de schepper ooit de masculiene tien gescoord hij heeft jou als zijn prototype binnengehaald geboetseerd en subtiel verfijnd gekneed en bekeken door duizenden ogen die voelden wat met hun blikken werd beschikt in het man en vrouw syndroom van aantrekkingskracht functionaliteiten en driften in groeiende emoties tot…

och, was ik maar als was kneedbaar in elke vorm gedragen in jouw handen verscholen in het donker waarin ik als een sculptuur uit jouw verleden word gekneed gepolijst, gestreeld, bemind en kon zijn zoals jij graag zag och, was ik maar als oude wijn gekelderd met vreugde die in de late avondschemer dagelijks de lust verhelderd zodat…

Zware zeeklei ingeklinkerd; geschept, gekneed, gespoeld. De strijd van land en water eindelijk beslecht door turf, het warme bruine goud dat voetafdruk en plantenrest en mensenhand verbindt tot troostende, behaaglijke warmte. Het uitgeklede veen blijft achter en vertelt van dingen, voorbijgegaan als trage platte schepen.…

hier sta ik dan dit prachtig lijf gekneed naar het beeld dat ik en ik alleen voor ogen heb het beeld waar ik nog in geloof dat ik soms wankel ondersteuning nodig heb en haren dons soms slechts een beproeving die ik rauw wel lust deze overwinning is er opgedragen aan het hoekje dat ik diep in mij nog weet zo ongeschonden en bovenal…

Een leger uit weerbarstige koude klei gekneed stelt zich in rechte voren op Geschaard in borstpantser waar de dood het leven feilloos weet te raken Strijders met speren en bogen in slagorde voor versteende eeuwen geluidloze zwaarden gespannen paarden Niet gehoorde signalen van gestolde klaroenen in eeuwigheid wacht een stilleven…

Hoe spin ik, gekneed en gevormd, met mijn hart een draad om over de weg van vroeger te kunnen lopen?…

heb de klei te lang gekneed toen ik jou vorm wilde geven ben zijn karakter vergeten juist in cruciale afwerking kwam ik mijn fout pas tegen jouw fierheid werd als was in warme handen in postuur en statigheid kon ik gebogen lijnen niet goed kwijt jouw onverzettelijkheid in klei bleek slechts een flauwe pose toch heb ik je…

daarom ben ik verslonden door de nawee die haar bekken samentrok, terug- geslokt door de vertering van haar ziel het had een vertaling van de bijbel kunnen zijn, dan wel testament loos en zonder nachtelijk geschreeuw het water reeds gelost, de sloep stond droog op de bodem van het hiernamaals, de klei gekneed in de vouwen van het gezicht…

Bij vlagen wat nieuwe romantiek, gekneed, gedesemd, aangestoken, vreemd vuur of genegenheid van bosbranden.…

atelier is het een wachten van een leger koppen gekleid uit rode grond Met lege oogkassen zonder weten wachten op de zon die hen drogen zal een leger dat blindstaart door het venster naar het licht Poreuze koppen in klei en atelier gevangen strijdwagen paard noch wapen zullen keizers tombe bewaken Gebeeldhouwd leger gekneed…

Na deze dag worden nieuwe morgens geboren en nachten samengebracht binnen de ring van versmolten liefde Nog zoveel dagen niet geteld geheimen nog niet gedeeld woorden onuitgesproken strelingen niet gevoeld Twee horizonnen vloeien samen culturen zacht gekneed alle talen kennen liefde geen land dat niets van passie weet Ze zullen vloeien…