Alle inzendingen over gekras

heen ik probeer ze te verstaan de taal lijkt mij buitenissig lucht perst zich door mijn longen naar buiten mijn lippen in beweging van eenvoud ik worstel door een stroom van intense gevoelens welke mij beheersen voor mij staat iemand te bewegen de mond gaat heen en weer geconcentreerd probeer ik het te lezen gekras…

Gekras in de lucht als regende het kraaien niet te bedaren…

Gekras en geprik, lijntjes en helle kleuren, huid van perkament.…

Akker gerooid kraaien in de weer kribbig gekrijs ze trekken van leer gekras en krakeel…

Zo dicht was de mist je kon het snijden met een slagersmes door de wonden ontglipte de stilte liet geritsel na gekras gesmiespel gegrom van turbines…

Binnenin haar hoofd alle vogelgeluiden overstemd door gekoer van witte duiven Buitenom haar hoofd alle vogelgeluiden overstemd door gekras van zwarte raven…

Wat ongeschonden in hem huist het is geen zuiverheid het is geen kind dat met nog stompe letters schrijft het is een blik die rauw en ongenadig kijkt het is wat tegenstrijdig hem ontwricht en dwingt het is weerbarstigheid ---------------------- uit: 'Gekras', 2001.…

de tijdgeest bezocht de graven om te zien dat niet alles goed was een dwarrelend woord zonneklaar op wintergraf de zachte landing in het winterlicht lopen over zwart basalt acht hertenpootjes het ijskoude graf vastgehouden door de dood zo stil zo stil nu de stilte is wit ijsbloemen op de graven het kraaien gekras…

regels staan in kamers tussen muren met constructiefouten pennen kruipen door cement de muze slaapdronken in het stof van nadenken geluiden in scherp gekras nee er komt geen wending regels staan hier nog niet vast……

wil niet meer gevonden worden het leven druipt langs wolken laat me aan de hemelrand in mijn laatste zwijgen slapen in de dood van gekras in merg en been mijn laatste tred verstoort in geschuifel niets beweegt er meer urenlang verstreken er geen seconden meer ik verdween ergens aan de einder in het later…

het onbeschrijflijke slaapt nooit het sluimert hoog achter bergen niemand kan er bij kraaien doorboren de stilte met metalen gekras zo droef zo wijs zijn de diepe lagen van het zwijgen deze plek raakt het hart altijd weer aan het denken moet steeds opnieuw beginnen…

Kunnen ze nog horen deze letters van ademhaling boven het vingerlicht gekras van bevende vingers stervende ogen op het laatste woord? Kunnen ze nog wijzen op de schoonheid van de draad ragfijne kabels doorweven van leven? Om te luisteren met het hart in de hand en de lippen onbewogen naar het zachte zingen van de taal.…

Vreemd gekras klinkt uit de hoogte Tussen bladeren bruin en groen Maakt hij steeds weer dat geluid Een geluid van nu en toen Sinds de wereld is ontstaan Heeft hij deze grote taak Om het weer in gang te zetten Daarom krast hij ook zo vaak De opwindvogel Windt de veren van de wereld op…

met een knipoog naar Gerrit Komrij ze hadden de bomen gekapt de bomen waarin de kraaien bij honderden nestelden natuurlijk was er het gekras maar dat is nog geen reden hun habitat te verwoesten een zeer dat Lochem zich zeker mag aanrekenen de vogels zullen zich danig ontheemd hebben gevoeld zo ook ik als reiziger die de kale plek…

in de dof holle nacht hoorde ik vaag hoorbaar het rinkelende gekras in de balans van dood en leven zilveren sterren geflonker afgewisseld in ijle broosheid bonte bergen in bouwval in het donkere grensland schimmen roerden zich in de bevroren winter adem die stroomde tussen de kier van de deur van leven en dood…

Ik voel de inkt leven onder mijn woorden blauwe bloesem schrijft zich een nachtsonate een tijdloze uitvoering van vingerlicht gekras terwijl het maanlicht door mijn venster sneeuwt. Ik spreek de lente toe, zij is mijn troost mijn meivogel, muze van leven en dood.…

Ik wil slapen nu rust, ronken, laat mij gaan nu, slapen wieg, wieg, schapen regen Knotst KLETTerend op mijn daken bom in glASSS scherven rInkelen waarom KErft die vreemde onrust door mijn hermetische bovenkamer, gelijk door boter tegenstelling, geKRas krIIIIIIIIIpt ten einde laat mij slapen, ik wil slapen, laat mij gaan SLAPEN!…

's Nachts droom ik van vogels en laaiend vuur En hoor verward gekras, Maar een lied rijst in het morgenuur Als een feniks uit as. En van de liefde verbleekt het rood Tot de smetteloosheid van het kind — Er is een zuiverheid van de dood Die reeds in het leven begint.…

Als ik me snij, tergend langzaam, in mijn bloedrood getekende lichaam geeft het me een geweldig gevoel, zo aangenaam ik voel me opgelucht; niet meer eenzaam Als ik me zo straf drupt het bloed geleidelijk van me af dat zo wegvoert het gevoel dat een hevige pijn gaf die ik mijn leven lang ken, van jongsaf Door het diepe gekras bevrijdt van…

gekras langzij de woudzoom september kraait herfstvogels kelen luids de grond ontbindt het gele gras daar, wat kinderen zich niet bewust van de onbestendigheid der dingen trekken zich los van de ouders tussen rode bomen in hun herfst nog zeg ik niets verpest niet hun onwetendheid lach en zeg: fijne dag tussen rode bomen…

Voor mij op de grond een krant lege fles papier zwart gat ondekt, Te gek gek gekras in de nacht tast in het duister, Krachtige katachtige ogen prachtig, Kijk in de zwarte gaten er in willen bijten er door heen vliegen met verf besmeurde vleugels, Vallen op de grond een krant lege fles tekst op papier, Start een revolutie…

Daar zit hij nu compleet met grijze lange baard geen gouden haantje maar een oude kraai wiens vals gekras gans in het niet viel tussen al het hanengekraai wegens gebrek aan fantasie nooit meer haantje de voorste…

Gekras van torenkraaien. Gezoem van bijen. Fluisteren van bladeren. Mijn hart luistert. Het duurt zolang het duurt. Deze heilige vorm van leven. Hier, in onze tuin.…

Zwarte kraaien vullen het mistige weiland met overwinningskreten over de voorbije winter waarin dagelijks zoeken naar het weinige voedsel of weerloze prooi lang en moeizaam speuren was hun schor gekras weergalmt in kale bomen slaat stram gebeeldhouwde takken is ondanks ruwe schreeuw bemoedigende zang wekt gezwollen bladknoppen uit een…

bewoners leven van vergrendeling In de bloemen zijn de kleuren vermengd en gesloten in hun kelken Ook de lippen laten slechts vermoeden wat hen onzegbaar als gemompel toe en talig op elkaar doet liggen Nauwelijks een beweging krijgt nu in zijn langzame handen de vorm van een heup ----------------------- uit: 'Gekras…

Ik schrok van jouw laag gekras gitzwart van snavel tot staart Je streek neer op mijn handpalm lichter dan een vers brood luchtiger dan mijn voorarm Was jij de bode van de dood?…

Het gekras was niet van de lucht. Een gezwollen ader leek op springen te staan. De rimpelhuid boven zijn sok had een vreemde kleur wit. Er was toen iets mis met zijn kunstgebit. Nu ik onkruidbestrijdingsmiddel spuit moet ik opeens aan hem denken, mijn vader. ------------------------------------- uit: 'Groeiringen', 2002.…

de stilte begrijpen met mijn vingers tasten om de schors van een krachtige boom letters nestelen bekorende woorden pennen als milde poëzie soezen in een dagdroom duizelen van rijke ontluikende bloesems spikkeleieren bewonderen in een liefdesnest ik wilde dichten maar… er is raadselachtig gekras veert op en voegt zich driftig…

Een luid gekras klinkt uit de hoge bomen. De zwarte kraaien houden een congres. Wat moet die vreemde man toch met dat mes?…

De lucht gevuld met ijl gekras. ‘k Hoor de ijzers ritmisch klagen. Oude vrouwen sprokkelen hout. Takkenbossen krommen hun rug en baaien rokken bollen stout. De dwarrelwind is vliegensvlug. Nu ik Van Ruisdaels winter zie, herleeft het prentje in m'n handen. Een paartje zwierend op het Die in sepia met kartelranden.…