Alle inzendingen over gele bladeren

Gele bladeren: gestold zonnelicht van lange zomerdagen, nu gedoemd om te vallen, te vergaan, te verdwijnen. Toch zal het licht weer schijnen.…

kijk om je heen kijk naar de rood gele bladeren voel de ochtend dauw Het is tijd Sla de vleugels uit we gaan Kijk naar het water kijk naar het zand kijk naar de bomen we dalen kijk om je heen kijk naar de groene bladeren voel de warmte…

gele bladeren dansen wild over de straten bomen kreunen onder de hevige wind weer een nieuw seizoen dat arriveert ik kijk nu al uit naar een windstille dag, waarop de zon schijnt in milde herfstglorie bladeren in geel, rood oranje en bruin kraken zachtjes onder mijn voeten witte lichtstralen schijnen bescheiden door de torenhoge…

De wind waait gele bladeren, uit herfstgeworden bomen. Vermoeide takken breken af. Een gure storm steekt op, en blaast hersenspinsels uit mijn oude kop. Versleten gedachten zijn het, die ik niet meer nodig heb. De lente staat alweer klaar, in winterharde knoppen. Wilskrachtig veer ik op, de zomer tegemoet.…

Andere tijden, de originele Verblijden, oranje, gele bladeren, bruine, rode vele Daarover te kwelen op een grauwe maandagmorgen Lijkt zonder zorgen Geen lekken, geen schreeuwende bekken Bladstil houdt zich het laatste blad Alsof ...alsof het nog één keertje bad voordat het viel en toch, toch ging hemelen Wat kan iemand zemelen Op deze morgen…

Rode en gele bladeren gieren wild doorheen kleffe plassen Naakte hoge takken grillig spookachtig schril ook schor Zwarte droeve onheilspellende wolken kruipen tergend traag Universum ondergedompeld in kille duistere winterslaap.…

Daar loopt hij dus buiten, een vliegje zit op zijn tong en hij spuugt het uit, kijkt of het leeft, laat het drogen op zich, hij raakt met zijn stok al de gele bladeren van de moerbeiboom een voor een aan, ze vallen voor zijn voeten. En de kraai verlaat hem niet.…

De gele bladeren verlaten de takken, Die zich treurig laten zakken. Die zich klaar maken voor de strijd, Tegen sneeuw en regen, De wind die ze laat bewegen, Brengt nog geen warme tijd. Ook hagel zal gaan vallen, Soms zo groot als pingpongballen.…

De wind laat de bladeren vallen van geel tot bruin een stille kijk over.…

daar sta ik eenzaam op het lege plein de harde wind verdooft mijn oren en mijn zielenpijn alweer vallen de bladeren zo snel gaat de tijd mijn leven zo langzaam groen en geel de bladeren en ik geteisterd door venijn…

Een milde herfstdag, vol van vogels die hier nog niet vertrokken zijn; het water rimpelt onder zonlicht en kinderen juichen om het geel dat wel in duizendvoud wil vallen rondom hun vele, kleine voeten.…

Hier en daar een blad de afwezigheid van wind geeft alleen uitstel.…

languit rust de dood op banken in het park harkt de zon wat oude bladeren er zit een gele tussen rood en ik zie een abri wachten…

Ach hoe heb ik je bewonderd eenzame, wonderlijke gele bloem slechts door mij opgemerkt nog in september onder de hulststruiken (de scherpe rand, de stekelige bladeren, de besjes) door wie ben je gezonden?…

Het deksel gaat dicht, het lijk is weg, eindelijk – kan ik rondkijken.…

Op een rustig plekje in de tuin staat een rhododendron tussen bladeren geel en bruin te genieten van de najaarszon Al is de zomer lang voorbij tussen het verdorde groen minder uitbundig dan in mei gaat hij het nog eens overdoen.…

Nog even laait het rood en geel in oude eiken eer de bladeren vallen; ik tel ze niet, - weet niet van hun getallen maar zie dat het er wel heel veel zijn, die dan andere taken krijgen: ze worden humus voor een nieuw begin, zo vinden zelfs de bladeren een diepe zin en hoeven niet voorgoed te zwijgen.…

voel je de herfst in al zijn kleuren wankelt nu al in oktober straks november weer met storm heb jij je dikke winterjas al gepakt voel je die bladeren om je heen steeds meer verzamelen ze zich alsof ze hebben afgesproken dat het nu de tijd is zie je dat de kleuren van de bladeren verspringen van goud naar geel en dan weer goud het…

De sloten zijn bevroren Terwijl de herfst nog aan de beurt was Ik zie gevallen bladeren – Geel, rood, bruin Een enkele groene – In het zwarte ijs gevangen Nerven en randen scherp afgetekend Ongenaakbaar Winter, te vroeg Zeg mij eens, waarom vallen bladeren? Is het omdat de boom ze afstoot?…

Hij beveelt de zonminnende citroenvlinder richting de bosrand te gaan voor het houden van een heilzame winterslaap Hij is de gele trilzwam die de oude iep langzaam uitholt Zodat het ieder uur een beetje meer sterven mag De bladeren die van de bomen waaien zijn geel nu hij ze weer heeft teruggenomen omdat hun vermoeide takken ze niet…

Zo kleurig en zo bont dwarrelen alle bladeren zachtjes op de grond. In die warme kleuren als een mooi tapijt vervuld met zoete herfstgeuren. Paddestoelen steken hun kopjes uit de grond dwars door die bonte deken. Al dat rood, bruin en geel ik houd ervan zoveel!…

Het warme gele licht van gouden bladeren vervuld, verstilt en nodigt uit tot peinzen over eindigheid.…

Dwarrelende gedachten wuiven door mijn hoofd Rood groen geel bruin, alle kleuren van de regenboog Meer kleuren dan het spectrum dat wij kennen Constant bezig om mijn wereld te verkennen Een herfst die nooit word afgebroken Kleurijke bladeren, zonder eind voor ogen…

voeten lopen in eiwit van zee boven mijn hoofd wolken in dooiers van geel leven omsloten in kalkschaal van dood…

Een merel in 't struweel goud zingt in zijn keel een drukte heen en weer heesters botergeel…

ik zie de bladeren vallen rood en geel dooreen stam en takken blijven over als geraamte van het zomers huis voorheen daar woonde zon in zinderende luchten floten vogels lieve lust koelde schaduw gras voor hen die aan de wortels rusten om de wereld in hun dromen even te ontvluchten in rood en geel heeft herfst afgesloten wat…

het kwam gestrekt, met been vooruit verstak mijn scheenbeschermer links het bleef doodstil, er kwam niks uit; de achtertrap was minstens slinks te noemen; hypocriet, ver onderbaks ik bleef mijn kalme zelf, sereen als uitgestreken laken strak ik dacht me naast het veld alleen met hém een loden baar dan krak nog steeds geen fluit, niet…

warrelend waaien populieren bladeren om mij heen nat geel met zwarte stippen landen ze achteloos in goten en op paden wachtend op verrotting niet meer is het betoverende bladgeruis te horen dat mijn geest zo zalfde een zomer lang nu, met de kale winterwind om de oren groeit mijn innerlijke onrust ben ik bang…

ik vroeg of je nog van me hield en je zweeg lange tijd tot je 'kijk', zei, 'beneden' daar stonden in langzaam en laaghangend licht twee reeën een ogenblik stil, toen vluchtten zij snel en gewichtloos het struikgewas in hier en daar werden bladeren geel dat was wat je daarna zou zeggen 'september, de herfst komt er aan'…

Geel is het blad, geel zijn de lichte bladeren, Ver is de lucht, - 'k durf haast niet dat ik 't zeg - Niet blauw, niet wit, wèl licht, - het snelle raderen Van waagnen hoor 'k op blad-bestrooide weg.…