Alle inzendingen over graf van stilte

De seringenstruik die naast jouw grafsteen bloeit in lila kleuren laat geuren los die dromen beloven er is niets anders in deze wereld dat mij meer kan bekoren dan het bevlogen geluid van gevleugelde vrienden waar het kerkhof zwijgt over diepte van jouw graf en stilte van jouw dood fluiten vogels kleine liederen.…

opstandig zijn we allemaal alleen wie rolt de steen weg van zijn graf durft stilte en de knusheid van het dode leven te doorbreken ieder heeft zijn kruis van spot verraad en pijniging te dragen naar de heuvels van calvarië de vierentwintig staties te doorlopen die leven van de dood doet scheiden na de kruisiging sta op maak korte…

Hier heerst nu de ruige brandnetel vrij en blij in nieuwe wildernis natuur op de begraafplaats laatste ode aan jouw zinnespel natuur op het graf jouw stilte heeft gezelschap.…

ik graaf de stilte op schep ze tot wolken en tengere draadjes weef ze in een bruidssluier vlak voor het altaar ontkomen aan het licht adem jij vage beloftes sleep ik mijn naam tot in je schaduw ontrouw en dode woorden rukken de nacht uit elkaar alleen het gangpad blijft over en schijnt door een bleek wit gelaat niemand zal zich…

Stilheid die mijn honger zal stillen hecht zich op het koele marmer waar mijn hoofd op rust, heb ik in evenwicht met licht betaald, op een dichters graf waaruit stilte ademt, wel vrij vertaald zonder mij aan de deksel te vertillen…

Het stilteorkest van vriendschap na de dood geeft onder de grond een klein concert er klinkt geen echo aan de horizon.…

Vandaag werd gepast en gedragen door raven de laatste gezant van de stilte begraven Het was niet zijn land dat vreemd van verbazen zich enkel nog vond in trillende glazen Hij stierf op straten in eindeloos razen waar spelden verloren slechts vielen voor dwazen Vandaag werd de stilte door raven begraven slechts een huilende hond…

stilte bij de groet stil staat de stoet aan een onbekend graf. hij die geen oorlog kende maar voor zijn leven rende en stierf van ellende geen groet, geen graf. zelfs de vlag is veraf.…

Ik wil de stilte best beitelen in de ziel en mijn karakter maar jouw toekomst te verzwijgen brengt mij eenzaam naar een graf.…

Hoewel de aarde mij bedekt is er geen graf dat mij kan begraven Ik ben vrijheid En er is geen graf dat mij kan begraven Ik ben liefde in de meest pure vorm Geen graf kan mij begraven Ik ben leven over de dood heen. Ik ben het leven zelf. Voor mij is er geen graf. Ik breng je thuis. Ik kom je tegemoet.…

Jim ik stapte in bij Port d'Orléans Alles was anders ik was ouder geworden met jouw woorden onder m'n schouders verbergen nog steeds vleugels in wording Le père Lachaise een zonnige dag tot de volgende regen valt Lieve Jimmi rust zacht…

Als stilte weerklinkt in gebroken ogen pijn onversaagd steeds opnieuw toeslaat zo geliefd maar zo eenzaam zal de jasmijn zijn geuren niet meer verspreiden bloemen op jouw graf als tranen strooien je voor eeuwig omarmen in ongekende stilte…

Toen de geleerde diep onder het gras Een graf ontdekt had bij Jerusalem Was het meteen al duidelijk voor hem Dat dit de rustplaats van Herodes was. Dat leidde hij als bijbelkenner af Uit het nabije kindermassagraf.…

hoe diep kan het graf van mijn adem zijn dat ik met duim en vingers graaf wanneer het zand likt en kijkt naar mijn wimpers als naderende nevel voorbij het ijzeren hek van doodse stilte wat tussen jou en mij bestond, verdwijnt geluidloos, steeds dieper in de nacht tot de maan valt en niet verder mijn huid dunspijlig…

graf in zwijgen zonder horizon.…

Stilte, intense stilte mensen in een kring rondom de kist bij het pas gedolven graf. Laatste rustplaats van een mens, omringd door dierbaren en allen die ze liefhad. In deze stilte zingt plots de merel zijn mooiste lied, als een laatste groet aan haar.…

Ik ben de lippen die je kust, Ik ben de stilte in de rust. Ik ben de vlinder in zijn vlucht, Ik ben adem in je zucht. Laat bij mijn graf geen traan om mij, Ik ging niet dood. Ik ben nu vrij.…

Gladgestreken aarde met alleen een steen en een hart eromheen onuitwisbaar waar in stilte en in rust de zon jouw graf zacht kust waar het lijden niet meer is slechts herinnering en gemis…

ik zwaaide mijn handen al zwart van de aarde uit het graf dat ik aan het graven was zij liepen nog in stilte hun rondes tot ook zij de tekenen waarnamen dat ook hun tijd gekomen was vertraagden hun passen in besluiteloosheid om alles te rekken wisten uit ervaring dat bewegen nog leven was…

Sta niet huilend voor mijn graf, Ik ben er niet, ik slaap er niet. Ik ben de zucht in duizend winden, Ik ben de zachte sneeuw die valt. Ik ben de zoete herfstregen Ik ben de rijpe tarwe in de velden. Ik ben de stilte van de ochtend, Ik ben in de gracieuze vlucht van buitelende vogels, Ik ben de glans van de sterren in de nacht.…

stilte zei de man hij rust condoleances over en weer gesnotter door helende woorden gesust hij ging zo plots zonder enig verweer starend in zijn graf werd ik me ervan bewust wat een ander me ook gaf jij gaf me meer…

Roepend naar het graf waar het brave bloed klopt tegen zij – en onderkant. Waar de nacht zich roert, in stilte van de waterkan, in dromen onberoerd. Franjes maanlichten, als wormen zich boren door stilten van kastanjes Verlaten is het hier, geen gelaten kinderziel in de schuilhut van het bos.…

Heel wat aso’s zien een kind als last dat hun leven onderplast Ontbijt van chips en smarties in een lucht van bier en wiet Gillen, vechten, altijd problemen Dat kind kent ouderliefde niet Dump ‘t bij de jeugdzorg op kosten van de staat Ga door met liederlijk leven tot je vroeg seniel deez´ aard verlaat Met voortplanting van ellende…

In de stilte wist ik altijd wat te denken en te voelen wat te willen waar lagen de verschillen in de stilte alleen altijd of het scheen dat ik meed en vermeed om een zachter leed.…

Verdien de stilte, die als de nacht - als een zwart zijden mantel - schrijdend en schreiend over het eigen graf neerstrijkt De doden hebben ogen in lichtjaren met de halo van een hangende hemel in een zwevende hel Verjaag er ongenode gasten die de einder zoeken en daar hun polsen leegschudden verveeld de kelk des doods half leeg…

lege kamers scheefgezakt tegen de ogen van de nacht stilte en een geschuif van voeten over haar graf sterf met de stervenden draai de doden tot ze opspringen en dat kale pad waarheen het ook leidt met raven zullen begroeten je doorkraste de ramen…

De dood heeft je meegenomen niet naar de zee of naar een graf maar naar de droeve stilte van een bos daar ben je uiteengevallen je bestaat niet meer de resten zijn vergaan maar de herinneringen zijn sterker dan ooit het lijkt of je weer danst weer naar me lacht mijn haren streelt zo eenzaam in dit spiegelspel.…

Denk ik aan jou dan lig je niet in de natte klei Van een kerkhof in Monaghan; ik zie hoe jij In een laan tussen de populieren loopt Op weg naar het station, of blij Naar de tweede mis op een zomerse zondag – Je komt me tegen en je zegt: ‘Vergeet niet voor het vee te zorgen !!!…

Het was oorverdovend stil tijdens de storm, geen beweging werd waargenomen, geen geluid eveneens. Het was oorverdovend stil tijdens je heengaan, niets bewoog nog, niemand sprak het was oorverdovend stil.…

zoveel stilte om van te houden als je vleugels krijgt je gehoord aangeraakt voelt zoveel stilte om te doorbreken als de bedreiging binnenin aanzwelt monddood maakt zoveel stilte om te aanvaarden als er niets is om mee te denken om van te houden…