Alle inzendingen over herfstzon

Het najaar was gekomen, De wind was guur,’t was koud ’t Blad viel van de bomen ‘t Was overal dood hout. Maar bij die trieste beelden Van najaarsnattigheid Werd ik toch ook weer even Door iets heel schoons verblijd. Want ziet, daar in de bossen Die mooie kleurenschat Van ’t van de bomen vallend Lichtbruin gekleurde blad Het spel der…

voorbije dagen verwaaien als bladeren kleurrijk in herfstzon…

beneveld sluiert het weiland in de herfstzon dronken van de nacht…

zilveren draadjes glinsterend in de herfstzon spin maakt zijn kunstwerk…

Lichtmast in herfstzon twee ooievaars in conclaaf blijven of weggaan?…

vroeg stapt de pelgrim met herfstzon door het doolhof en vraagt naar de weg…

In donker naaldbos glanzen lariksen goudgeel, geraakt door herfstzon.…

Herfstzon vult plasjes licht in avondstil moment en het blad verdwaald…

Herfstzon streelt mijn huid Het licht van de dag waarop jij de dood opzocht…

Als je zon niet meer wil schijnen en je regen druppelt neer. Denk dan aan die lente tijden. Dan verander je je weer! Laat je zon die wolk doorbreken. Laat je warmte tot je toe. Dan komt vanzelf jouw teken, Ik ben mijn regen moe!! Ga dan zonnen tot het duister en warm je bij het vuur. Dan blijft vanzelf het duister een verleden avontuur…

Herfstzon op bladeren, glinstering in rust verzonken. De dag komt langzaam op gang, gestaag gaan mensen over straat en plein. Iedere adem, hun gedachten en ogen die lonken naar het schone dat hen omrandt in het bos waar gekleurde bladeren van bomen verspreid liggen op het zachte mos.…

Als je schaduw langer wordt de voetstappen vertragen namen je soms ontglippen, hoor je taalgebruik veranderen omgangsvormen zich wijzigen waarden aan de kant gezet. In dit licht past de vraag; waarom hoor ik ook nog, pijnlijk zwijgen.…

Omdat ik voel dat we op afstand nog wel van elkaar houden durf ik het na het rondje door de tuin de laatste kamperfoeliegeur en in de herfstzon samen troebel appelsap drinkend aan jou te vragen: Hoe is het nu met ons, onze liefde hoe dichtbij zijn we nog van hart tot hart?…

herfstzon verstopt zich neemt afscheid van gekleurd bos mist verstilt geluid geritsel van vallend blad nieuwe knoppen goed bedekt Tanka…

Als de zoemer gaat is het voorbij het naseizoen van indian summer liefde op bronzen vleugels van melancholie als kaleidoscoop in een kakofonie kleuren van de herfstzon die mijn hart doorkliefde Is zij nog steeds of niet meer van mij?…

In Oktober lonkt de herfstzon naar rijpe rozenbottels. Onder de notelaar raapt de bezigaard de gevallen vruchten. 'T zijn okkernoten. De groene schaal ontbolsterd de krakende noot, en zie: vier klamme kamertjes in een notedop.…

roodbruine bladeren dwarrelend voor betraande ogen de kracht van de herfstzon zal ze niet kunnen drogen verwarrende gedachten en onuitgesproken woorden zoveel verlangens tranen die alles smoorden gekwetste gevoelens door gevlochten verhalen in eigen emoties steeds weer verdwalen…

De herfstzon is voor verloren geliefden het inheemse volk de rampspoed nabij stilte domineert het bizarre gebeuren jouw rode mond bij leven onvoorspelbaar verdwenen tijd kust witte wandelwolken vaarwel komt stilletjes terug op een mooie oktoberdag.…

De frisse herfstwind laat herinnering leven regen spoelt ze weg De zwarte takken rouwen na verlies van hun dierbare blaadjes Door het te zingen heelt en geneest de merel zijn gebroken hart De stilte daalt neer in de oranje herfstzon de natuur in rust…

Ik stond aan het begin van een pad in de herfstzon..... Het wazige licht, bracht me tot een gedicht! Het bruine blad lag te verdrogen onder de bomen, die stonden heel stil en voelden dat de winter zou komen.... Dat vertelden ze mij. Op m'n hand zette zich een bij. Hij zoemde en ging!…

ik dartel weer sinds tijden in de warme herfstzon hagel heb ik kunnen mijden de donderslag was niet voor mij zie de mensen zachtjes ernstig praten geschokt door mijn verlaten maar ik voel me vrij het aardse leven is er nog even voor mij ga hen met mijn speelsheid plagen antwoord geven op nog open vragen in samen zijn zullen…

Laat het sluieren in lange gangen waarin de jonge herfst uitgestrekt de dag begroet Laat het fluisteren op jouw gezicht dat onze onschuld droomt na een liefdevolle nacht Laat het vieren in het luchtledig of verwaaien waar de horizon de branding kust Tegenlicht dat de lanen siert, dat zo vredig rust op een verregende Aarde Het schetst…

November weet mij meestal op te sluiten. Maar nu doe ik alsof het zomer is, bestel op een terras een glaasje fris en ga op zondag zonder jas naar buiten. Zo haal ik vlug wat vitamientjes binnen. Voor mijn part kan de vorst daarna beginnen.…

Gerijpt door de herfstzon breek ik mijn gelooide bast werp ik zaden ver van mij voorbij mijn rangeerterrein. Het zal toch één keer lukken vruchtbare grond te treffen en mijn kind te dichten als de zachte lenteregen valt.…

Wuivend in de milde herfstzon schitteren de vele kleuren als op een schilderspalet strak tekenen de nerven zich af de wind speelt krijgertje met de blaadjes die zich als een vliegend tapijt aaneen gesmeed voortbewegen opgejaagd en weer uiteengerukt om met een laatste buiteling zacht dwarrelend neer te komen op de zwarte aarde die hen wacht…

milde herfstzon schijnt alom warmt mijn kale kruin in goud omrande dagen laat de bladeren trager naar de aarde keren, langer aan mijn takken kleven vogels vliegen rond mijn stam al zwierend in verzonken avondlicht waar 't land stilaan vervaagt in paars gesluierde nevels…

daken kleuren roodbruin in het land, bomen kijken er verliefd door vensters op zoek naar nog wat warmte binnen, ze vertakken zich als nesten of ze in de herfstzon kleintjes verwachten.…

Als ledenpop voel ik mij slap over waslijn hangen een droevige Pierrot die zijn tranen laat drogen in koele herfstzon. Een afgedankte clown ver van geliefde verwijderd een stem zonder klank geen muziek om te spelen adem zonder lach.…

De koele omarming van het wad, de blauwe hand die het land zo stevig in haar greep, de herfstzon levend houdt, de bewondering naar einders bouwt. Ik leg me te slapen in de wind de wilde ongedwongen zwaai van ritmische luchten, adem woorden die in de weidse stilte breken.…

Overmand in stille verwondering van een weeldepracht, die door een herfstzon mild werd beschenen. Waar de kastanjes lagen verscholen tussen de bladeren van de bomen spraken wij geen woorden, de natuur liet zichzelf door schoonheid verwoorden…