Alle inzendingen over het dierbare kind in

gedropt, ik zou dit nooit hebben gekund zonder het dierbare kind in mij.…

Rebecca, dierbaar kind! ontvang bij uw verjaren uws Vaders zegening op 't kinderlijke hoofd. En moog zich aan die bede eens Heilands deernis paren; hoe wordt dan ook voor u Zijn naam eens hoog geloofd! Uw elfde jaar vervloog. Een nieuw is ingetreden! Wat toeft ge? doe de keus, twaalfjarig maagdelijn!…

Hoe ik zijn dood beween', Hier, bij dit zielloos stof, Breng ik d' Alwijze lof: Want, dierbaar kind! uw druk Veranderde in geluk; Gij werd bij d' Englenkring Een welkom Hemelling.…

De kist zakt langzaam in de aarde en op 't zwartgerande lint lees ik wat ik had moeten zeggen: "tot ziens mama, je dierbaar kind".…

Hebt gij, o dierbaar kind, de held gevonden, Die hem in schoonheid, wijsheid evenaart, Of bleef gij eenzaam op uw blanke sponde? Gezegend is uw nagedachtenis, Uw hoogbeeld heb ik in mijn hart bewaard, Vind ik u weer in Gods Geheimenis?…

Maar neen in 't dierbaar land der Belgen, Moogt gij de melk der moeder zwelgen, Die zaligheid in u geniet. Slaap zachtjens, liefling, bij haar lied; Slaap, myn Adèle, dierbaar kind, Zo teer bemind!…

`k hoor jouw stem in het zoemen van een bij een fluistering roze wolken op de wind waar ik het vlinderlichte zuchten vind en voel haar adem als een zachte dag in mei daar valt de nacht als een satijnen laken en bloeit de liefde als een roos in mij al wat in mijn vezels leeft ben jij iets kleins kan een mens gelukkig maken jouw linkerarm…

Het is niet te bevatten vol ongeloof grijpt het nieuws ons aan veel van onze levens zullen 'uiteenspatten' maar toch moeten we verder gaan met de dagelijkse gang van zaken al zal dit zeker niet makkelijk zijn vooral het gemis zal ons raken jij was altijd zo nuchter, oprecht, joviaal, zonder schijn blijvend zijn alle herinneringen aan jou…

Als onze dierbaren verscheiden na een lang gedragen lijden is ’t nimmer te vermijden dat zij die achterblijven zitten blijven met de vragen hoe ’t leed te moeten dragen. De pijn is onverdraaglijk het gemis onoverkomelijk de dood op zich ondoorgrondelijk……

35 zegt ze en ik tel de rimpels op haar voorhoofd, om haar oog zij vindt het aantal veel te hoog knipoogt en stelt het cijfer bij haar ogen glanzen als druppels een regenbui boven Tienen maken waardoor het suiker zacht smelt verliefden zoete dromen smaken het piepen van het wasgoed aan de witte, gekuiste lijnen stemmen van wie verloren…

wanneer ik niet meer in de stilte kan staan verlies ik mijn woning van plek tot plek mijn ziel zal rukken aan ijzeren luiken de dood ingaan, het lichaam nog vrij plichtsgetrouw zal ik gebaren naar honderd bomen in een seizoen verwacht jij kan me dan tot stof verbleken van eind tot eind naar een ijdele nacht het kind verstuiven, het laatste…

Als het straks kouder word dan zet ik de muts op van mijn zoon Die achter bleef toen hij het huis verliet warme jogging broeken van mijn dochter niet van armoede maar van warmte Omdat zij ze droeg trimschoenen van mijn kleinzoon Te klein gekocht maar omdat hij erop gelopen heeft een warme das gebreid door een vriendin Die ze speciaal voor…

om jou draait de zon jij hemellichaam, helder en zo ongrijpbaar…

jij bent mij dierbaar o,vriend van alle mensen ik zal je missen je woorden en mooie lach beter kon ik nooit... wensen!…

een nacht vol rust wakend door een kleine ziel die stilletjes haar liefde aan jouw oude handen gaf een nacht in pijn wakend door mijn eigen hand en boven alles, op jouw hoofd de ander hield je vast de nacht ontlast met jouw blik gericht naar haar jouw liefste uren lang haar naam en ogen in de jouwe dansend op haar hartenklop die stervend…

Een gedicht is meer dan een rijmende zin er zit vaak één of andere boodschap in, Het is iets anders dan woorden alleen het bereikt een mens vaak dwars door alles heen Het geeft uiting aan wat men voelt het maakt duidelijk wat er eigenlijk wordt bedoeld, Een gedicht kan een medemens opbeuren Zijn sombere blik voorzien van nieuwe heldere kleuren…

Herdenking ramzalige vlucht Vandaag 10 jaar geleden Verloren 298 onschuldige mensen hun leven Onder hen waren ook kinderen Hun dierbaren die achter bleven Hun harten werden gebroken en zullen nooit meer helen Door de wreedheid van deze misdaad Laten wij hen die stierven en hun dierbaren die achterbleven nooit vergeten. Sterkte!…

nu je hier niet meer vertoeft en ik woorden niet meer vind om je te zeggen dat het kind in jou mij trof en ons bond en de brieven die je zond mij dierbaar waren wil ik laten weten, dat voor wie jij wilde heten je naam niet mag worden vergeten.…

Wat een gemis....wat een pijn. Kan er niet bij, waarom het zo moest zijn. Elke dag wakker worden met een brok in de keel. Dacht dat hoe langer het duurt, tijd alles heelt. Het besef wordt sterker en de pijn steeds meer. Het gegrief, waarom het zo moest zijn komt terug.....keer op keer.…

Anderen zeggen het leven staat niet stil dat blijft maar in mijn hoofd spoken omdat ik niet altijd kan dealen met de pijn zal ik steeds die naam reciteren mijn hart is niet stuk er is een scheur geslagen zo plotseling onderbroken totaal tegen mijn wil is er een rouwopleiding waar ik dat gat kan leren repareren misschien door niet…

Niet de aap maar het paard lijkt het meest op de mens, als je 't in de ogen kijkt. Of sla de boeken erop na, veldslagen, ontdekkingsreizen, de melkboer in de straat. Held van 't wilde Westen, ruilobject voor koninkrijken, verlosser van de filosoof. Hier en daar staat op een plein in brons een krijgsheer op zijn paard, - dat zou andersom…

Misschien dat je het woord betrad in taal van mist, pijn van regen dat ik je bij me hield in schemering mensen wegduwde uit de intrige maar je bent mij dierbaar als mijn eigen ik, zonder twijfel je blijft steeds bij mij in dromen die dichterbij durven te komen je blijft jezelf, ook zonder masker maalt niet om status, of veinzen je blijft…

zacht gekozen tedere woorden die de sluimering verstoren in ons verslapen liefdesspel liefdevol vertrouwd gelaat schenk mij je passie terug duizenden rode rozen wachten tot jij mij binnenlaat toverfee ik roep om jou een stem half in rouw smacht naar hartstocht van mijn dierbare vrouw…

Maar niet datgene wat je zo Dierbaar is, het verlangen naar Het ware, de waarheid zo puur. Wat je leidt iedere dag, ieder uur. Bij tijd en wijle kijk ik naar de Sterren, omringd door duisternis, die Mij al is het maar voor even Een beetje inzicht geven in het Onkenbare..…

Dierbaar, te goeder trouw. Onmetelijke liefde voor jou. Kostbaar in het heetst van de strijd... Niets tussen ons in behalve de tijd.…

Kom kind, vlieg veilig met ons weg en laat het aardse achter naar waar slechts lied en luister is en leed nog slechts gefluister.…

Verbrand autootje altijd zo je best gedaan wat werd je toch heet…

Ze was meedogenloos rood en trots als een tsaar, dus niets was me dierbaarder dan wachten op haar. Wachten op pleinen in regen en wind, Op het pad van de wilgen verscheen ze gezwind. En nu ligt ze naast me, mijn prooidier van de nacht, met lendenen soepel en ogen zo zacht Mocht dit lieflijk wezen ooit nog verdwijnen, wat zullen mijn dagen…

Hier ben ik dan Raak me aan Zie mij Laat me je bereiken Het is zo eenzaam hier alleen Jij bent zo ver weg Ver van mij verwijderd En ik weet als ik dat zo voel Zal dat voor jou niet anders zijn Alles is zo ver weg en zo onbegaanbaar Ik wil dichtbij Ik wil raakbaar Ik mis je…

Wat doet een mens met zeventig, algoritme van de tijd, terwijl de zon westwaarts spreidt? Wordt het zielenmeer opstandig of een eigengereid verzaken aan het haasten? Gedachten verstillen bij het voorbije, de feestroes maakt hem tot een ongastvrije: verwachtingen worden gedoofd als kaarsen. Toch blijft het dwingend leven drummend aan deuren…