Alle inzendingen over iel

Zieke klanken kleuren mij: het flauwe en blankste iel, alsof ik een palet verzweeg.…

Ik zou als in dat liedje Margootje willen zijn, zo miniem zo iel, zo ongelooflijk klein, in een lucifers doosje willen zitten, zo klein, zo iel, zo zonder ziekte, zo zonder dat waardeloze woord, wat bij die afgrijselijke ziekte hoort.…

in de schemering enkel nog het iele knip- knip van een snoeimes en van verre de zachte zang van een merel…

Nergens klinkt geluid zo iel als waar geen bomen bergen of muren zijn in eindeloze ruimte van een ziel waaraan elke hoop is ontnomen enkel ontluisterd in pijn. Nergens klinkt geluid zo iel als over verre vlakte waar geen weerstand of strijd overwinning ten offer viel het leven tot de horizon vervlakte elke roep om hulp verzand.…

Nergens klinkt geluid zo iel als waar geen bomen bergen of muren zijn in eindeloze ruimte van een ziel waaraan elke hoop is ontnomen enkel ontluisterd in pijn. Nergens klinkt geluid zo iel als over verre vlakte waar geen weerstand of strijd overwinning ten offer viel het leven tot de horizon vervlakte elke roep om hulp verzand.…

Pa van Amstel was een woordgrapgenie hield van brandnetelkaas en pretpoëzie dus toen zijn vrouwtje beviel van een dochter, niet iel noemde hij haar vrij dichterlijk Aubrey…

De zon verbleekt bij 't ochtendgloren en breekt de stilte in haar schoot - de kreet van 't kind dat is geboren De maan verwarmt het iele lijf.…

De plotseling opduikende mist vraagt aan haar omsluierde bomen: "Heb je me gemist" Een nog wat iele jonge boom antwoordt bedeesd, omfloerst en hees: "Ik heb 'het bomen' gemist!"…

Hun tieren te iel in de mist. Er zijn dieren die loeien. Zo zijn ze geschapen tot loeien. Hun roepen te rauw in de mest. Er zijn dieren onhoorbaar. Scharrelend. ------------------------------------------ uit: 'Fladderen voor de vloed', 2007.…

Wat zijn jullie allemaal weer Anders, mooi Vrij onbevangen, onwetend, fijn bol of iel, Maar allemaal puur Kind zoals een kind moet zijn.…

Hun tieren te iel in de mist. Er zijn dieren die loeien. Zo zijn ze geschapen, tot loeien. Hun roepen te rauw in de mest. Er zijn dieren onhoorbaar. Scharrelend. ------------------------------------- uit: 'Fladderen voor de vloed', 2007.…

verdiepend in een glimp van iele kleuren richt zij zich in laatste bloei zodanig op dat het verruimde zicht haar vrij het licht laat ademen tot het schimmenschijnsel van een winternacht het leven tergend traag doet ineenkrimpen…

Pianist wil hij worden je ziet 't aan z'n loop Je hoort 't aan het aanraken van witte en zwarte toetsen De vleugel verbergt z'n iele gestalte de kruk nog te hoog voetjes nog net niet ....op aarde.…

In mijn hart, daar bloeit een roos, Bij de start, was zij nog klein, iel en broos. Meestal is ze geurig, diep donkerrood. Maar soms is ze treurig, bang en in nood. In mijn hart, daar bloeit een roos. Mijn dierbaarste part, dat jouw zijde koos.…

Vandaag Heather Nova in Paradiso De wat iele vertoning van de vrouw weegt niet af tegen haar volume zowel life als op de radio Geboren op de Bermuda's op een boot in '67 gebouwd door haar paps Als schipperskind in het kraaiennest Vandaar is het volume zo groot…

Tis weer vaderdag Wat zal ik geven Wat moet het zijn Dit jaar geen truttig ding Iel en klein Hij krijgt een opvallend Groot cadeau Dat duidelijk maakt En goed laat zien Hoeveel ik van hem hou Op begraafplaats Crooswijk Sectie tien…

ik zag in het donker van je blik angst en pijn vooral heftige schrik voor het onverwacht stilstaan na gestaag vooruitgaan ook volumineus geluid na iel hoge tonen contrast in alles of niets een draai zonder gepaai met geluk dat maakt je kleine kans nog eerder stuk…

de stam is licht geworteld in onthechten buigzaamheid van twijg en tak is wat verzwakt toch straal jij met trotse kracht weerbarstigheid de balans is fragiel in confrontatie voelt jouw weerstand iel buig maar en kom langzaam op ook zo bereik je ooit de top…

Nauw'lijks zichtbaar Steek je je speldenknopje Boven het aardoppervlak Zo gunstig bestrooid met Houtsnippers en mest nog bovendien; Zo iel, zo klein, zo breekbaar nu nog Die in drie weken al Zal zijn uitgegroeid tot De mooist bloeiende bloem Van allemaal, mits je niet Zoals ik in de kiem gesmoord wordt…

De iele stengel staat rechtop, Met hier en daar een blaadje. Een krans van knopjes... Ligt er bovenop. Ben zeer benieuwd, Kan haast niet wachten, Moet steeds weer kijken Heb geen rust. Tot de bloempjes komen... Aan het stekje In het potje Op de vensterbank.…

schrijven met het hart van een kind met in mijn volgroeide hand een pen bloeien als een roze pluizenbol al is het maar voor een dag of drie denken als een vogel met iele pootjes zonder grond vele hemels verder vliegen naar boven kijken het jonge leven blazen in mijn kloppend oude hart wat ik wil…

daar stond ik dan onder gebrandschilderde kleuren klein te zijn rond groter voelen, met het waanidee dat God zijn tempels reeds verloren had wat ging er anders mee mijn iele stem zocht zacht verloren noemers volgens hooggeacht publiek- en de muziek vertrok geen spier ze vloeide door de aders van een glimlach en kon nu verlegen zeggen…

In de goede jaren Had hij het best Naar zijn zin gehad, Een mooie man Met prachtig postuur, Met de jaren verloor Hij zijn ideale lengte, Kromp met iedere tegenslag Minstens een centimeter - Met het eind in zicht Zie ik wat er nog Van hem over is - Een iel mannetje, Kort van stuk, Met op zijn rug Een bochel van verdriet…

Een zootje stengels rest je, dat niets draagt, niets dan die ene margriet, in haar iele dans soms kwansuis kussend je platte gras. --------------------------- uit: 'Oude tuin', 1991.…

hij las een leven lang het purperen boek der kennis het groot geheim gespiegeld in het zwart van zijn pupillen hij zocht het brandpunt in het pentagram der wijzen de tekens spellend die de maat zijn van het onbegrensde niets het antwoord vond hij in de dood: wisseling van worden en vergaan van iele leegte en steeds herbeginnen…

op het tijdstip van ontwaken, gespitst op het meest iele wolkenveld dat zachtjes door het donker glijdt bereid een bestaan aan te vechten waaraan hij nauwelijks deel had; wat hij zich herinnerde is gewist op zeeniveau, ondoorwaadbaar, langs de boorden van wat in de volksmond definitief heet - wat ik niet ongedaan kan maken ligt buiten…

ik heb de bloemen in het gras geteld ik schrok ervan ze waren iel en kort zag dat de diversiteit in het groen compleet verdwenen was ooit was het een wei waar de insecten dartelden en zoemden op een warme zomerdag en wij de mooiste bloemen plukten ze tot slingers regen om aan elkaar te geven idyllisch waren die taferelen…

ijzige dag over de wetering wandelt een ral verstijfd van de kou wil die iele narcis zon en nog eens zon dor eikenblad het blijft maar hangen net als de winter om en om worden wilgen hier geknot het oog wil ook wat ongedurig op een nog kale tak een zwarte vogel…

er pluist zwart op een tak van de boom waarin de bijl is gezet beton kratert in rots hemelhoog het opstuwende water de rail ligt spoorklaar te wachten op voortdenderende bielzen het iele gekwetter twittert burelen tot uitvogelen van status quo de bijl slaat zijn slag op de dag dat zeldzaam zwart pluis uit gaat vliegen…

wie maakt zich nu nog niet klaar voor de daad waar geen maat op staat de vuurjuffer die normaal al onverpopt vroeg vliegt doet het nu al nog vroeger dus in het voorjaar ik zag haar aan de scharrel iel vlammen en wierp de dame elegant en fragiel een handkus toe het is slechts een tel dat deze tere libel uit nevelen en wazen…