Alle inzendingen over ik draag je mee

slotte Zij luisterde en beloofde Mijn verhaal te bewaren En ik draag het mee Diep in mijn hart Rust zij Zij wist er van Alles is verteld Maar ik draag het mee…

De pennen gaan eenzelfde lot dragen hem mee dragen hem mee de donkere tonen tot het stil wordt te ver voor oren voor akoestiek en artistieke woorden. Over de gele sterren gaan de zwarte doeken op fluistertoon behoedzaam.…

ik draag jou mee ik draag jou mee in veel te grote zakken van een lentejas die ik nog steeds niet uit kan trekken ik voel jou in mijn handen wanneer mijn vingers dwalen door de leegte van verzamelde herinneringen van ogen, lippen en een lach gevangen in hen beiden van puurheid en gevoel, liefde naakt ontvangen in een ziel en 'k…

je mee in mijn dromen…

soms droom ik dat ik wakker word en jij er niet meer bent maar dat is niet zo je bent er ik draag je mee als een zware kast onhandig in mijn buik gedragen eens, wil ik ook zo'n schepseltje het strelen en baden er voor zorgen en voor zijn toekomst vechten maar nu nog niet nee, nu is het nog te vroeg denk ik...…

Een verlies, als je dat mee moet maken, valt dat zeker niet mee. Je hebt verdriet en tranen, waar je geen raad mee weet. Als mens moet je het dragen en mee om zien te gaan. Tranen van verdriet om een geliefd persoon het is vreemd en zo bijzonder stil. Een plekje geven: eenvoudig is dat niet.…

Ik schenk jou een boeketje woorden Een dozijn rozen mooi in het rood Stengels met frisse groene blaadjes Deze letters zullen niet verkleuren Woorden die niet verwelken Zo geef ik mijn gevoel Dit boeketje zet je niet op tafel Maar draag je mee in je hart…

Een weldaad aan rust draag ik mee op deze dag.. een dag waar uren loom van mijn schouders glijden, wolken zorgeloos voorbijgaan, oude bomen langzaam groeien langs velden waar halmen van goud hun ruige stoppels laten staan.…

Ik mis de pijn en draag haar mee in stilte. Het lijden en het zwart waarin ik zweef. Ik lach en dans maar zonder diep verlangen. Vergeten wie ik ben en dat ik leef.…

Als een schaduw volg je mij Ik voel je dicht tegen me aan Draag je mee en houd je vast Ik kan je maar niet laten gaan Als een visioen vol verlangen Zweef jij zomaar om mij heen Verstrikt geraakt in mijn hart Licht van liefde zwaar als steen Als in een waas ruik ik je geur Heerlijk zoet en zo vertrouwd Zo dicht bij mij en toch alleen Verloren…

Eén brij, onverteerbaar, verleden, heden draag ik mee weggemoffeld onder lach en leden voelbaar wel een misselijk makend maagresidu dat vraagt te vasten, purgeren, rusten, maar hoe hou ik van de lusten van 't leven, de lasten(?)…

Stómverwonderd, met recht, ik had geen idee, je bent depressief, mánisch nog wel, wat een koffer vol narigheid draag je mee... Daar is menig kruisje niet mee te vergelijken en ik kan alleen maar luisteren...…

een breekbare bloem ontluikt voorzichtig, kleiner nog dan ik er hangen spiegels in mijn ogen ze dragen zachte beelden en de glimlach van een kind heel voorzichtig noem ik namen als een heldendaad uit ooit, toen één plus één slechts simpel uitkomst zocht nu draag ik mee, als nooit tevoren en mijn lied verhaalt van meer vertaald in zoete…

luisteren naar jou is zoeken in het riet of plots wakker worden met verwarring in 't verschiet is het vissen in een vijver zonder aas toe te voegen wat versta je onder gevulde ijver als altijd lege handen je droegen ik leef zo het leven brengt eerst beheerst, vooringenomen later draag je mee wat is verzengd soms beklijft dat aan gewenste…

Leg mijn woorden voor je voeten lees hier, ze vragen hoe ik ooit zou moeten, zonder jou Neem mijn zinnen in je zachte handen hoor ze van verliefdheid vertederd zingen, alle dagen, alle streken in de wind Vlecht mijn letters in je haar en draag ze mee over verre horizonnen Neem mijn zwijgen en hoor me aan: Ik hou enkel maar van…

De bagage van mijn leven, draag ik mee in mijn ziel. De momenten waarop ik overeind ben gebleven, de plaatsen waar ik viel. Mijn bagage wil ik soms bekijken. Ik draai de stukken om en om. Met de kennis van nu, zou ik dingen ontwijken, ervaring vormt een stukje rijkdom. Achterom kijken heeft geen zin. De toekomst begint vandaag.…

Schimmig de tonen door het zacht ruisen van de populieren vermomd als dichterlijke klanken, draag ze mee in het holst van de nacht. Een zwaluw scheert er overheen en brengt als vroege belofte de vreugde terug van het begin toen ik bijna niks overdacht..…

Sporadisch vallen tranen Als herkenning Op mijn pad Veel draag ik mee Op mijn schouders Naar de zee Zonder tussenpozen Zonder rust Hoop ik daar verdriet te lozen En dat de zee mijn leven sust Zij zal een meter stijgen Door het huilen dat ik doe En ik zal mijn schouders strelen En ik zal voelen: ik ben moe Dan voel ik zeewind…

Nooit zag ik zo veel wolkenluchten maan en zon werden vriend aan huis ieder raam geeft andere vruchten de hemel vergroot mijn thuis De rivier stemt tot nadenken de stroom van het leven is dicht bij het raam bedient mij op mijn wenken de keus van het raam is vrij Dit huis is als een kathedraal mijn oorsprong draag ik mee bezinning, ontmoeting…

gewicht mee op je pad onder het hemelgewelf daarom luiden morgen de klokken wel onder ons bestaat geen hel…

Ik draag je mee in mijn knoopsgat: bloemenpracht, bloemenmacht op mijn verraderlijk, mijn vergeetachtig hart.…

ik zou graag willen huilen zachtjes zonder haasten in de herinnering waar ik jou heb aangeraakt in de liefkozing van je hand toen ik jou droomde tussen vroeger maar nooit later ik zou graag willen liefhebben eeuwig enkel jij in de tranen waar ik jou heb gefluisterd in de regendruppels toen jij mij vlocht tussen uren maar nooit…

- Niet huilen – zeg JIJ - Ik draag je mee in mij -…

Een genoegen dat ik je heb leren kennen deze zegen draag ik mee voor mijn leven elke gevallen traan die dat gevoel losmaakt.…

draag het mee dan ben je begrepen begrijp je dan niet dat jij vernietigt niets wetend alleen van duister niet in het licht maar ook erg zeldzaam zo uniek. strijders van preken dat zeker niet.…

Het was bijzonder, om het mee te mogen maken. Je had een hart van goud en je was er voor ons als je thuis was. Nu is het alweer enkele jaren geleden, dat je overleed. Wij denken en dragen je mee, voor altijd lieve zoon. Je hebt je hart en andere organen gedoneerd.…

Emoties, hoe ga ik er mee om? Het doet mij pijn, als ik zie hoe een ieder verschiet. Mijn gedrag, mijn woorden, alles lijkt zonder controle. Ik draag ze mee in mijn verdriet en op dit moment helpen zij mij niet. Het is mijn innerlijke kracht, die mij nog verder laat gaan.…

Wat verwacht je te vinden waarnaar ben je op zoek waardoor de beperking in 'vrinden' wie schrijft er mee aan jouw boek welke eisen stel jij allemaal wanneer laat jij jouw gedachten vrij waarom blijft alles redelijk kaal waarmee maak jij jezelf blij wat gebeurt er in het heden waardoor geef jij niet gewoon toe welke 'last' draag jij mee, uit…

alles mee in hun rugzak tot aan de rand van leven gaan zij hun eigen smalle weg om dan de regenboog lichtsnel te halen als een trein…

het mee wat kan je anders doen dan jezelf zijn oen poen rood groen stoppen slaan door wij moeten door nep of echt terecht dat de elementen overwinnen jiiiiiiiiiiiiiaaaaaaaaaaaaa…