Eb en vloed
Sporadisch vallen tranen
Als herkenning
Op mijn pad
Veel draag ik mee
Op mijn schouders
Naar de zee
Zonder tussenpozen
Zonder rust
Hoop ik daar verdriet te lozen
En dat de zee mijn leven sust
Zij zal een meter stijgen
Door het huilen dat ik doe
En ik zal mijn schouders strelen
En ik zal voelen: ik ben moe
Dan voel ik zeewind
Langs mijn wangen
En de zon schijnt op mijn rug
Eindelijk stap ik uit het water
O zee, trek nu maar terug
Geplaatst in de categorie: individu