Alle inzendingen over ingehouden woede

Mijn ingehouden woede, Niet om te zetten in zinnen, Alle illusies vervallen tot wanhoop Opstandig diep van binnen, Verwoest heel mijn doen en denken, Mijn ingehouden woede, In woorden niet uit te drukken, En hij is in ieders ogen De heer van het fatsoen !…

Ingehouden woede buiten zinnen opstandig van binnen Wervelwind krachtig verwoestend en stekeblind…

Deze boom wil me voor sneeuw behoeden ...bij nacht en dag Voor wind ook uit het noordoosten ...z'n grimlach Ik herken haar kwaadheid haar ingehouden woede als wind 'r schudden doet Ik zoek haar stam, haar takken zwart van verkilde winter Beschut me behoed me voor kou en neerslag van betekenis.…

Een mens loopt soms op de spitzen van z'n teentjes voor anderen in de kleine steentjes maar onderhuids borrelt er een stil protest en lichtelijk ingehouden woede een goede raad glimlach en tel tot tien dan raak je niet zo gestresst misschien en dat komt je hart zeker ten goede...…

Verboden straten, ingehouden woede. Het zijpad van hem of haar. De bezinning op haar hoede. Warme stenen of glad asfalt. Opengebroken straten, verlaten. Waardoor scheiding vervalt. Verboden plaatsen, bedrukte emotie. Opklaringen links als rechtsom. Op asfalt voelt grind als een parodie. Besproken wonderen illustreren.…

hoeveel tranen kan een mens vergieten hoeveel ingehouden woede verwerken hoeveel verdriet kan een mens aan hoeveel kan dit alles een mens sterken hoeveel moeite kost het om iemand te leren vertrouwen hoeveel energie is telkens weer nodig om de relatie opnieuw op te bouwen hoeveel keer dreigt men te stikken in zijn tranen hoeveel…

hij heeft het beet zijn podium, zijn forum niets anders dan decorum voor de man die woorden plant en dan een zaal in slingert met de ingehouden woede van een diep geraakte mens zij, de anderen, aanhoren bekijken zichzelf gegeneerd en proeven de waarheid bloedend op hun veel te witte zakdoeken waarmee ze vrije doortochten en andere beweging…

Zacht omhels ik je Het is de laatste keer Verstikkende tranen Afscheid doet zo'n pijn Zoekende woorden Ingehouden woede Bonzende harten Kloppen als razenden Zacht laat ik je gaan Het moet alles is gezegd De tranen van verlating In een kus het nat van zout Stil verlaat jij de scene Waarin wij de hoofdrol speelden Liefde kapot het alleen…

Een afgebroken rozenrank prikt ingehouden woede in haar ogen en zijn valse doornen in haar hand. Ze haalt de bedden maar weer af en dweilt de opgedroogde plas die, naast de pot beland, vol afschuw wordt bekeken. Op de kalender aan de muur loopt ze het namenlijstje na ‘Moesten wij niet naar een feest, vandaag over twee weken?’…

Met ingehouden woede en stoom fluitend uit mij oren komt het mijn gemoedstoestand niet ten goede jou aan te moeten horen. Ergernis alom, overal weet je op te zeiken. Dan barst in mijn hoofd de bom en is het jouw beurt om uit te kijken. Pandora's doos is open, schuimvlokken bespatten je gezicht.…

Voor de wolkenbreuk dansen de meeuwen sierlijk dan barst de lading.…

" roep ik nog vlug maar blinde woede kent geen weg terug en in die gedachte gaat mijn maandag voorbij…

als ik boos ben, mijn woede zich ontladen moet, stort ik mij op mijn krabpaal in het schuurtje van mijn achtererf alle ingehouden emotie alle opgekropte frustratie krab ik weg…

groene oase houdt haar adem in zij wacht op de streling van de zon die hen zal doen blozen, kleur bekennen in deze groene wereld specht moedigt torretjes aan om tevoorschijn te komen zodat zijn honger gestild zal worden in hoeveel bomen hij zal moeten boren weet niemand…

Hoe bedrieglijk kalm de atmosfeer vóór de storm lieflijk doorzichtig tot de rotsbodem van de stroom schurend banen woorden zich ingehouden een pad nog halverwege strandend op hun weg naar uiting Woede nog op een kier als een gericht projectiel tot de laatste druppel wachtend op ontlading Dan spatten zinnen staccato repeterend rond borend…

de wateren liggen in korte golfjes zilverblauw onder de kleurenboog maar de droeve wolken onder de verwoestende stadswind met de pijn van een aangedane boom met wormstekige bladeren vol met stervende vlinders maken haar stem droef van ingehouden tranen maar in haar eigen zijn in wonderlijke lichtkring rood als fluwelen…

Bij herhaling wordt je zweefbewijs ingehouden. Bij herhaling wordt je leefbewijs ingehouden.…

Tussen de plooien van toneelgordijnen vouwt zich de ingehouden strijd. In rollen ingeleefd sluit je binnenste zich buiten tot je er niet meer aan ontkomt. Tussen de uitgevouwen bedgordijnen, herinnerend aan pijenstof ontpopt de ingehouden strijd tot het verstomt, het einde speel je niet, dat ben je.…

Jaren lang me ingehouden van woede en verdriet. Jaren lang niks kunnen zeggen Steeds weer hetzelfde lied. Het lied zonder woorden Maar met mimiek en geluid. Hoever heb ik het laten komen, Ben er zo door misbruikt. Nu heb ik leren zingen.…

Ze is een godin en draagt een sleep van jongens -- als een zwaan-kleef-aan.…

weer een steen en onherroepelijk nu de zomer twijfelt om nog wat te blijven het afscheid uit te stellen wordt jouw naam hier toegevoegd niet ver van andere geliefden ruimschoots al aanwezig en gewend aan nieuwelingen aan mijn voetstap, ingehouden maar toch ferm…

Woeste golven overspoelen verstand schuimende koppen hoofd in brand Gevoelens op en neer golvend door lijf en geest 't stormt in mij het maakt me bevreesd Geknepen vingers klauwende hand waarom neemt emotie toch telkens de overhand ? Ik wil gewoon rust niet denken, niet doen terug naar wat ? misschien terug naar toen ?…

ik weet dat het zo niet langer gaat vandaar dat ik zo raas leef je leven met haar laat mij met rust hou haar vooral lekker daar dan word mijn woede wel ooit gesust…

woede verengt tot rode draad bepaalt woord en daad handelen in eendracht laat onmacht kantelen het evenwicht is zoek de schaal die doorslaat balanceert onhandig gedoe houdt de voeten paraat vluchten kan niet zonder plan gaat in rook op vuur negerend woede, verengd tot rode draad…

Ontwaakt uit stille sluimering Wacht in duistere sfeer In de diepste diepte Een vurig kolkend meer Door onderhuids smeulen Waar gesmolten woede trilt Laat rook de lucht vervuilen Leven vol schrik verstilt Een oververhitte massa Kruipt langzaam omhoog Laat dunne lagen breken Maakt de mond een vurig oog Explosieve beken Schieten naar…

Woede vliegt er door me heen zo ga je niet met mensen om verbaal mep je in het rond mij krijg je niet verwond Je opmerkingen raken kant nog wal ze slaan echt helemaal nergens op 't is wel gezegd en dus gemeld al is het rustig en doordacht verteld Ik leer wel om er boven te staan al duurt het heel erg lang toch blijven die zinnen hangen…

Zwart voor mijn ogen Een kolkende brij in mijn maag Adrenaline stijgt gestaag Ik voel me bedrogen Wie heeft het lef om buiten mijn vertrouwen om mijn ziel te verscheuren tot op het bot? Zonder schuldgevoel, zonder pijn Probeer ik moedig te zijn, innerlijk zo klein Want mijn hart is zwaargewond. Maar ooit komt de dag waarop ik dan…

Het vlies spant zich strak, tegen je liefde niet bestand de vlammen zoeken zich een weg door mijn lijf, ze stuwen mijn woede naar buiten. Een explosie van woorden, geluid, mijn vlies trilt na. Voel me leeggehuild, van binnen koud. Mijn vuur is gedoofd.…

Stampend en schreeuwend Ontstekend in een woedevlam Zo herinner ik me jou Toen ik je laatste biertje nam…

Als blikken konden doden zou je daar nu niet meer staan, zou ik pijlen schieten uit ogen zonder mededogen en was het gedaan met je eigenwaan.…