Alle inzendingen over jong groen

Dood lijkende tak brengt nieuw jong groen tot leven hoe wonderbaarlijk…

Al dat jonge groen Als een koele zoen Op mijn ogen... En mijn hart bewogen Zoals toen... --------------------------------------- uit: Goden en grenzen (1920)…

levenloos tussen varens de doctrine van minder vet en meer energie beschadigd tot op het bot kreupelt hij voort tussen het jonge groen zoals het hier ruikt ruikt het nergens…

Een heel klein beetje lente komt langzaam aangetreden, met storm en regen, hagel en soms nog even sneeuw, maar onweerstaanbaar breekt door- heen de zwarte aarde het jonge groen dat heel voorzichtig alles groet,...ons ook opnieuw heel blij doet leven.…

Die op de uitkijk Staat voor een dodenakker, Het leven vasthoudt In fris jong groen Op plekken waar de bliksem Verpletterend is ingeslagen, Omarmt jou als je Met je gedichten Achterop de brommer Komt aangereden…

Het lentebos glanst van vele tinten jong groen. Daartussen gierlucht. De citroenvlinder vliegt langs een gele narcis, blinkt een beetje op. De grauwe voorjaarstuin glanst, dankzij één forsythia.…

het is het ruwe hout dat op zijn doden groeit het jonge groen bejubelt en diep in de aarde tast het werpt zijn stof op kille stenen die wortelloos verhalen over dood en van weleer ik ruik de eik die mij zijn ogen schonk…

Zachtjes glijdt hij van zijn blad als hij op de grond uiteenspat en samensmelt met de natuur is het gedaan met zijn levensduur bevochtigend het jonge groen dat begint aan een nieuw seizoen suéde zachte bladeren nerven zijn hun aderen alles is wazig door nevel en mist dauwdruppel die alles verfrist.…

Begroeten doe ik lente het beetje meer zon Het briesje dat takken met jong groen in beweging brengt De stoel die ik van binnen naar buiten draag om het zachte pastel van bollen beter waar te nemen Het is voor mij .....geen vraag naar het zingen van die ene merel.…

in maart één zon aan het hemelland dan honderden aan de waterkant: zo glanzend geel in het jonge groen zo vol van fleur in het nieuw' seizoen zo'n zonnig bloempje dat daar straalt en heel het voorjaar binnenhaalt... zo'n zonnebloempje dit termijn dat kan alleen maar speenkruid zijn…

Snippers papier in 't jonge groen, daartussen de resten van een oude schoen - je weet dat je 't verleden weer los kan laten en dat je van 'morgen' met and'ren kan praten. Laat dan het trage, het harde maar gaan en wil als herboren in 't leven weer staan.…

Ik zag bokken buitelen van rots tot rots, dartel scharrelend naar groene blaadjes. Hun mannelijke trots draagt horens. En zo doe jij, mijn vriend, die even ijverig maar minder dartel jaagt op 't jonge groen.…

Houd Mij niet vast,kijk rondom je, naar de bloemen, naar kinderen, naar al het jonge groen en weet: er is nog veel te doen om deze aarde nieuw te maken. Wil dus je tranen drogen en leef!…

Ik zeg u dank, hoge platanen Ook dit jaar is het uw tapijt Weer dat verrast en zeer verblijdt Al kan het nat zijn van uw tranen U plengt die samen met de wolken Ontroert mij, raakt mijn weemoed aan Straks humus, zal het blad vergaan Jong groen zal u daarna bevolken De levenskracht die in u schuilt Die zie ik aan met winterogen Ik leef…

Het zit verweven in elke vezel Geestverruimend zonder de middelen Associativiteit is soms een gezel Het verschijnt zonder te bemiddelen Het moet geuit Kan zich maar beperkt verstoppen Als jong groen zit het aan de vingertoppen Het bloeit en groeit, je komt er niet onderuit Het dooft geregeld even Wakkert weer aan Zoals alles in het leven…

jij zaaide het zaad in de omgewoelde grond met vlakke handen dekte ik behoedzaam de wond water en licht baarden leven onzichtbaar onder het zand de spruit liet zich bewegen in het bezwangerde land het jonge groen zou ontluiken uit de bevallige schoot wij mochten haar vrucht gebruiken van aardse wortels ontbloot het recht op bestaan…

nog zijn zij bescheiden hangen niet vooraan maar waar de grote verdwijnen is er voor de kleine weer een nieuwe plaats ook het groen is duurzaam geworden de naalden blijven langer leven zo stekkert hij twee weken langer in de jong groen aanstand wel rinkelen de klokjes glinsteren ballen en slingers tussen vrij dansend…

geliefde krul je in mijn armen dan laat ik je de vertes zien bovendien het lieve leven voorbij de horizon laat mij je dragen over jong groene akkers bloemrijke velden en glooiende heuvels waarover ik je vertelde laten wij oprijzen van de aarde hangen boven turquoise zeeën zwevend met de vogels mee tot wijzelf vleugels krijgen transparant…

Haar vulpen schrijft de blues waar verleden laag bij de grond ligt danst zij wild op jong groen gras en vertrapt meedogenloos nieuw leven ademloos kijk zij niet meer achterom geeft hartstochtelijk gisteren een schop en klein als zij is, schreeuwt aandacht om wie zij ooit was voor de vernedering die als een rode draad haar leven beheerste…

ik ben weer in jouw bos daar waar onze lente welig tierde herinner me het jonge groen de laatste stukjes wintermos die in donkertint hun overwinning vierden weet van een zomer die vol warmte bloeide een herfst die door zijn oogst in kleur en vrucht ons boeide nu waait een schrale wind en fluistert vorst witrijpend aan de takken…

De droogte die eindeloos verzand Het halstarrig verdorren van vechtend jong groen De eeuwige woede die verwoestend brand De vraag verzwijgend, wat te doen De leegte gevuld met de warmte van een zoen Het water sijpelt schaars over de rand Het leven schiet voorbij terwijl het water land De verlichting, de uitstraling van het regen seizoen…

groene gras Laat de halmen in speelsheid wiegen In het serene ruisen van de wind Vind ik mijn rust voor even terug...…

verdriet om allen die eens vielen, voor vrijheid, toen zo duur betaald; twee minuten intense stilte terwijl de zon ter kimme daalt de wind waait zachtjes door de bomen, jong groen ritselt heen en weer:  de merel lijkt mij toe te zingen mensen nooit een oorlog meer…

Ik ruik nog de muffe rotlucht van een winter seizoen leegstand de vochtigheid die alles aanvrat het jonge groen amper ontsproten modderige kanten uitgebaggerde sloten Maar het had iets van belofte een zomerlang tussen de bomen vlinders gingen van bloem tot bloem weg van harde stadsgeluiden luisteren naar hun gezoem Planten zaaien…

In de geplooide zoom van het meer waar takken van de treurwilg teer het eigen spiegelbeeld doorkringen en ’t met hun jonge groen omringen dwarrelt een stervende vlinder neer Hij vloog in het hemelruim omhoog ontdaan van beschermende teugels naar de warme stralen van de zon hoger dan hij werk’lijk vliegen kon en verbrandde er z’n frêle vleugels…

De ochtendstond is amper uitgedauwd - zijn gloren daagt in sterkte reeds extremer de eerste bundels licht zijn al ontvouwd achter de sluierzone van het schemer – als, in omarming van het jonge groen, een koppeltje zich innig en tevreden verliest in lokken van het pril seizoen waar beiden lusten vol verlangen treden als zij verliefd in hoge…

De lage zon doet het jonge groen van d’ oude linden oplichten. In het onregelmatig geroffel van de voetstappen hoor ik de zware soldatentred van weleer. Bloemen bij het monument, bloemen bij de graven. De stille symbolen van hen die vielen tillen ons over de tijd terug. Wederom klinkt ijl de “Last post” over het kerkhof.…

De lage zon doet het jonge groen van d’ oude linden oplichten. In het onregelmatig geroffel van de voetstappen hoor ik de zware soldatentred van weleer. Bloemen bij het monument, bloemen bij de graven. De stille symbolen van hen die vielen tillen ons over de tijd terug. Wederom klinkt ijl de “Last post” over het kerkhof.…

als het grijs komt of kaalte toeslaat en jong groen verder ontluikt schijnt een beeld te ontstaan waarbij de toekomst morgen is en het heden al is vergaan ik zou met die gedachte toch zelf niet verder gaan ook al vertragen de jaren de ziel is nog steeds van vandaag ik zou het kind in mij niet tot verplichte rust verklaren het is nog…

Aan bomen was een fris, jong groen ontsproten, een prille lentezon gaf alles kleur. Daar stond opeens een hondje aan mijn voeten, een pluizig, vrolijk diertje, nog heel klein. Het kwispelde, als om mij te begroeten, en had een vriend’lijk baasje aan de lijn.…