Alle inzendingen over jonkheid

mij mee laat slepen naar vroegere tijden heupwiegend tot ik niet meer kan toen ik nog opviel door mijn jonkheid toen ik nog in Rio was…

Ja, treur vrij omdat u de Jonkheid ontvlood, En met haar de dromen der hoopvolle jeugd. Want arm wordt ons 't leven aan heil en geneugt, Zo ras ons verbeelding haar lusthoven sloot.…

Had ik nooit een vers gelezen, Mocht ik nu geen dichter wezen: Had ik van het geitenweitje Met zijn klaaglijk krijtend geitje In mijn jonkheid niet vernomen.…

Die zijn verleden in zich draagt, Blijft jong, al is hij welbedaagd, En wekt der jonkheid geen mistrouwen. Veel kan hij hopen, wie veel heugt; Veel met zachtmoedig oog beschouwen; 't Herinn'ren is een grote deugd.…

Die zijn verleden in zich draagt, Blijft jong, al is hij welbedaagd, En wekt der jonkheid geen mistrouwen. Veel kan hij hopen, wie veel heugt; Veel met zachtmoedig oog beschouwen; 't Herin'ren is een grote deugd.…

hoog op de poten elegant in zijn draf wat hebben wij van hem genoten hij is niet meer Axel Geza ging en wel terug naar af in zijn jeugdige jonkheid zo soepel en ongedwongen haast springerig van aard lief, de onhandige staanders van deze edele Vizsla waarvan de schoonheid telkens werd bezongen na zoveel jaren is hij gegaan…

haar hoofd rust zacht op mijn herfst droomt van een lange zomer waar ik nog jaag, ren langs het strand en om een glimlach vraag, zij om een reikende hand de afstand lijkt steeds groter het slapen dieper dan ooit seizoenen nerven mijn vel jonkheid verdwijnt, mijn toekomst dooit haar wang verraadt verte de ogen spiegelen mijn hart…

Een dobberende ziel ben ik geheel Losgeweekt van het impertinente Vlegelige jagen op een lustpriëel In het seizoen der doldrieste lente Met winter's intrede vergeleken En door het beleg van de verstreken tijd Lijkt mijn missie voorgoed te verbleken Raakte ik mijn haar aan de jonkheid kwijt Of ik het spel nu wel of niet meespeel En de…

* jarenlang laat mijn gelaat zien dat er karrensporen lopen waarvan het ontstaan duidelijk is duizenden jaren oud vaag ik weg het zijn er amper negenenzestig het wiel is door mij niet uitgevonden ook de genen niet waar oorsprong ligt over de ouderdom van de sporen blijft men nog steeds in het ongewisse dat is het geheim van mijn jonkheid…

Wie kan de liefde scheiden Van het leven, de jonkheid gegeven Om te gebruiken? Liefde moet bloeien. Door liefde groeien De boom en struiken.…

Zou ik door ongehoorzaamheid, Dan maken, dat mijn vader schreit; Zou ik hem zuchten doen en klagen; Neen, als mijn jonkheid iets misdoet, Dan val ik aanstonds hem te voet, En zal aan God vergeving vragen.…

Neen, als mijn jonkheid iets misdoet, Dan val ik aanstonds hem te voet, En zal aan GOD vergeving vragen. ------------------------------------------------------ uit: Kleine gedichten voor kinderen (1787)…

De Zelfzucht eist en grauwt, De Wanhoop schreeuwt de Hope stom En verft de jonkheid oud. Zich zelv' vergeten 't hoogste doel! Een nu dat 't gister wreekt....! Hoor toe, ver van het slaggewoel, ‘Als 't uit de stilte spreekt!’…

deuren, die niet sluiten, En 't Pootje* in zijn kuiten, Er uitziet als een gek; Is min nog te beklagen Dan hij, die drie paar dagen, In 't woelziek schoolvertrek, De veestlucht* en de drek, De snotneus, d'Ezelsvragen, 't Afzichtlijk nagelknagen, Het krabblend luis-verjagen, De vuile witte kragen, En 't hartverduiv'lend plagen Der Jonkheid…

mijzelf te vaak deed afmatten feitelijk tot dwingend overleven afgericht tenware een onmetelijk scheppend plan mij drijft tot een menselijk donker gat waar eerst na een blinde weerbarstigheid stilte heerst en aanvaarding rijpen kan op deze wijze, zo is mijn vermoeden vervalt de herfst in de laatste winter ik had dat geenszins in mijn jonkheid…

De vedel zingt, waar roos en wingerd-ranken Verliefd omhelzen 't huis des akkermans, En gloeien in de avond-purper-glans, - En twintig menschen rijzen bij die klanken; Het avond-maal heeft uit: van dis en banken Verdween der jonkheid blij geschaarde krans, - De vlugge voeten reien zich ten dans, En de arm buigt om de leesten heen, de slanken…

hier aan de lieve jeugd Het Engels, 't cijfren en de deugd: Men zingt er en men leest er En elk diner, 't is geen bedrog, Vindt gij als thuis, ja beter nog, Vooral dat van de meester: En ieder bed, net als bij ons, Van Zwanenhaar en paardedons: Nog leert men elk zijn plichten hier Als mens, vooral eerst als scholier; Terwijl mosjeu de jonkheid…

wat in dees wereld ooit der jonkheid moog' behagen, 't mag schittren, maar vergaat! Slechts wie God aankleeft, blijft. 8 November 1843. ------------------ dier - dierbaar…

Jonkheid is wreed, Erinnering nog wreder. 'k Bewaar het Boek omkelkt van lenteloten. 1898…

de man, oud doch jong van hart spit in zijn dag met een geleefde lach omwille ongewenst groen in d'aard om jonkheid een morgen te geven op zijn wijze, een eigen trage vaart zijn gedachten, die ken ik niet misschien gevuld met verwachten hij enkel voelt wat hij ziet in de hartslag van dit moment en zucht, dat wel, en verdraagt pijn aan zijn…

'k Haat evenwel geen ander land, Dat waar een blijk van onverstand; Op zee, te land, op berg, in dal, Veel goeds - men vindt het overal; Maar hen, die 'k van mijn jonkheid ken, Hen, wien 'k mijn welzijn schuldig ben, De grond waarop ik dankend kniel, Schenk ik vóór alles hart en ziel.…

voor die andren, die nog tripplen thans, Met dartle voet, in jonkheids jubeldans, Het rozenaanschijn in het morgenlicht, Blijft dichten zoet mij, als een moederplicht.…

De kuise jonkheid dwingt Te strooien fris gebloemt, Met 't wierookvat beroemd, En 't vuil gediert bezingt... Daar vloekt de Dichter luid: Hieruit! Eermoordenaars, gedoemd!…

Klokken, over weide en akker luidt ge mijne jonkheid wakker, luidt ge in klanken, droef van zin, mij uw stille weemoed in. Wen uw bronzen stemmen, klokken, 't landvolk naar zijn haardsteê lokken, is 't als riepen zij mij mee naar mijn dorp, in de avondvreê. Moeder wachtte eens op de drempel daar van 't huis, haar liefdetempel...…

Lang waart gij reeds uit uw dromen ontwaakt, Toen mij der jonkheid begooch'ling nog streelde, Nog bood de jeugd mij de beker der weelde, Toen gij reeds de Alsem der smart had gesmaakt.…

De nacht is oud; door de stilte, de lamp die suist, En de branding, die op de rotsen, Ver, ver onder 't venster, bruist; Vóór moeë ogen een hand; Op gezichts verduisterde veld Beelden uit jonkheids land; - En 't vertederde hart ontwelt Erinnerings dankbaar loon: ‘O leven, Gij zijt zoet, gij zijt schoon!’…

iris tooit wanneer gij volgt en overvloeit in najaar waar ik naakt en lauw door kilte waad het zwemen danst in zicht de kim hier en daar uw felheid niet verveelt als groots een welkom buigt in ruisen alle zware deuren opent van mijn hart sentiment gaat er met behouden kalmte lokt en sluipt toch weer koelte in mijn warm verborgen jeugd waar jonkheid…

Komt wat nader; want wat spader*, als de jonkheid neemt zijn keer*, zal ’t u zo wel niet passen meer. ------------------------------- * goud: goudblonde haren * 'r: de herten * achterdeel = nadeel * immer = nog altijd, toch * met begeerte van uw scha = met de bedoeling u kwaad te doen * voor = in antwoord op * al even = aanstonds?…

Hoe schoon stond de bloemkroon op 't jeugdige hoofd, Toen 'k u in de Bruidzaal mocht groeten; Toen waart ge aan de Vreugd en de Schoonheid verloofd; De Jonkheid bracht hulde aan uw voeten; De oranjebloem zelfs scheen niet wit bij de glans Van 't elpenblank voorhoofd, gedekt met haar krans.…

Mij vuurtje is al wat nog leef in die eindeloos ruim met mij, en sij stemmetje dwaal so's 'n deuntje wat draal om dage lang verbij, om jonkheids blije more en laggies lang verlewe. Dan voel ik 'n traan in mij oge staan en ik fluister ‘Heer, vergewe!’…