Alle inzendingen over kilheid

De blik in je ogen is soms zo koud ik voel me bedrogen, vraag me af of je nog wel echt van me houdt. Je trapt op mijn hart met je hele gewicht, doet alles apart met een stalen gezicht. Je geeft geen echte reden voor dit verwoestende gedrag, ik ben moe gestreden en verlies langzaam mijn kracht. De jongen die ik ooit ontmoette was…

als een huwelijk geen huwelijk meer blijkt te zijn je langs elkaar heen leeft, de ander niet meer kent je samen geen eenheid meer vormt een kluwen van liefde en haat je van elkaar vervreemd bent, onverschillig er kilheid en gewelddadigheid opborrelt elke betrokkenheid is weggeëbd het vanzelfsprekende niet meer vanzelfsprekend is is de…

ik wil mee ontsnappen uit kilheid en regen mee met de wind gedragen worden door vlagen los van de aarde genietend als kind zorgeloos in verwondering voor wat komen gaat en dat wat je achterlaat maar ik weet dat ik droom droom als een kind in een huis zonder wind…

Regenachtige dagen, onder de kilheid van gebreken Jouw armen de enige overbrugging die mijn verstopte geluk kan doen laten leven Verlangend gestreeld te worden tot alle onmacht en verdriet is uitgewreven Kijk ik in de vele regendruppels, de weerspiegeling van het gevoel dat was uitgebleven…

ik wil je armen om me heen je warme handen strelend langs mijn rug kus me zachtjes overvloeiend en fluister alle lieve woorden die er zijn omdat ik er op teer mijn lief op dein als ik vandaag de krant weer lees…

nog hingen woorden in de lucht ontdaan van samenhang licht ontwijkend als op de vlucht toen schaduw kwam ze waren vervlogen uit de zoete samenzang van liefelijke zinnen die langzaam vloeiden uit intense emoties heel diep van binnen toch bracht stilte de kilheid voorbij jouw liefde voor mij…

Niets verraadt enige emotie anders dan de kilheid van een ingetreden winter. En vanuit het gevoelloos zijn treedt een rust naar voren die de verlatenheid van het landschap zijn gelatenheid geeft. Het is een vredig wachten zonder de zekerheid over de vanzelfsprekendheid van de seizoenen. Het hart is leeg en berust.…

realiteit te eng in maatschappelijke verbanden weet ik mij gevangen dan lacht een sprookje haar lieve uitnodiging pak ik als begin haar hand in softe kleuren ontwikkelt zich ons gebeuren woorden zingen hun eigen lied niets dat ons gebiedt de cultuur eigent een heerlijk zacht verleden maar heeft door kou en hedendaagse kilheid…

Een kei vormt een steen Hard van buiten en binnen Niets van transparant De grauwheid maakt dof In kilheid gekleed Een kei vormt een steen Pure brute wilskracht Niets dan alleen hardheid Kleuren vervagen in grijs De kei leeft in zijn cocon Een kei vormt een steen In rotsblok ontleed in delen Grillige vormen geven ronding Langzaam geeft…

De maan verlicht de Kilheid en de kou wordt minder. Kijk in de lucht, kijk naar daarginder. Kijk naar de maan. Kijk blijf kijken naar dat licht. Dat is pas een vergezicht. Een wolk verstoord het gezicht. Je blijft kijken en hoopt het weer te zien al is het maar een licht. Je ogen vallen dicht en het wordt nacht koud en kil.…

Koortsachtige trillingen Onder gesloten oogleden Krampachtige ademhalingen Die de borstkas doen bewegen Het lichaam heeft zich neergevlijd In een zee van oneindig witte lakens Te zwaar is het hart met al zijn kilheid Voor dit lichaam gehuld in ‘t boetekleed Parelachtige zweetdruppels banen zich Over de klamme huid een kronkelweg Leugenachtige…

Ik verschiet in woorden als ik een vreemde tocht verneem die aan mijn been blijft hangen en ik in kilheid versteen jij zegt maar spreekt ook buitengaats dat onze reis zich verlaat maar lieve zeg me nou waarheen jouw gepraat gaat slechts achterwaarts aan mij voorbij en stapelt rotsen op de helling waar we staan wankele tonen schuren…

strak als een stramme hond Een hoed van linnen op zijn kop Gebonden om zijn schedel rond In schemering ontspringt het verlangen Een zachte glans te doen verschijnen De atmosfeer zucht naar de koestering Het duisterlied te ondermijnen Ontstoken als een vlammend zwaard Goudglanzend, verwarmend en diffuus Straalt ze in haar avondhaard De kilheid…

De kilheid bevangt me tot het bot. Ik loop buiten en lopenderwijs Dwalen mijn gedachten af naar zomerse streken Waar de druiven rijpen En honing vloeit. Ik keer terug in de realiteit En de sleur grijpt me bij de keel.…

De kamer ademt een stil leven in deze koude ochtend uren Een waterige zon breekt de stralen doorzichtig over de muren Het transparant van ons samen lijkt te zijn verdwenen in zwijgen De liefde heeft zich als ijs bevroren en laat zich steeds verder uiteen rijgen De kamer ademt een ijzige kilheid Langzaam sluit de deur naar heden Het is…

Wie kan dit echt verstaan tenzij wie zelf die duisternis ooit heeft doorwoond, het niet meer kunnen ordenen van heel die wereld die chaotisch en onheilspellend op je afkomt, met dromen die heel angstig zijn en beelden die je hart verpletteren met kilheid en alsof er nooit nog andere dingen zijn die vreugde kunnen geven.…

wij denken ons vrij, als we dwalen door weer een een uitnodiging te aanvaarden om deze dag te boetseren naar het model dat tot de avond leidt met wat was in de handen voelt de kilheid van de zwaartekracht iets zachter aan, er is strijd in deze achtergebleven tijd waar wonderen weigeren zich te vertonen langzaam trekt ontboezeming een…

vandaag ontbrak de warmte die altijd verbinding bracht in optrekkende kou was blauw het licht dat alles overheersend was kilheid spiegelde nog net geen vorst op zwaar beslagen ramen muts en das ontnamen mensen wat toch zo herkenbaar was rode wangen en een fris gezicht dat guurte kent uit noordooster tegenwind diep weggedoken…

Inkeer van winterse kilheid, rouw en kaalslag is weer geweken. De baarmoeder vol - ontsluit en stilletjes aan komen jonkies naar buiten. Het dartele leven ontspruit dankzij krachten die handelende machten mooi te boven gaan. Ze komen eraan de grootse verwonder momenten het komt wéér naar buiten gekropen - de lente!…

Geen bloempje nam de vijand waar, Die op de hoogten lag, - Eer, in het grauwe nevelkleed, Dat kilheid met zich droeg, De berggeest van zijn sterkte gleed, En kleur en geur verjoeg. Wat lente koesterde in haar schoot, Wat heel een zomer bracht, En herfstmaand spaarde, werd gedood In éne winternacht.…

Al dat immense geluk in tegenstelling tot de Syrische kids, die jij zo subliem had vastgelegd en als heilige iconen vereeuwigd, terwijl de trieste armoede en de navrante kilheid hun walgelijke werkslavernijbestaan tot staalharde, krankzinnige, inhumane, hoogst goddeloze, primitieve bajessen boetseerde.…

De zon in heel haar pracht verschijning, stralende warmte, minachtende verdwijning, donkerte in kilheid vervalt het gemoed, schijnbaar uitzichtloos, bevangen voorspoed. Niets is standvastig, tijden vergankelijk, met elkaar verbonden, toch onafhankelijk, de maan, in haar immense zwaartekracht, eb en vloed, bijzondere aantrekkingsmacht.…

zo’n vrouw als Astrid Kersseboom gewoon mooie charmante vrouwen als … Astrid Joosten en Helga van Leur de exotische vrouwen als … Giovanca Ostiana, Fidan Ekiz, en Nadia Moussaid alleen al hun namen de gewild of ongewild seduisante als … Annechien Steenhuizen of Mariëlle Tweebeeke die stem en die ijzingwekkende kilheid de volhardende…

- Ga ginds naar het beeld, dat de kunstnaar o schoon voor het oog heeft gevormd: Voel slechts dat gelaat - en zijn kilheid Roept luidkeels: ‘Ik ben niet bezield!’ Maar, nader dit kunstig gelaat niet: 't Is reeds voor de spiegel bezield.…

Gloed niet, al te loom vol-goten van een hitte, die de dood en kilheid van de Herfst weer-brengt, niet de Zómer nog, die wreed-heet schroeiend 't kwijnend leven leed deed scherp en 't al in 't zieden zengt, - Maar de éérste Gloed, die klaarlijk 't leven dóór-gloeit wonderbaarlijk en 't tot hoogste bloei vol-stijgt!…