Alle inzendingen over kleinood

Als camelias twee late rozen licht aangevroren al acht dagen in een vaas kleur karmijnrood geur kleinood…

gaat er vaak aan voorbij kleinood grootste schat: liefde zit gewoon in jou en mij…

Toen eens de grote schilder De wereld verven zou, Klom hij eerst in de hemel - De hemel maakte hij blauw. Drie droppels liet hij vallen Beneden op de aard,- Drie mooie kleine dingen Zijn daar altijd bewaard: - De eerste viel in 't koren, Dat werd een korenbloem, Die bloeit in 't blauw naar boven, Dat is haar grote roem, De…

Toen eens die grote schilder De wereld verven zou, Klom hij eerst in de hemel - De hemel maakte hij blauw. Drie droppels liet hij vallen Beneden op de aard, - Drie mooie kleine dingen Zijn daar altijd bewaard: - De eerste viel in 't koren, Dat werd een korenbloem, Die bloeit in 't blauw naar boven, Dat is haar grote roem. De tweede…

peuterig prutswerk verkleumde vingers in winterwarme wanten krakend kruipend zwoegend zoekend over beukennootjestapijt schaarse schotel schorre stem valse noot…

geluk geschonken als een sluier van liefde op mijn weg daar was eens…….. ik ging er aan voorbij op het heetst van mijn dagen achteloos spelend met onbelangrijkheid ja ik ging er aan voorbij liet het door mijn vingers glippen als zandkorrels die ik op het strand door mijn vingers liet glijden achteloos spelend in onbelangrijkheid te…

Hoe het als terloops de eigen plaats vond in een stenen wereld, niemand in de weg, net tussen macadam en stoeprand. Kwetsbaarder dan vlees en bloed bestaande dankzij minder dan één vingerhoed bijeen gewaaide aarde. Uit alle macht de deining van de dag verdragend, het steeds aanwezige gevaar van misstappende hakken, van roekeloos verkerend…

Ik kan soms nachtenlang genieten van een boekwerkje als 'Leda' van Paul Eluard in de vertaling van Hans Lodeizen. Het is dan niet zozeer de Franse bard, maar meer de Hollandse, die mij de gekozen vertaalwoorden doet prijzen. Het is alsof ik dichter bij Hans kom en bij de redacteur Hans Polak, de woorden trekken minzaam krom, worden…

wil ik dood klamp vast aan kleinood mezelf vergast op onsterflijk lijden ongewoon verrast einde der tijden onaangetast…

tevergeefs gebeuld jarenlang gesleurd gegeven en genomen schandelijk bedrogen juwelen en kleinood de liefde overboord gevoelens die wegkwijnen het waren...parels voor de zwijnen!…

je spel is een bevel een spin die ik bemin een vangnet dat je weeft waarin je glimlach als een kleinood beeft ludieke tover die mijn zinnen streelt sluwe speler die mijn ogen steelt.…

de pen het kleinood wiegt weemoedig in broze schrijvershanden in het witte dichtershuis vindt dun gezaaide taal haar plek daar weerkaatsen poëten al het licht op de drempel van de dood…

Een kleinood zwart op geel of rood ternauwernood een knopje groot 't zit op je huid 't maakt geen geluid geen mens die 't stoort een wonder ding dat slechts bekoort…

Er staat een doosje in de kast hartvormig rood met goudgalon bij het zien ervan denk ik aan ma van wie ik dit kleinood kreeg leeg och, ‘k was nog zo jong en had pas jaren later de intentie door want zei mama niet steeds mijn schat inhoud ben je zelf verantwoordelijk voor…

Vrijwel volledig verdreven uit de verste vezels van haar lichaam haar gelaat een ernstig gekerfd vensterraam bijna afgestorven van geluk koestert onder het wollen gebint de moeder haar kleinood als een meer dan kostbaar kind. Kwetsbaarheid baart tederheid. Laten we stil zijn.…

Toch dient men er op te letten dat zo’n kostbaar kleinood nooit in laaiend vuur belandt. Geloof het of niet, van iets wat ooit waardevol was blijft niets meer over, ook geen as; hooguit een vleugje grafiet . . . . . . niet genoeg om dit op te schrijven.…

Blij als een kind, dat een verloren boekje van vroeger weer in een tweedehands boekwinkel vindt!…

Twents welvaren typisch een voorbeeld van jong geleerd oud gedaan hij vraagt ons terloops of wij ook weten hoe zijn tractor heet helaas moeten wij het antwoord daarop schuldig blijven doch blijmoedig geeft hij ons even later de naam van zijn 'kleinood'…

´Je raakt me´ zei ze Warm teder fluistert haar adem waaiert over haar huid tinteling op het topje van haar vrouw zijn ´Ik wil je wel´ zei ze Tergend langzaam knopje per knopje bloot van elk kledingstuk ontbloot In dat ene moment was zij alleen, alleen maar zij, het allermooiste kleinood...!…

diepgravend vonden we de steen ruw gebolsterd met geduld en vlijt is facet voor facet nauwgezet geslepen gepolijst om licht van zon te weerkaatsen onze liefde zichtbaar te maken het kleinood fonkelt leven weet in setting van vertrouwen ons haar twinkelende energie te geven…

Aan zoom en rand schil van landen tref je vaak ....een lieflijk strand Het zijn palmen die er het decor van een aards paradijsje van willen maken Ik trof er jou -jaren terug- je veegde net je haar uit je gezicht Door dit gebaar aangetrokken schreef ik juist voor jou dit kleinood van 'n gedicht.…

het is niet door de regen dat ik een huis bouw rondom een rusteloze gedachte noch door het vilten mos - een trage stroom die stenen streelt- het is niet omwille van het gesuis dat sluimert als een sombere wolk tussen kale muren en verspilde tijd het is om het geluk te vinden -een gevleugelde liefdesdrift geborgen in een onvergankelijk kleinood…

je zingt en blinkt als het kristal in mijn hand een kleinood waarin je ogen twinkelen als sterren de kleur van oude likeur dromerig en van verre je lach overbrugt de kou van de avond brengt dansend ontvlammende warmte van het flakkerende vuur in tedere kussen smaakt onze liefde eenvoudig en puur…

rond kale takken treurt nog grijs, de winter versplintert licht op koude muren zien de buren slechts een armlengte rood want binnen huist de broze dag als kleinood aan de wand voor deze kant geen kaarsvlam, die mijn vergezicht vertaalt het haalt niet, bij de zomer ach het haalt niet bij de liefde, die mijn binnenkant bepaalt…

Waar de wolken jagen verdwijnt de laatste zon in het natte avondrood terwijl je zelf trager gaat lijkt de tijd al maar sneller onderweg naar de dood maar tussen gister en morgen zit wel altijd nog vandaag als een hoopvol kleinood want gelukkig is elke dag toch weer een nieuwe start die verse kansen ontbloot…

Het twijgje zweeg in alle talen het moest als eerste tol betalen aan hen die de moederstammen met grof geweld moesten omhalen en terwijl het vogelengezang verstomde lag onder hem het ongeboren kleinood ongewild slachtoffer van zinloos geweld maar de weg kwam erbij besluit aldus vertwijfeld vroeg men waar blijft de mus…

een open dag niet om te ontvangen maar juist om te geven aan hen met wie ik mijn leven tot heden in liefde en leed heb doorgebracht met bloemen en woorden die altijd tekort schieten voor alles wat ik heb gehad maar mijn ogen stralen ik zal met ieder ons samen bewaren als kleinood en dierbare schat ook jij mijn muze die nooit op…

Met stralen doorzeeft glanzend en weerkaatsend fonkelende morgendauw kleinood als een parel in water tot kristal gereinigd puurheid van sprankelend ochtendlicht en gouden stralen.…

Omdat het kleinood zo meesterlijk is en ik het einde alsmaar wil uitstellen, koester ik het als een oude fles cognac, waarbij ik ook niet tot de bodem wil gaan.…

Ben jij degene die ik voor ogen heb nu ik het droomportret schilder van de avond met mijn eenzame kwast Kom je in de nacht om de ziel te bevrijden ben jij een man die een kleinood kan verhelpen de bloemengeur van overdag tussen de lakens laat verdwijnen deze avond in mei ben jij een klein beetje van mij.…