Alle inzendingen over kneden

Staande gespierde trots gesmeerde kleiën billen in een mist van elementen Handen van steen en water Kneden, kneden, kneden de essentie geslacht op uitgerafelde tafels van vlees Het gebed van organen wachtend op een verhullend teken Getekend de akte van de lendenen Perfide onvermogen van de perfecte lichaamscurve en het ziedend persisteren…

Zacht kneed jij liefde in mijn huid, je boetseert mij – goddelijk zo mooi.…

het geheugen is een kneedmachien ze kneed het verleden vervormt het tot een degelijker iets dan het was voordien weet ooit die jou zo bezwarende leugen zo te kneden tot iets wat mogelijk lijkt te deugen vertaalt iets in verzachtende of juist hardere beelden naar het heden zodat het voor jou nu misschien beter of zwaarder te verteren…

De tijd glipt gelijk graan door de handen van de molenaar Malen Kneden Bakken Brood.…

als glas is mijn hart in haar handen doorzichtig voorzichtig het kan stuk als was is mijn ziel in haar ogen te kneden tevreden van geluk…

zijn ogen tasten kneden vormen nemen waar fotografisch wordt haar beeld opeens haarscherp zichtbaar in een flits…

verlangen laait op het boetseert beelden van taal door de stilte heen ik kneed de woorden al heb ik niets te zeggen door de stilte heen…

Een vertwijfelde dichter uit Heeg bleef maar kneden aan zijn woordendeeg maar het gehaspel bleef een misbaksel zodat hij ten einde raad maar zweeg…

Hij zet zijn handen in de klei zijn voeten op de draaischijf zijn oog richt hij op mij Aandachtig kijk ik wat hij doet zijn handen kneden vaardig hij roept me dichterbij Hij bepaalt de vormen al volmaakt volgens zijn plannen en glimlacht tegen mij Hij legt zijn kunstwerk naast de zon want het moet rustig drogen en knipoogt dan naar…

eens m’n liefde nu gedachten gedragen door verdriet ondersteund door pijn van weten wat verloren ging grote gevoelens die me zorgen baren & kunstjes flikken: woorden kleien, zinnen beschilderen vers gebakken oud gevoel…

Je hebt een buikje zeg ik om te kneden om er een heb ik dan zo een dikke buik vraag je nee nee zeg ik om er een broodje zo een bolleke om er niet bij stil laat staan er aan voorbij te gaan…

kneed mijn hart van eb tot vloed in overvloed jouw zandkastelen samen delen in gemeenschap goed? zandkastelen en kroonjuwelen Bij eb en vloed.…

Prinsheerlijk lig ik in mijn bed Stress tot pret te kneden Buiten waart de nachtvorst En zet zijn eerste schreden Op zijn koude tocht Zojuist heeft hij de zomer Aan een vroege lente verkocht…

er is nog tijd zachte woorden te kneden tot papier letters te stapelen tot oorden ver weg van hier te krassen in werkelijkheid bejubeld of beweend er is nog tijd - voordat alle stilte is versteend…

we kneedden jou uit liefde, mengden zweet met huid en haar, onze tongen verstrengeld zogen je dit leven in. we willen je beloven: gedrie-en zijn wij 1 en samen zijn we god…

het vuur is in mij aangewakkerd wakker ben ik, laten we stijgen nu en mensen mieren maken en de bomen kneden tot gras samen met jou ga ik de wereld ontwaken samen met jou ga ik vergeten wie ik was…

Ik leerde vroeger dat de Hof van Eden In het Irak van tegenwoordig lag En dat de Heer daar op de zesde dag Van Hogerhand de eerste Adam kneedde. Dus waar de mens zijn oorsprong heeft gevonden Daar gaat hij straks misschien ook weer te gronde.…

Op de mesthoop van vergetelheid ligt een zilveren lepeltje dat men somtijds opraapt om de vijgen en dadels der menselijke vragen zacht drukkend of draaiend te kneden tot zoete vruchtenmoes waarin Sirachs woorden smaken als hervonden wijsheid.…

Meer kennis over Atatürk: Goed plan Beslist geen reden om te protesteren Er valt heel veel over die man te leren Zelfs voor de sultan Recip Erdogan Al valt geschiedenis nooit te verzwijgen Door kneden kan ze vele vormen krijgen…

met mijn handen kneed ik jou geef je haren als korenaren schellen indigoblauw de mond naai ik dicht met stukjes henneptouw nog een sokkel van ongekuiste klei en als finishing touch rond ik je borsten licht zwijgend noem ik je vrouw…

Of moeten we haar zelf maar komen kneden Dan kan ze tegen Williams voluit Desnoods neemt ze de Kuyt van Dirk erbij Maar ja dat is er een met Griekse Y.…

Lieve vriend, voel mijn zachte buik voor de man die niet kwam en draag me lichter ben ik nu dunner zijn mijn dromen je weet het wel de tijd verstrijkt, kus me kneed mijn soepele vel en draag me door de leegte van de nacht geef me vaarwel…

hij nam het zand bouwde zijn fort naar eigen hand vormde en kneedde zonder onderscheid de korrels in zijn gelijk een lange tijd weerstond de burcht de zee in confrontatie maar het water is gezakt korrels drogen zonder macht eisen nu de vrijheid van het strand…

Ik kijk naar je Mijn blik blijft hangen In jouw diepe ogen Bedwelmd door Jouw zoete geur Die ik niet meer missen kan Kneed ik Je lichaam en Streel ik je fluwelen Haren Ik voel je in alles... Ik wil je voelen, zien, Horen en ruiken En dit verlangen nooit meer loslaten…

ik zoek tastend naar de resten van wat ooit mijn zijn was raap scherven op van gebroken ziel waarin ik tracht mezelf te vinden lijm resten stevig aan elkaar om verloren dingen terug te brengen en mijn beeld in de juiste vorm tot een geheel te kneden van wie ik ooit zal zijn…

Waar zouden we gaan als we hier niet waren om dichter tot elkaar te bestaan om te spreken en sprakeloos te zijn om te horen en verlicht te zijn om ons een eigen beeld te vormen en het te plaatsen aan die van jou het in koude klei te kneden en klinken tot onze gronden hier bezinken om gemengde aarde te zijn…

voel het kneden van mijn leden de adem van de aarde in de wind…

Zij maar kloppen kneden en wrijven, ik lag klem en te verstijven. Het is niet te geloven, zij heeft mij verbogen. Het was een vrouwtje om te zoenen, maar ik stond daar scheef in mijn schoenen. Wat een blamage, geef mij maar franse of thaise massage.…

met hoeveel kleuren ik ook schilderde moest het roder met paars om angstvallig vast te houden aan wat teloor ging overtuigd van ons zijn kneedde en modelleerde ik tot de oplossing willoos verpulverde onder mijn handen reikte ze toen naar de schaduw van de maan alwaar ik blaren danste op mijn voeten om het leed te stillen…

De gouden cirkel glanzend op het witte vel zijn ongrijpbare waarheid in wankele letters Ogen zuigen het landschap rond gesloten bomen wringende handen kneden gebalde vuisten Staal op staal rolt de afstand op duistert leven in opstropende vlakken…