Alle inzendingen over kreupelhout

De reiger danst met afgehakte poten de merel zingt met doorgesneden keel de dichter schrijft met haar ontstolen woorden alleen de laster is wat er blijvend blijft. De liefde leeft door haatdoordrenkte tijden rivieren stromen door een dijkdoorbroken land het werk gaat verder langs niet betaalde functies alleen de laster is iets dat blijvend…

gekwetst kreupelhout een gebrekkige liefde stervende natuur…

Barneveldse vos verschanst tussen kreupelhout voedt zich kiplekker…

toen ik die zonnige dag ineens die bloemen zag tussen kreupelhout en ontluikend groen, ... hoe zes narcissen het daar kunnen doen.…

grootste eiken en overleeft het kreupelhout dat weerbarstig is en niet hoeft te wijken wat het sterkste is zal pas later blijken en zal voor altijd beklijven zo is het ook menig gedicht vergaan…

Stuurloos drijvend kreupelhout, golvend op de zee. Varend in onzekerheid, de storm trekt hem mee. Hoe ongewis zijn lot. De drijfkracht, zijn gewicht. Voor een oceaan is zijn massa veel te licht.…

Soms verschijnt het Achter de mist In een mensenmassa Diep tussen kreupelhout Tijdens de synchrone spreeuwenvlucht Tussen een bloemenzee Onder schilderslagen Het Bombardeert mijn brein Met verwondering.…

Je hebt me gevonden tussen het kreupelhout jij streelde mijn hoofd, mijn hand en ontwarde mij liet mij vrij ik ging op weg ik hoorde in de verte nog je lach zo mooi begon de dag.…

Het is met zorg gekozen: stuk voor stuk zijn deze bij de gratie van het woud gemaakt van noten-, pijn- en kreupelhout.…

In het ochtendgloren trekken nevelsluiers van gedachten door het kreupelhout van mijn herinneringen waar doffe ellende hoogtij viert. Wind en water zwelgen gulzig graaiend mijn leven naar oneindige diepten. Luctor et emergo!…

hoor het bronstgeroep de imponerende oerbrul echoënd door het woud aarzelingen, schuwheid verdwijnen als de bladeren op het naakte kreupelhout geweien treffen elkaar het leven is sterk echter met zacht geweld wordt na een laatste stoot in het terugtreden de overwinning verteld…

wilde kamperfoelie klimt in ons bos slingert zich vast om heggen kreupelhout die naar zeggen dan het loodje leggen fout eten gaat van beklemd gewas los ze sluiten wel in voor hun feeërieke pracht fataal tappen ze teveel licht en draagkracht…

het gaat over paleizen en prinsessen over licht en donker pijnbomen en kreupelhout hoe je best ruggen steunt en schurkende herten verdraagt over groeiend gras en kruiden hoe kruinen elkaar kunnen raken en wortels verstrengelen en hoe onder een bloedende boom een meisje de knopen van haar ruitjesjurk telt…

het sprokkelhout Vogeltje dat niet zo van kou houdt Altijd fier met de staart omhoog En zingend naar alle kanten toe bewoog Bekend om zijn opvallende wenkbrauwstreep Zijn harde trillende zang die menigeen aangreep Zo’n klein vogeltje met zo’n prachtig geluid Krachtig zijn territorium aan concurrenten uitduidt Frivole nestenbouwer in het kreupelhout…

De nacht breekt uit het kreupelhout en aan mijn mond ontsnapt een hese kreet terwijl ik ren.…

De zomer is getransformeerd in een door mistflarden omsluierde dame Sluipend door vochtig kreupelhout laat zij de spinnen weer weven Bladeren laat zij loskomen door haar nootachtige geur die haar volgt als een chique parfum Voor de najaarszon heeft zij nevel bijeengedreven Alsof zij zo wil bezinnen Door te laten sterven opnieuw wil beginnen…

Een klein alpinopetje op een gaafgladgezichtje groenglanzend naar bruin, netjes verankerd aan in grondgeworteld hout Morgen valt het gelijk de zijnen in het aardse slijk als voer voor de zwijnen of vergaat tot stof onder dicht kreupelhout Maar, misschien heel misschien dat dit éne eikelwichtje niet zal plezieren tot levensonderhoud…

Wit damast met vouwen vast je lijn ontvouwd op kreupelhout Voor wie je morst met dorst of zout kauwt de korst van kippenbout Zuren kringen jaren oud wringen zich in stof benauwd Totdat sonoor gebleekt ivoor zijn nukken lalt in stukken valt Wit damast men scheurt je vast tot repen bloed en luiergoed…

het landschap verandert door zijn blik het gras wordt grijzer de bomen wiegen slomer het kabbelen van de beek wordt een zucht het kreupelhout kraakt nog net iets harder dan stramme gewrichten in een oude schommelstoel zijn pijp ligt doelloos in zijn jaszak de tabak uitgedroogd en lucifers zijn op geen vlammetje meer te vinden in dit monotone…

Verscholen tussen het kreupelhout in het uitgestrekte woud bloeien de viooltjes in hun uitbundige kleurenpracht vol van leven, vol van kracht Temidden van oeroude bomen wild speels en in stromen spreiden ze trots hun blaadjes uit tot de laatste zonnestralen het viooltje sluit Maar reeds bij het eerste ochtenlicht ontvouwt zij haar…

Bladeren en kreupelhout dekken het grafje dat hij vormde met zwart zand want - zo vindt mijn kleine kerel- de uit het nest gevallen merel had het koud en hadden wij z’n zusje niet ook met aarde toegedekt toen de dood het jonge leven zwarte vleugels had gegeven ik buig het hoofd diep in verdriet en hoor mijn eigen tranen huilen…

Een grauwe sloot, maar hier blauw en vol goud riet de wilg door 't zonlicht goud en alles in het kreupelhout is goud beschenen, dit is de plek, de koepel hierin ben 'k vaak verdwenen met dichte ogen zit ik dan geniet nog na van alle kleuren en van alles wat er zomaar kan gebeuren tot er niets is meer, geen lust, geen must, wel bewust…

Niet waar ik ben geweest was jij, niet daar en niet waar ik me verstopte in het hoge gras, je liep langs rechte paden, links noch rechts kijkend, je had geen benul van slingeren, jouw weg is ijselijk helder voorwaarts, jij en ik daar was geen sprake van, ik verwilderd en het kreupelhout en jij met de snoeischaar in de hand de rozen temmend, wie…

Met visuele mijmergloed Vredelievend schouwspel Het weer toont eerherstel Zonlicht als vriend Zo langzamerhand dik verdient Droge wandelschoenen aangetrokken Vogels die je naar buiten lokken Rode dennenstammen ontmoeten met zonnegloed Hakkende spechten hoorbaar in overvloed Gaaien lawaaien Huismussen klussen Een vosje zien langs het kreupelhout…

Een voorspel herleefd in een herinnering geraakt in dichters hart, dat elk ontving zijn we er bij gaan zitten op het mos en deden alle twee de schoenen los er klonken woorden over het lenteweer, die opstegen in de ijle atmosfeer het kreupelhout knipoogde als teken van eros zagen we de bomen niet meer in het bos de lente sprong naar ons,licht…

tafel van gebreken rollen stoelen af en aan wie lust heeft of wil spreken kan zich hier te buiten gaan aan thee met een biskwietje smachtend naar het blonde bier of cuba libre met een rietje tapt men uit and’re vaatjes hier kom kwezelen en klaverjassen doe handarbeid of gymnastiek op donderdag is ‘t bingo krassen en rond de tafel van kreupelhout…

tafel van gebreken rollen stoelen af en aan wie lust heeft of wil spreken kan zich hier te buiten gaan aan thee met een biskwietje smachtend naar het blonde bier of cuba libre met een rietje tapt men uit and’re vaatjes hier kom kwezelen en klaverjassen doe handarbeid of gymnastiek op donderdag is ‘t bingo krassen en rond de tafel van kreupelhout…

2 het is stil buiten omdat het zondag is en najaar, een duif daalt neer op het braakliggend land en kirt niet meer; hoor je het licht zelfs niet tussen het kreupelhout aan de bosrand?…

Zoals een golf het strand kust nevels die langs het oude schors vrijen bepaalden mijn droom,ja zon scheen door mijn raam maar het was nacht, de sterren straalden zacht als krakend kreupelhout onder mijn voeten bepaal ik zelf niet hoe dat komt sinds ik jou droom ben ik verstomd wanneer ik dan zoals een golf het strand kust denk dat het…

Ik hark mijn woorden met zorg bij elkaar maar zie nu dat het blauw veranderd is in de kleuren van het seizoen, in het kreupelhout kiest een eekhoorn voor een snelle vlucht.…