Alle inzendingen over laatste rust

We kijken terug op mooie dagen Jij die zachtjes lieve woorden sust Geluk is wat we erven Jou in mijn handen gedragen Samen tot de laatste rust In jouw ogen wil ik wel sterven…

zij joeg vogels op om stilte te vermijden vertrapte takken in het bos om rust te bestrijden was met storm en onweer in haar element chaos heeft zij steeds gekend nooit nam zij de kans om in balans te raken meer van haarzelf te maken zelfs in haar laatste rust heeft zij nog een keer gekucht het leven heeft haar altijd dwars gezeten…

een vlinder landt op een bloem voor zijn laatste rust hij is op.....verloren en helemaal uitgeblust maar die bloem is niet de plaats waar zijn rust is gevonden hij voelt zich meer thuis in een ander dorp waar hij langer was verbonden zijn geliefde neemt het besluit geeft hem een nieuwe bloem met kleuren dicht bij hen ....een warm gevoel dit…

Zielen hebben hun laatste rust gevonden, in trotse witte stijle graven.…

rust omdat je hen de lust al hebt ontnomen samen met jou eeuwigheid te dromen…

Dat eindeloze dolen over velden van ooit langs doelloze schijnsporen geruchten waaien voorbij hij laat ze begaan met de wind ruimt hij huiswaarts stilaan wenkt de stal volle vachten drijven over de drenkplaats met een laatste rust spiegelt het geblaat in venwater z'n stok tikt ze thuis de hond likt kracht voor een lange nacht…

waar de witte vlinder verstoord opvloog van de grijze rots rollen vrouwen de toegangssteen weg openen zo de tombe schonen de ligplaats met witzachte doeken voor zijn bijna laatste rust zoeken in vertwijfeling gebed en steun bij elkaar zij weten zijn leven en werk is nog lang niet klaar sluiten het graf met hoop en zwaar hart in…

rust plaatst voor dikwordende zonneroom te solideren bij ‘t doorkoken heer koe in de hoektandtempel van de Oslo-oorzaak of ‘t duifvel en dus de almachtige blauwtjes ratt’n en dolk’n als ouderling’n reeds boudere luchthardlopers o zeeën, o zee, zee en, o zo één…

Maar elke vogel at uw brood die, kloeg geen enkele u zijn nood, 't genoot tot op de laatste korste; en gij, die geen beloning zocht, wist dat gij niet begeren mocht de min die klopt in mensen-borsten, oud hart, dat niet bemind en heeft dan als een bedelaar, die geeft om eigen armoe te vergeten; en voelt, ter laatste rust gestrekt…

rust te geven...…

Dank je voor alles en " Vechten hoeft niet meer, rust nu maar uit".…

Het nieuws is heftig en best wel naar, dus gaat de televisie uit, de radio brengt me niets beters dus is het rustig in huis! Ik sluit de wereld buiten, de gordijnen dicht hier en daar een kaarsje, wat flakkerdend kaarslicht het is zalig warm, knus en rustig binnen ook al moet de inloop nog beginnen! Maar soms moet je besluiten, wat beter…

Sinds jaar en dag hoop ik op de laatste dag Één voor één vielen alle mensen om mij heen Te vaak heb ik moet huilen Te vaak heb ik mij alleen gevoeld Nu ben ik blij Eindelijk dit is mijn laatste dag…

De laatste knoop is doorgehakt. Een laatste blik, een laatste traan. De laatste deur hard dichtgeklapt. En zij is zwijgend heengegaan.…

Het laatste bericht uit Stavoren kan Aagje belist niet bekoren. Het laatste ontgaat 'r, want steeds wordt het later. Geen sterveling zal het ooit horen.…

Als je als laatste lacht is er niemand die met je meelachen kan…

Wazig zijn mijn ogen. Beangstigend zijn mijn dromen. Verwarrend zijn mijn woorden. Mijn geduld is op en ik kan niet meer vechten tegen het onweerlegbare Het rechte pad vinden in de wirwar van mijn denken. Kronkelend zonder de rechte lijn te vinden. Hete tranen uit blinde ogen. Gekromde rug door pijn, het prikt tot in mijn hart.…

Je hebt de laatste regendruppels gevoeld en ook het laatste avondlicht gezien toen werd het donker en stil en het vermoeden realiteit werd jouw bloem geknakt in de bloei van je leven Nu rouwen we om jou met tranen van verdriet Lieve Anne rust zacht want vergeten doen we je niet....…

Innerlijke rust je van de stilte bewust onder het maanlicht.…

zijn gezicht als zijnde: Een laatste dank, Uit ouder harten stijgt een stil gebed omhoog als: Een laatste beê, Kind, rust in vree.…

uit heksenketel ontsnapt,rustig thuiskomen in een toverbos joz.le bruyn haiku 27/01/202…

nog één keer strijk ik door jouw haren vol ongeloof en verdriet wat eergister nog gewoon was is dat vandaag helemaal niet twee-en-een-half, je kwam net kijken rende zo de wijde wereld in nu jouw ogen voorgoed zijn gesloten zorgt jouw einde voor een nieuw begin…

Reeds met ’t eindpunt in zicht ging jij ‘t laatste pad betreden Je verlangde naar rust wellicht in de eeuwigheid na het heden Met de laatste adem om je lip sloeg jij de laatste kadeweg in In de verte naderde al ’t schip; langer wachten, had geen zin Met al de rust in je lieve hart bezag jij mij een laatste maal Op je uiterlijk niets…

Duizelig leef jij tussen mijn oren in mijn gedachte na het plaatsen van de laatste steen. Jouw naam gegrafeerd je rust gevonden eeuwig op jouw laatste plek. Sierlijk gekarakteriseerd hier ik je uitzwaai vanaf jouw laatste vertrek. Een plek verplaatst niet alleen een persoon nu jouw geest in mijn hart rust.…

het laatste flonkerende vlammetje wekt geen opmerken meer te laat gezien maar in ruste gekeerd blaast hij in vrede zijn kaarsje uit…

Nu ligt ze bleek, verstijfd en koud, In doodse rust. Ween niet om haar, ween heden niet, Nu ze onbewust Van pijn en ziekte sluimert, ziet, Ze slaapt, ze rust. En nu voor 't laatst, op aarde haar Vaarwel gekust, Voor ons de strijd des levens, maar Voor haar de rust.…

nu de laatste kus voor altijd zacht op jouw voorhoofd rust…

Beeldschoon jouw afscheid langzaam kleurde de lucht rood in Zomerland…

alle kleuren heb ik aangetrokken op dat ik je niet kan mislopen de wereldkaart ken ik van buiten zodat ik onderweg niet stranden zal nu de mist haar rokken laat zakken slaat de schrik me om 't hart daar de weg ineens verloren lijkt…

Zij die zoveel leven bracht op Internet is heengegaan zonder ons te verlaten want wat zij achterlaat is blijvend gedachten, emoties, verbondenheid in de hemelse tuin van mijn onderbewustzijn bloeien de mooiste bloemen eeuwig voor Fairouz.…