Alle inzendingen over lentenacht

O kom met mij in de lentenacht! Kom dwalen over de bloemenwei - de roze sluimert, de sterre lacht, in stille dromen wasemt de hei. O kom met mij in de lentenacht! Het leeft, en het hijgt en het mint daar al! De loveren lispelen, het windje smacht, en donkere wegelen lokken door 't dal. O kom met mij in de lentenacht!…

koude lentenacht – op de parking dampen ramen aan…

de late bloei beloofde rijke oogst één ijzige lentenacht smoorde de verwachting in de kiem…

De lucht is nog ijl. De duisternis moet nog doortrokken worden met de lichte loomheid van warmte. Maar het zal ook nu weer komen. De verzadiging en het helle feest van de zomer.…

Zoete geheugenzweem Vol nachtelijke merelzang, Frisse lentegeuren - Hooglied ontwakend In twee lichamen Van beider kunne.…

Elke liefde gaat voorbij behalve die van jou en mij liefde als een lentenacht sterrennacht voorbij liefde die een liedje zingt elke liefde gaat voorbij…

Liefde kwam tot mij zo zacht Als lentegeuren in lentenacht. 'k Voelde haar bloeien langs mij gaan En alles in mij is bloeien gegaan. Alles in mij werd morgenblank: Vogeltjes floten hunnen dank; Over de stille bossen ging Windevleugel-ritseling, En mijn hart die morgen kweelde Als een leeuwrik zijn liedrenweelde.…

zie mijn kleine wereld glanzen onder de voeten van jouw ogenblik in jouw puurste vorm zie ik de schoonheid van het wezen dat je was nu ben je zachter als de nevels van een lentenacht- niet ouder dan de jonge morgen en het kind dat in mijn ogen altijd lacht…

In het zoete duister van frisse lentenachten ligt een zin soms loos te wachten op de woorden die niet komen gedachteloos zijn alle dromen gedichten zonder betekenis in een eenzaam bed wanneer de komma zinnen heeft gezet op letters uit een onzichtbaar alfabet zelfs geen schim kan voor de punt iets stichten of de leegte zonder zin…

welk een schone lentenacht! De maan verlicht zoo zacht het trillend loof der bomen; Waar bosjes groenen klinkt het lied der nachtegaal; De koelte doet uit kruid en bloemen wierook stromen. Hoe veel verschilt dees middernacht Van al die nachten die we in Noordwijks duinen zagen! Mijn Overdorp!…

In het zoete duister van frisse lentenachten ligt een zin soms loos te wachten op de woorden die niet komen gedachteloos zijn alle dromen lethargische gedichten zonder betekenis in een eenzaam bed wanneer de komma zinnen heeft gezet op letters.…

Als een schaduw uit het verleden Huisde je in verre herinneringen Als de vergeten geest in een fles Huisde je er tot de eerste lentenacht Als zachte regen op het malse gras Ontwakende jonge bloesems De eerste bloempjes nog schuchter Langzaam openend tot hun volste glorie Verre herinneringen brachten jou Na een bittere winter ontluikende…

herinner jij je nog toen het buiten avond was voor ons gevoel was dat thuiskomen op een dag in mei ‘alles ging goed’ (en weer een warme lentenacht bracht dit zo nabij) herinner jij je nog, hoe zalig de gedichten waren voor het oog op het vlinderspel van het leven er was geen geleuter meer tussen ons jij raakte charmant de liefde aan…

ze trokken weg de vogels toen… in de herfst vliegensvlug waren ze weg voor ik er erg in had kennen ze mijn missen weten ze wel dat ik in de lentenacht naar ze op de uitkijk zal staan… zien ze mijn vreugdetraan wanneer ik hun vleugels hoor de zachte slagen ruisend door het morgenblauw… mijn verlangen zo groot reikt naar het leven…

Lui dan lang en luid In de lentenacht: Luï mijn leven uit!... Het is àl volbracht Laat mijn ogen dicht En mijn handen saam... Straks het morgenlicht Door mijn open raam... O... het stille licht Door mijn open raam Op mijn dood gezicht, Op mijn handen-saam... -------------------- uit: Verzen (1905)…

Daar rijst me in 't hart een droef gedicht, Terwijl de hemel straalt en lacht: 'Een bloem ontluikt bij stervend licht En leeft - een enkele lentenacht. De wind is stil en alles rust; De bloemen knikken, fluistren zacht En dromen dat de zon haar kust - Nog één bloem slechts waakt en wacht.…

Ik volg mijn gedachten en zie een volk gebogen en geslagen in diezelfde lentenacht, gebeukt door een wrede heerser die misbruik maakte van zijn macht. Hij moest hen laten gaan. Door een bevrijder, die hij niet meer kon weerstaan. En ze gingen groot en klein Bij het schijnsel van de volle maan.…

Nerveus, bleek, breekbaar als een lentenacht vlakbij het gloren, bezweet en ongeschoren ondersteboven, niet langer in staat te bekoren Arend verbleef, maar meer nog, werd verdacht Het waren die nachten waarop hij teerde ‘Waarvan’, werd gezworen doch verzwegen eerst af en toe, tegenwoordig vast geregen kou kon `m niet deren, zoals hijzelf beweerde…

naakte bomen ontwaken frisse dromen dat de dood maar even slaapt en de kiem van het leven blijvend waakt in het land van sneeuw en ijs herboren lijkt uw blankheid zo volkomen zuiver zijn uw kelken als een communiekleed waar alleen een kinderhart is aan besteed roze klokjes van hyacinten zo zijdezacht als een pril ontluiken in een eerste lentenacht…

En als Hij nu in zijn bedje lag, traden zij nader, vol heilig ontzag, en namen elkaar heel stil bij de hand ten reidans om zijn ledikant, en zongen liedekens, wonderzacht, gelijk nachtegalen bij lentenacht .…

En rein als de engel, die de vleugelschacht Hem had gelaten, in die lentenacht, Bleef 't lied des dichters, heel zijn leven lang, Van 't eerste kwelen tot de zwanenzang.…

't Is lentenacht, 'k ben in het bos aan 't dwalen, 'k Verneem het roerend lied der nachtegalen. Mijn hert, betoverd, wil in 't grensloos gaan: Ik zie der liefde en ook des lijdens traan. 'k Wil liefde met de zielegoedheid helpen, 'k Wil smerten troosten, elke ellende stelpen...…