Alle inzendingen over levend begraven

Koud ver verwijderd van de hete zon levend begraven bij haar die ik dien ik teken een vogel symbool van vrijheid die ik nimmer verkrijgen zal donker waart in mijn ogen koud zijn nu ook de laatste tranen…

levend begraven in de zwarte aarde van het verleden bijtende kou zaait verwarring in onrustig denken tranen verteren lang gekoesterde hoop op een lichtpuntje van de wereld verlaten in verstikkend donker lig je daar…

ik ben levend begraven en dood ga ik door het leven.…

Er zijn tenten met teilen en tenten met matrassen voor de meisjes en de vrouwen midden in het kamp achter het front waar ze levend begraven zijn Begraven wie ze waren Verlangend te sterven van de pijn, weg uit de hel van onbekende soldaten die worden geëerd, want wat zij doen gebeurt niet Omdat het niet mag, dus zullen zij de bloemen…

Gek soms hoe woorden falen in hun doel Hoe ze kronkelen in bochten veranderen in gedrochten en zorgen voor gewoel Hoe ze zijn misbruikt in valse oorlogen en dan levend begraven als gesproken slaven voor blinde ogen Terwijl ze precies gevormd en gekneed zijn om liefde te verklaren om storm te bedaren in menselijk brein…

Nooit meer die ogen, dit lichaam beminnen de lippen beroeren van wie lief heeft gehad, ontroostbaar als Rachel, één met de slaven voelt ze haar ziel als levend begraven. Geschreven bij het gelijknamige boek van Albert Helman…

Stil word ik levend begraven door mijn eigen gedachten.…

vanuit haar ivoren toren regeert ze over haar onderdanen wie danig uit de pas loopt straft ze af met haar hautaine blik die als ze kon doden heel veel graven zou delven op haar dodenakker waar levend begraven slachtoffers nog immer knekelen en in de nacht hun botten laten rammelen vuurspugend uit ingekaste holle ogen met eendere schedels…

Hij is levend begraven, maar ergert zich dood. De twee anderen geven elkander gekoos. Ze gaan trouwen en leven daarna nog een poos.…

Onmachtig wordt hij doodverklaard, levend begraven in drijfzand, onwetend van vonnis of proces. Niet begrijpen is deel van de straf, en het wreedste.…

muren, streelt het lichaam van haar dode broer, werpt met haar handen verse aarde, ze veracht de wachters bij zijn lijk, begraaft haar broer, de dode Polyneikos Kreon's koningsmacht wankelt, een vrouw die zijn bevel negeert en anders handelt, en hoewel Sokrates rapt van demokratie, beveelt Kreon Antigone's verbanning naar een stenen grot, levend…

’t Is al veel te lang geleden Dat mijn dochter is gegaan Weinigen die nog tijd besteden Drank maakt mensen inhumaan Dus bouw ik verder aan mijn muur Mijn emoties goed verstopt Tot de tijd na sluitingsuur Mijn hart zit in mijn keel gekropt Ik lig begraven in mijn hart Ik ben alsof gemaakt van staal Ik alleen voel nog die smart Ik leef…

halfdoorzichtige geraamtes flaneren door de volle straat heel dodenstad is uitgelopen om de laatste levende ziel feestelijk levend te begraven verstopt onder eigen armen wacht de moederziel alleen het einde van het noodlot zielloos in haar traliekooi de levensdraden tellend verzinkend in vergetelheid te moe om nog te vechten tegen…

halfdoorzichtige geraamtes flaneren door de volle straat heel dodenstad is uitgelopen om de laatste levende ziel feestelijk levend te begraven verstopt onder eigen armen wacht de moederziel alleen het einde van het noodlot zielloos in haar traliekooi de levensdraden tellend verzinkend in vergetelheid te moe om nog te vechten…

Twee moordwijven zijn aan het doe-het-zelven Ze sluiten deur en ramen met veel spijkers Ze houden immers niet van pottenkijkers Waarna ze met cement het lijk bedelven De arme man, het heeft hem zeer verdroten Maar de bekisting zat echt als gegoten…

dor kerkhof, waar zich levenden begraven In 't graf der Luiheid, Lust of Smart, Voor eigen driften zich verneedrend tot haar slaven, Of wonden slaande in eigen hart; De Stad!…

Zie de soldaten graven met slechts hun handen in de stapels die eens gezamenlijk een stad was Met straten waar doden verbrand en verkoold lagen en de doffe zwakke stemmen van hen die levend waren begraven Wie deze gigantische storm overleefde leste slechts de eerste dorst met zwarte radioactieve regen…

ze raadt de dagen nog in vlagen ziet geen licht of donker meer levend heeft ze zich begraven en daar leg ik me bij neer heel lang heeft ze zich verzet ging niet voor, maar achteruit het te strak knellende korset werd steeds meer eigen huid nu haar ogen uitgekeken zijn kan ze het leven laten rusten vertrouwend op een duisternis die níet…

houden van overstijgt het weten ook als jouw sterven verder wegdrijft het mag dan herinnering heten maar lijkt in mijn wezen gekerfd opdat jij blijft…

wezens van energie en licht levend, ademend, bestaand stralend, met de ogen dicht onze eigen weg gaand wezens van liefde en vrijheid levend, ademend, bestaand leverend de levensstrijd het pad nog ongebaand wezens van lucht en water levend, ademend, bestaand huppelend tot later het leven eeuwig gewaand…

Vandaag begraaf ik jou in mij Niet in de aarde, niet in die kist Niet onder de bomen, in de ochtendmist.. daar ben jij niet, jij bent veilig in mij Vandaag begraaf ik jou in mij..…

Madeliefjesmade Schoonheid verstopt onder misselijkmakend Zo ook ik, de mensenmade Diep gravend - rot, vies vlees tot in de kern Etend, vretend, honger Altijd meer en weer, etend dat zonder verweer Mens en madelief Begraven onder vies, verrot vlees Vlinder en vlieg Tandenjeugd, levende maag Ik ben de mensenmade, de madeliefjesmade Ook…

Stil dragen we je weg Gisteren het afscheid Vandaag stilte Je leven hier is ten einde Stil dragen we je weg Gevochten heb je Tussen hoop angst misschien Het onvermijdelijke De schaduw kwam je ophalen Geruisloos zonder woorden Stil dragen we je weg Je lied zingen we Zacht en gedragen Precies zoals jij dat wilde Stil laten we je afdalen…

Het stilteorkest van vriendschap na de dood geeft onder de grond een klein concert er klinkt geen echo aan de horizon.…

Naar binnen gekeerd Toen de druk te Hoog was geworden, Te zwaar ook vooral, Geen uiting naar Buiten meer die nog Redding kon bieden Het ik dat reddeloos Verloren leek En ging schuilen in De krochten van wat Stoffelijke resten Genoemd worden - ik In mijzelf begraven…

Hij is begraven, is er nu meer licht, de lucht -- is zoveel ruimer.…

Kon best meteen De benen nemen Het was alsof hij De armen van Je romp afrukte De pijn die we moesten Ondergaan Waar kwam dat toch Vandaan De angst dat op Elk moment De woede Kon opsteken Door de stilte Met het verkeerde Woord te breken Morgen begraven wij pa Meer dan ons vader alleen…

Oh ik weet, elk persoon die sterft is teveel net als ik weet, dat steeds de verkeerde als eerste gaat net als ik besef dat we allemaal een keer gaan oh ja, ik weet, elk verlies doet voelbaar pijn. Maar er zijn mensen die sterven waarvan je denkt moet dit nou, er zijn van die geliefde, lieve personen die niet zouden mogen sterven, net als lady…

Als 3 e oma in de rij, heeft kleindochter er dus eentje bij, niet echt want de eerste twee zijn overleden. Volgens de kleine ligt de eerste " onder de grond", zit de tweede in een pot, want zo zegt ze schrander, ik denk dat die eerst moest worden gekookt! Haar laatste zin is meer dan duidelijk, het maakt niet uit hè oma, want…

je zult mij niet horen over verlies ik zal het met de stilte delen de stilte die alles omkleedt en samen met jou het verlies denkt te kunnen beperken het nooit helemaal kan oplossen als in een kalme stille zee zoals een vis zal het zich erin verschuilen en af en toe zal het zich laten zien en zal ik toch weer aan het verlies…