Alle inzendingen over niemand durft dat te

Je houding manipuleert Strak van je eigen imago Niemand durft je aan Dit streelt je grote ego Niemand durft je te "battelen" Wie zou jou nu durven te verslaan?…

." een ontzettend eenzaam kind dat in de steek is gelaten door de belangrijkste mensen in haar leven durft niet meer te praten te praten over haar gevoel kropt alles op totdat het niet meer kan zo komt alles er in één keer uit maar op de foute manier... en dat alles omdat ze niemand durft te vertrouwen.…

Ik sta als een stam in de grond er is niets enkel de takken die aan me groeien Soms breek ik af en komt er een nieuwe tak kijken Ik wil weg van alles Want er is niets hier of daar Ik wacht tot iedereen het ziet Het gevoel dat ik het weet Maar niemand durft toe geven Ik klim tot aan de top Daar ben ik Alleen…

Niemand weet, niemand durft te zeggen, hoe klein ons heelalletje eigenlijk is. Geacht lezertje, onderschat mij niet! Ik durf in dit gedicht gerust te stellen, dat ons versje niet uni is!…

Ik verklaar bij deze onze regering voor 100% ziek Ze hadden weer eens wat leuks verzonnen En verloren met houthandel vele tonnen Door te sponsoren in een malafide handel in teak Niemand durft aan Balkenende ooit nog te vragen Waar hij nu weer de “plank” heeft misgeslagen -------------------------------------------------- (De ministeries van…

durft zijn masker nog af te doen Ik ben misschien ook veranderd Misschien lijkt daarom alles anders Maar toch vind ik alles raar wereldvreemd misschien wel of gewoon bang voor deze veranderingen...…

Hij staat eenzaam op een plek waar niemand durft te komen daar is het land verscheurd, weg zijn toekomstdromen! Ergens staat een kerstboom er liggen pakjes in papier alleen..het is geen speelgoed en zijn geen winkels hier. Dit is voor mij, dit is voor jou en ook voor u, meneer net als die jongen een pistool, krijgt u een geweer!…

De dwingende beeldschermen vergiftigen de vrije zielen en bijna niemand durft nog diep in de ogen van de ander te kijken. Ten tijde van de magische toverlantaarns had men geen benul van de negatieve effecten op de lange duur. Toen hadden de schermers hun zwaarden in die projectielen moeten steken.…

helpende hand Ik ben begraven onder hopen zand Niemand durft te kijken, hebben angst voor mijn lijden Willen het niet zien, proberen het te mijden Zoiets past in hun perfecte levens niet Ik ben de enige die het van anderen ziet Ik draag geen masker, maar word genegeerd Het praten werd mij afgeleerd…

Bloemen verwelken in mijn handen Als je nog leeft, blijf uit mijn zicht Mijn ogen zullen het laatste zijn Wat je ziet voor je oplost in het licht Alles wat ik aanraak breekt niemand durft mij aan te raken Wat ooit liefde was is nu de dood Bloed vergoten in het avondrood Mijn hart is van steen, zo koud Zo eenzaam in het eeuwige…

Als ik het einde van jouw labyrint heb weten te vinden, dan blijkt dat jij jezelf aan niemand durft te binden. Toch denk ik dat dit ook een leugen is. Het enige echte antwoord is een veel grotere hindernis. Jij durft het spel der liefde niet te spelen, omdat jij onze liefde niet met anderen durft te delen.…

Niemand durft nu nog te schelden, enkel even grommen, zo voor zich uit, dat niemand het kan horen. Luid wordt gegroet en gelachen, het is ineens zo volop lente dat de bomen groen worden van plezier en bladeren zich vrij ontplooien , ruimte nemen om te ademen en groeien, groeien, zomaar lente, zoveel nu en hier.…

waar angst regeert baarmoeders willen veroveren niemand durft uit te spreken al zijn de gedachten eender misbruikte kinderen een bruid van negen jaar kerk en staat wie veroordeelt nu wie het geld regeert Shell oppermachtig wiens brood men eet diens woord men spreekt de fluister van de wind ageert het venijn zit in de staart opgestapt…

Want niemand durft zijn hart te laten spreken, zodat zoveel onuitgesproken blijft. En hij die tracht dit zwijgen te doorbreken, wordt dikwijls met een enkel woord berecht. Woorden, ze zijn ons wapen, onze kracht, waarop wij ons maar al te graag verlaten. Zo gaan wij door met eindeloos te praten, want stilzwijgen gaat boven onze macht.…

Wat is nu nog een wonder vandaag Continu word ik omvangen door melancholie in mijn maag Mijn geest reikend naar zielen in mijn omgeving Met nog altijd last van een aardbeving Bevind mezelf gewoon stilletjes prozaïsch discreet Op een lijn met mezelf, zo nuchter alleen Wie kijkt er in, om of op, mee met mij Niemand durft en ik geef je groot…

durft te geloven dat ik alleen vertrouw op jou…

durft mij nog iets te vertellen Omdat ik toch alles al weet Ik ben iemand die alles vergeeft Maar nooit iets vergeet Ik zal ophouden met waarschuwen Blijf voor eigen veiligheid uit mijn buurt.…

Het deed me denken aan het sprookje van de naakte keizer, niemand durft hem te zeggen dat hij als komiek versleten is, dat de pit er uit is getrokken en dat deze toegift nog net door de beugel kon, dan ook maar net.…

ik dit nu weer bemerken kon Zakte weg aan de stadskant geen porum Enkele politiebussen waar zijn de criminelen Voor mij zag ik on- en gekleurde mensen Maar misschien wordt het straks toch anders Als inlanders elkaar steeds meer gaan verwensen Het damrak met zijn ondergrondse kanalen Ooit aangelegd als stadsriool net als in Parijs Maar niemand…

Als niemand de bruidsstof durft knippen zal er dan ooit een bruidsjurk zijn? Als niemand de bruidegom wil zien zal er dan ooit een bruiloft zijn? als Iemand Zijn bruid nu wil halen, zal zij klaarstaan, zal zij stralen?…

huizen vol lichten het leven verscholen achter muren niemand die er doorheen kan kijken maar ik sta daar in het lantarenlicht nog steeds wachtend op jou midden tussen de twee bermen tot je uit het donker durft te komen je samen met mij naar ons licht durft te wandelen tot die tijd blijf ik staren naar die huizen vol lichten…

de krankjoreme precisie en eloquentie van het onbegrepen diepzinnig dichten uit glazen serres met broze grote lichten zorgt voor charisma roem en prominentie wendt het fenomeen zich in publiciteit men spoedt om diep en vol te inhaleren tegen de verwarring bij het epibreren slechts een enkeling voelt nattigheid zegt majesteit u is echt niet…

Je durft er niet naar te kijken. Dood is iets dat niemand kan begrijpen. Het is een raadsel, vaak met strijd. Niemand heeft er woorden voor en niemand weet zijn dood.…

ik mat mij een houding in de schemering van mijn schaduw om te kunnen blijven bestaan dus kom en vertel mij van leugens of zwijg mij door de stilte heen maar laat mij eindelijk weer mens zijn en ontdoe mij van deze waan…

Wie durft? Wie kan het aan? Wie durft het voor jou te doen? Wie laat je gaan? Wie geeft jou die laatste zoen? Wie durft?…

Als de stilte zich vult met kilte is de stilte kaal en kansloos Als je de stilte weet te verwarmen met je eigen zijn voelt de stilte als intens omarmen met het mijn en zijn Want in de stilte onmoet je eigen ik de stilte van je zijn De stilte garandeert ontroerende ontmoetingen die anderen niets aangaan Zeg nooit over je stilte…

Want als het zo nog even verdergaat, Durft niemand zónder boerka over straat.…

De Rabobank durft schroomloos te beweren Dat de grond wijkt onder Almelose klinkers Door dat kwaaie distichon van Herman Finkers De imagoschade is niet meer te keren Naast die stoplichten die gaan van rood naar groen Heeft in Almelo écht niemand iets te doen…

Je durft er niet naar te reiken, Het zou alleen echt kunnen lijken. Niemand weet dat je stuurloos bent, Zonder die angst die je kent. Ja, je bent totaal verloren. Vergeef me als je ik nu zou storen. Maar het is zo triest. Als ik je nu verlies. Ik heb je mijn hand gereken, Om de diepte boven je te breken.…

Je lichaam smeekt om liefde die niemand je nog geven mag niet uit geloof of wegens leeftijd. Bang, bang voor het vertrouwen is er iemand te vertrouwen is er iemand die je lijf beroeren mag? De tijd die raast maar door gevoelig ben je tot in het hart je wilt wel, maar durft slecht toch is daar het intens verlangen.…