Alle inzendingen over ochtendlicht

dank zij het zachte licht van ochtendgloren laat ik in 't eerste zwakke schijnsel het ongewisse toe, het onheil teruggebracht tot tastbare contouren verhoudingen die in het donker zo beklemmend zijn de loden dagen die gemis weer boven halen het lege duister in mijn bed pijnlijk verlangen en paniek voor dat wat eindig is dat alles wordt…

Ik ontwaar bij het krieken van het ochtendlicht. Een nieuwe dag toont langzaam zijn ware gezicht. Ik stap onwennig voort naar het ochtendlicht. De eerste zonnestralen ontsluiten wat de nacht heeft verdicht. Een haan kraait het ochtendreveil. Een hele droomwereld gaat aan mij voorbij. Ik weet de natuur houdt stand bij wet en macht.…

niemand ziet wat zich voltrekt in het vroege ochtendlicht een witte vogel schrijft in vertraagde cirkeltaal dat ik met jou waden kan door sterrentuinen en dat onze ogen vensters zijn van licht dat jij me raakt tot in het hart hier in het vroege ochtendlicht…

een lichte streling als een vluchtige kus het ochtendlicht nog jong raakt me aan fluistert zacht kom kom ontwaak sta op en dans dans het leven met mij…

, verdampten in het ochtendlicht door de uitbundige bladeren, als kunstvolle nevelwouden van jarenlang geluk.…

de schoonheid van haar glimlach kleurde prachtig bij zonsopkomst hij kuste de rijp van haar wimpers en genoot aanzienlijk waardoor haar hart smolt na een lange winter die de tijd had stilgezet, vergroeiden ze richting lente die hun zijn omstrengelde…

half zeven was het ongeveer toen ze wakker schrok van het geluid ze vermoedde dat het een kindje was dat van hiernaast, het huilde hij ontwaakte ook, langzaam… ze gleed met haar hand over zijn gezicht teder, ongelooflijk teder. haar donkere lippen nodigden zijn mond heel even zag ze hoe bruin hij haar vond toen hun ogen elkaar ontmoetten…

Door het volhardend duister Kriekt onverwachts het Eerste straaltje ochtendlicht, Het dringt zelfs door In het verste hoekje Van het huis waar het Normaal gesproken donker is - Jong licht, dat nog Groeien moet, en toch Al de eerste zachte Schaduwen in zich bergt…

een schreeuw uit duizend kelen in wreed wit ochtendlicht zo luid en zo bang een wildernis van pijn…

zie, wat je gaande weg verzamelt met de ogen van de ochtend aan til het kleine en het grote op voel hoe het verlies zich onthult in de wirwar van al die dingen hoe eenvoudig je in vroeger verdwaalt ondoorzichtige draden van afscheid vangen je in de valstrik van de pijn…

haar schoot weerklonk sirenen, gezang zonder woorden, stapte ze uit haar lichaam, gebaarde met de ogen en haar lippen, vast besloten, alsof ze mij haar zegen gaf,- wacht met wegen niet te lang -, er ligt een een zoete vrucht te rijpen met onontdekte pit, die zal botten, als de Alpentoppen gloeien tegen het decor van het naderend ochtendlicht…

Blik op de wereld engel van het ochtendlicht.…

De ochtend zet haar wereld in een roze gloed, het gebroken ochtendlicht, dat aan een parelketting denken doet. De stad is ook vandaag weer een bron van eeuwig leven. Jaren, maanden rijgen zich aaneen; zijn met de dag van haar geschiedenis verweven.…

In het ochtendlicht voelt een waterhondpuppy zich uitgefloten…

in het grauwe ochtendlicht blijken de nachtelijke sterren te verbleken nu alles toch heel anders is dan het aanvankelijk heeft gebleken ben ik blij dat ik mezelf nog heb terug gevonden wijzer zonder vragen over dan het aanvankelijk heeft gebleken nu alles toch heel anders is blijken de nachtelijke sterren te verbleken in het grauwe ochtendlicht…

ontluikend lover koestert zich in ochtendlicht van teder satijn…

De dauw gevangen In het vroege ochtendlicht Vervlogen dromen…

In het ochtendlicht vangt een houtduif de dag aan met verliefd koeren…

Het landschap ontwaakt in aarzelend ochtendlicht -- ademt nog stilte.…

En in het aarzlend ochtendlicht staat altijd nog die boom die nimmer voor het gewicht van haar appels is gezwicht…

Ver weg - de wereld, hoog - de muren om het erf -- vaal - het ochtendlicht.…

het gras rijmt wit in zacht oranje ochtendlicht ogen spiegelen winter…

Bij het vroege ochtendlicht krijgt elke dag zijn nieuwe gezicht. Ik kijk wat om mij heen en fluit de vogels weg onder hun steen. Wat kan de ochtendmens gelukkig zijn om het kleine dat toch heel groot kan zijn. bij het vroege ochtendlicht plooien de zorgen mijn gezicht.…

Het is de nacht die luister geeft aan het gefluister wat zacht wijkt naar ruimte en zwicht voor de druk van het ochtendlicht…

De aarde gaat nu slapen tot aan het ochtendlicht.…

helder ochtendlicht wekt ontluikende liefde met een warme lach zeven hemelen kussen de ontpopte dageraad…

Stemmen in het duister Het beven van een hart Fluisteren in de schemer Angsten van het zwartste zwart Snakken naar het ochtendlicht Om dreigend middernacht…

De eeuwigheid Die in je ogen staat Vergaan de zorgen Om werkelijk niets Word je wakker, Landloper met Het prille ochtendlicht Glanzend in je gezicht…

het smalle ochtendlicht deinend de duinen de zee met mijn ogen dicht leven in puin en schelpen gestrand in bloedrode golven…

Eindelijk van taken verlicht kijkend in het al weer verhelderende ochtendlicht sluit zij nog even vluchtig haar ogen toe voor de nieuwe dag, opnieuw,..zo moe. Zij wenst het welterusten aan ochtendstond om opnieuw te dromen van "goud in de mond".…