Alle inzendingen over oeverloos

Hoe groot kan een verlangen zijn oeverloos zoals een meer vroeg in de ochtend een solitaire meeuw op de steiger water dat zou willen kabbelen ware daar dat immense verlangen niet…

Lezen wat er niet staat Woorden verstaan tussen Regels door die op Het oog de waarheid Verzwijgen Ze schieten alle kanten op Gaan de ruimte in die Oeverloos is, Net als de waarheid, Oeverloos, oeverloos…

het is de weemoed van een deken die het draaglijk regen doet in zorg verborgen tranen bedekken de zachte warmte die de morgenvroegte wekt in kleine stralen door het vensterraam de kleur van een nieuwe dag verbreedt z’n glimlach tot een stroom van blijde gedachten…

wat als niemand je tranen ziet wat als je wil huilen en je hebt geen plaats om te schuilen 'k heb m'n tranen weggestopt, heel diep wat als niemand je helpt 'k verberg mij veilig in mijn schelp 'k word zo moe van al dat vechten 'k dwaal rond in mijn lege leven en heb zin om de strijd op te geven…

Met gesloten ogen keer ik terug naar een diepe slaap maar de weg is treurig en vuil, een halte tussen de dag en de nachtmerrie, gedichten lezen zou mijn oeverloze gedachten tegenhouden, die labyrinten overstijgen en naast mij een kussen een leeg omhulsel, waarvan de veren in onschuld lichter worden, om deze te vangen kost geduld,…

is er nog zee, nog meer trekt nog stroming onder het veer? zie de troostende hand en de ontroostbare hand daarin, in haar schoot, beide de hare. sloot ze haar vingers te stevig om de knop van de rozenhouten deur naar de eetzaal? zie het haar, zie haar van welke plant had ze bloem, blad of blazen niet mogen eten? heeft ze een leegte gebezigd…

als dan de brug geen voortgang biedt en slechts het water kan beschutten… er drijft een simpel blad zijn sterven kleurt naar dode huizen ieder raam weerstaat de glans van hemelsluizen daar blinkt nog de dans van duizend kleine bloemen als ik ze wil noemen zwevend, boven buigend gras zie ik de wolken kruisen…

De trein rijt in een flits mijn gedachten aan stukken: oeverloos…

Oeverloos geweld De schuttersvis schiet niet mis Insect verzwolgen.…

Gedwaald in het carousel van gedachten en oerbos van aangeleerd gedrag, tot labyrint getransformeerd wordt voedsel niet verteerd, herhaald in zinnen waarin ik oeverloos verdwaal en de 'dichters herder 'hoedt z'n makke schapen, om zich braaf te laten kooien, vergaan tot molm door houtwormen van vlijt en al hetzelfde blijft, veranderd…

Hij kon praten over alles, hij kon kletsen over niks, hij kon oeverloos discussiëren over minder dan jij en ik bedachten. Hij kon lachen om alles, hij kon bedroefd zijn om niks, hij kon oeverloos praten over dingen die niet goed gingen, maar had altijd, het hart op de goede plaats!…

zonder grenzen hart en ziel verkennend oeverloos strelend glijden mijn handen van je rug als een traan die valt…

Verlatenheid en duisternis oeverloos lijden toen en nu; liefde niet begrepen, licht niet gedoogd, God, wees ons, zondaars, genadig…

Ik verbaas me soms hoe haar intellect Zoveel verhaal kan vangen Als ze na uren oeverloos geklets nog aan de foon blijft hangen…

lente de wind liet het losjes om haar hoofd wapperen haar wimpers als roetzwart spinrag op blozende wangen toen ze begon te praten klonk haar stem als muziek en donkerbruine honing haar lach als een betovering hij liet zijn hart bespinnen kuste sterren in haar ogen wijl een kersenrode mond het bloed in zijn aderen liet huiveren van oeverloos…

Onbruikbaar Oeverloos Moeras. Veters Zitten los. Naast me Boven me Onder me Breit Men voort Aan de trui Die niemand Draagt.…

Een overheidsdienaar te Nulde Bewees een oud echtpaar daar hulde ‘k weet niet meer wat hij Toen tegen ze zei Maar wel dat ie oeverloos lulde…

de uren vergaan, de dagen, de weken, de tijd blijft nooit stilstaan en wij denken dat er oeverloos veel tijd is; die is er, maar niet voor ons, niet voor jou, niet voor mij.…

Scribendo tegen klippen op doordesemd in het licht van oeverloze onderhuidse tinteling in manuscripten fijn bewerkt tot folianten ossenhamstring goud op snee leren monster tintelend van zonderlinge zadenkruiden onverkort en onvermengd uit diets Veculiaans idioom…

Dag lieve Sarah, wees nu helder als de zon en straal je licht naar ons die donker wenen want jij ging henen en deel met ons jouw hoop en oeverloos vertrouwen.…

Langzaam glijdt de rivier door de kom van het dal en kronkelt zich weg in haar dromen, om tot slot bij het zilte en zompige wad oeverloos in de ruimte te stromen.…

ik wil langer schemeren om het dubbele in ons bestaan intenser te beleven de speels vrolijke kanten het lieflijk dansante in het jeugdig bewegen in schaduwen bijeengeraapt de desolate wanhoop zonder uitweg en het ten einde raad wij blijven bij de grenzen weg in oeverloos laveren maar zoeken beide zijden op in steeds proberen zo juichen…

Aan de Binnenmaas waar tijd en water vallen en opstaande dagen scheuren en blinken wil ook zij het voorjaar terughalen en herbeleven nervositeit inruilen, de nuances helderheid geven. Hier loop ik met haar gearmd als vergane foto met gedachten op een koers die haar steunen. Eenden geven vrolijkheid. Diep in haar schelpen loopt ze door eigen…

Als jij zo oeverloos somber denkt enkel het zwart ziet en ik zie geen liefde in je ogen zakt mij de moed in de schoenen ik moet ze trouwens nog poetsen zwart…

louter mist en stilte rond wazige bomen het water oeverloos ruisend slechts de geur van grond en dwarrelend blad van lichte weemoed en vergankelijkheid…

kijk hoe ik hier nu zit te wachten mij voed met tot zolang oeverloos overloop hondsmoe van het er doorheen zitten sta ik dan toch maar langzaam op vreemd er gebeurt niets en toch beweeg ik hemel en aarde…

Dromen deed ik Vannacht dat ik Oeverloos - en Vooral vergeefs - Mijn weg probeede Te vinden in De doolhof van Mijn verloren tijd - Nimmer zeker of Ik deze ooit Nog zinvol goed Kan maken…

oeverloos gemis vreet aan mij als een woekerende tumor die gulzig aan mijn leven zuigt tot ik op een nacht bij volle maan van het dak zal stappen en uitzinnig lachend te pletter zal zweven tot vergetelheid…

zie het glippen door vingers die je eerder behoedden voor een lijf dat je liefdevol omstrengelde rilt verlaten aan de flanken van oeverloos stroomt het net zolang totdat het al haar kleur verloren heeft…

Geel is het licht en kort de dagen maar liefde blijft en ook het vragen naar nieuw geluk en levensmoed; dat zij je vergezellen mogen in 't komend jaar; dat mededogen en vrede oeverloos je groet.…