Alle inzendingen over onafgemaakt

De gedachte nooit compleet te zijn om onafgemaakt te moeten sterven, te groot voor losbandig zwerven voor een oplossing te klein, spint cirkels in mijn hoofd. Als een boom die wel de bloesems draagt maar zijn vruchten ziet bederven aan de takken reeds verwerven zij de verrotting die het eind aandraagt.…

De cirkel doet leven de lijn enkel zijn even onafgemaakt zoek geraakt in oppervlakkig recht…

...schreef hij vol goede moed. De steen bloeide en de zon steeg op uit de zee. Ik liet beweging zien en de stad spiegelde zich door gesponnen glas. De lakens zweefden en ik werd gewekt door een rode ibis.…

uitmaken kan alleen aanmaken gaat met minstens twee zou het ooit weer aanraken je kunt nooit meer waarmaken dat je was te laken voor onafgemaakt van uitgemaakt na doorgemaakt vandaar komen we nu met u de kachel aanmaken…

Ik voel me leeg en in de steek gelaten In één klap heel veel vrienden kwijtgeraakt Pims levenswerk blijft nu onafgemaakt Ik hoor hem op mijn lijntje niet meer praten Maar de eigenlijke reden dat ik ween: We missen zelfs de stem van Jan van Veen…

je hand heeft de onafgemaakte vingers van talent dat zoekend is je speelt en schildert wel maar het touché wordt niet herkend musiceert kleuren voor een zaal zonder publiek componeert doeken in verkeerde melodie tonen zijn je woorden vormgeven de muziek jouw talent zit nog van binnen je vingers raken het net niet…

De trein voerde ons naar de stad Maastricht Aan Boxmeer, Venlo,Roermond gingen we -in boemelvaart- voorbij Het was 'n zondag van regels geen maat van sores vrij We lieten ze links of rechts liggen zoals 'n gedicht: in grote lijnen nog niet uitgewerkt ....onafgemaakt Maar wel op het spoor.…

in een onvoltooid vers met onafgemaakte zinnen zo veelzeggend zijn dat iemand er kippenvel van krijgt iets losmaken dat nooit heeft vastgezeten het gevoel vertolken van je naasten als een vorm van helderziendheid een vleugje zout in een schrijnende wond gooien en als een lafaard op de loop gaan voor je daden of anders gezegd de mens…

in een vruchteloze poging tot een regenbui maar blijft het droog droog en ijzig stil dan vervaagt je glimlach tot slechts een herinnering aan voormalige openheid is je zorgvuldig aangebrachte mascara niet watervast genoeg voor een weerwoord verstom je voor een doorbraak het tij zou kunnen keren en maak je je weer uit de voeten als een onafgemaakte…

Het punt is sprak hij, dat nergens een punt gezet wordt bij mij, het punt bij jou is sprak zij, dat je niet overal een punt van maken moet, want dat punt zetten, doe jezelf. Dus jij.…

Geloof mij op de zondagochtend na een halve croissant aan kruimels in mijn haar zijn het jouw ogen en handen, niet en toch gelaakt als een oor en ooggetuige al vluchtend gelijk met de dood maar onafgemaakt noem me niet meer als laatste te lispelen in mijn oor of gelijk aan het afgelegen naspoor van verdoolde kruimels van…

leidt het maar krap een eigen leven doorgesponnen woorden dralen ritmisch in lengte korter en langer langzaam groeit het steeds meer zwanger van de invloeden van de Van Dale terzinen zijn weer allesbepalend de eerste toon maar net geraakt en de wending nog altijd uit het zicht de schrijver bezwijkt van dit gedicht en laat het werk onafgemaakt…

Uw stegen met onafgemaakte vrijpartijen en riolen overlopend van BH's, necropolis van verteerde vrienden met nagalmende dranklokalen. Uw stadswerven vol onverzonden brieven, half afgeschreven of hunkerend om laatste woord. Stad krakend onder zoveel lievelingen, naschuddend in hun schaterlach.…

neergestreken krijgt het zitten zijn beslag we schuiven aan met z'n allen aan tafels van vertier hier wordt straks wellicht een drankje gedronken en luchtig geconverseerd over het één en ander morgen wanneer tafels en stoelen zijn verlaten getuigen ledigheid van het kortstondig samenzijn liggen er op het tafelblad hooguit wat onafgemaakte…

Een onafgemaakte verklaring. Ik voel me een vreemdeling tussen de vriendelijke stemmen. Een passage. Het zou een uur van stilte moeten zijn. Vanzelf. Maar voor één keer wil ik de wereld niet buitensluiten. Het is als een meeuw in een mens leggen. Het verbinden met de roep. Ik verlang naar zee en het wonen in een warme vissenbuik.…

Het is om het even hoe je mag heten, ik zal je blijvend strelen, om de onafgemaakte dromen met je te delen uit de kracht van de kwetsbaarheid. De tijd zal tot je spreken tot de wereldse transparante ogen zullen breken, zomaar op een morgen stap je in de huid van een nieuwe vacht, misschien dat je daar op wacht?…

We hangen in de cloud als onafgemaakte tabs— het wifi-zweet van de buurman druipt door beton. Je zegt “misschien” in een spraakbericht van glas, terwijl de maan zich laadt aan een kabeltje dat kronkelt als een navelstreng naar nergens. Mijn vingers vegen pixels van je wang— de lucht hapert.…

Verliefde woorden ontdooien zichzelf eenmaal uitgesproken als al het andere wordt verzwegen bezitten ze de schijn van gerijpt geluk, of in iets anders wordt beschreven, de hemel is vol Brusselslof van onafgemaakte woorden van letters verzameld uit stof waaruit die zijn gemaakt elke katje aan de tak herbergt een eigen verhaal het…

vide grenier m'n hoofd leeggemaakt ballast weggegeven aan een verzamelaar... zeilen neer schoonschip gemaakt het dek geschrobd de lucht geklaard... verloren strijd de tijd te lijf gegaan met handen en voeten maar tóch vergeefs...…

in elke scene is men, tegen wil en dank, tot het eind aanwezig de mond lekt woorden en handen zijn bezig met een onafgemaakt gebaar; verborgen is de plot en tot het slot onaangeraakt achter elk masker gaan emoties schuil; valkuil gevuld met delen liefde en haat.…

Kon ik maar de mooist opgemaakte taart voor je bereiden met metershoge kaarsen, het verlicht de wereld met duizend ogen dan je ben meester over onafgemaakte dingen, de vrees om verlangen onkwetsbaar te verklaren voetstappen vullen zichzelf in het natste mos in de opgestoken mist wordt lief en leed betwist schaduwen van de silhouetten worden…

Kon ik maar de mooist opgemaakte taart voor je bereiden met hemelhoge kaarsen, het verlicht de wereld met duizend ogen dan je ben meester over onafgemaakte dingen, niet bevreesd hun kwetsbaarheid te verklaren, voetstappen vullen zichzelf in het natste mos in de opgestoken mist wordt lief en leed betwist schaduwen van de silhouetten worden gewogen…

Ontkleed je van mijn angsten als stoffelijk wezen en leg mij in een glazen ledikant, waarin we samen geboren werden, herstel onafgemaakte verhalen als ik ooit weer wakker word, zodat ik over je kan waken en het moment van stille dood, tijdelijk wordt opgeschort.…

Als de dag z’n zegeningen telt en zijn blik laat lopen over mens en dier waarin het licht zich in de schaduw versnelt, vermaak ik mij met spellingen, speling van herinneringen op een onafgemaakte tocht, het hart en hoofd op papier te hebben opgeslagen.…

woorden blijven hangen deze winteravond ze sluimeren door de nacht als in dromen onrustig in wakend slapen of andersom vluchtig als lucht, raakbaar als steen vergeet niet de hardheid van de dag gisteren een onafgemaakt meesterwerk vandaag zijn de stukken weer als nieuw zoals in het begin, of is het slechts schijn om jou de moed niet opnieuw…

Waarom help je me niet bij Het vormen van mijn gedachten Onafgemaakt ontsproten uit De diepte van mijn grijze brein Ik weet het al je denkt dat ik Het zelf wel kan het gaat toch Vanzelf zonder achteraf fatsoeneren En dat is het hem nu juist Ik zou met je samen willen dichten Een inspraak gezamenlijk gedicht Ik zou de strofen willen vormen…

De mislukking faalt, kan tussen lijnen lezen hij kent zijn oude boodschap bezweert zijn eigen missie, management onafgemaakt corrigeert zichzelf, durft bijna niet meer te dromen. aLS FoUt beSchoUwD, koestert slinkse rouw ambitie volgend elke zin en lijn opnieuw onverschillig wenst de gegraveerde betekenis te hebben.…

Of is alles reeds gewogen en opgehangen aan de dubbele ringen van onzekerheid, broos en sterk gemixt door gewichtloosheid in een maatbeker van het collectief geheugen waaruit we allen drinken,ooit verschenen in onafgemaakte dromen? De nacht is een reiziger, die zijn mantel over de aarde sleept om zijn sporen uit te wissen.…

maar kunnen tegenkomen nog een geluk dat hier binnen de dagen datumloos verstrijken herfst en lente tegelijk beginnen dit is: in onze perceptie van tijd III men zegt dat er een klokje van de onvoltooide tijd tikt onder haar rokje maar ik ben niet gek weet heus wel dat als tijd onvoltooid is, in een toestand verkeert van onafgemaakt…