Alle inzendingen over onbeholpen

een ander mens- en net als ik gevangen middenin 'n onbeholpen ogenblik.…

Met onbeholpen mond riep de visser het water tot zich. Nooit meer draait de wind in zijn veel te grote oliepak.…

de warmte van het nest er mogen zijn vliedend op steltpoten onbeholpen staketselend ver vooruit op de rest dat is mijn punt ik hoop dat u er iets mee kunt…

[Tanka] steeds weer gestuntel van onbeholpen mensen die liefde zoeken samen verder strompelen op weg naar innerlijk licht…

van negen lijkt het je laatste geschilde hoop in strengen naast je vrucht; bloot en onbeholpen speelt het al in open lucht elke maand was heel je leven.…

het was mijn lied nog kinderlijk en onbeholpen spelenderwijs mijn jeugdmuziek pas toen de woorden kwamen klonken de echo’s anders maar in de melodie bleven wij samen velen hebben meegezongen in euforie of spijt anderen raakten snel hun tekst al kwijt ik neurie weer alleen de coupletten willen niet meer komen maar het refrein kan…

ik zag je glans wegdrijven op het zanderig water, ook je trots want je hemelde het blauw naar grijs aan jouw voeten schuifelt nog wat hoop in de gedaante van rot hout, maar je poort blijft voor eeuwig gesloten onklaar gemaakt en ingehaald door de tijd jouw kleur zonder vernis maakt je elk seizoen doffer het lijkt of onze sporen…

Trimmen in het bos: goed loskomen, hard stampen: een zwijn rent bang weg. Die grijze pluisbol waait over het pad - en valt: een jong steenuiltje. De maan schijnt gemoedelijk over ruiters vol spanning.…

dan is er ineens zo'n aaneengebonden nieuw geboren woord op de vroege morgen zo’n spimpelwegge duiding 0nbewus verwant aan jou onder een warme ochtendkus ik veel van je hou lief jij bent me zegge…

Kan ik me niets meer herinneren waren misschien dwaze verbeeldingen over trouwe liefde die zo op de tocht van de straat, in drift en onbeholpen bezield denkend aan jouw armen met een ander om de eerzucht vocht.…

ik heb, net zoals Fred jaren geleden had, een poezenkind zij is zo puur, onbeholpen, ongeholpen zoekt zij de man in mij zij gromt haar kont omhoog en wenst genageld aan de grond…

tot enkel afdeinzen werd ik genoopt toen gij mij, tersluiks, met dingstigheid en schier veinzen mijn edele gevoelens jegens u lafhartig had gesloopt gij zijt slechts onbeholpen; onkundig ene genegenheid met waarde te stolpen…

onbeholpen als of ik een kind ben maar ik ben geen kind toch?…

Maar stil durf ik een onbeholpen woord: enzovoort, enzovoort, enzovoort. ---------------------------------------- uit: 'Van, Als & Och', Leopold 1995.…

Ook daar een roi nouveau, een nieuwe koning De opvolger van Albert, ou Albert Het koningschap moet minder duur, moins cher Toch gunt men hem wel een paleis als woning Al blijft hij een wat onbeholpen type Er klonk hoera voor Filip et Philippe…

De jaren liggen in het kussen In voorgaande avond ging je terusten Welgemeend, in de hoop van wakker worden Een nieuwe dag tegemoet Een nieuwe dag tegoed Onbeholpen, speekselsliert Mondhoek ontsierd Je keert weereens weerom De jaren dreigen ouderdom…

in gedachten verzonken plotseling een tik tegen het raam zacht maar hoorbaar gauw even kijken wat mag dit zijn teer en onbeweeglijk diertje waar ik naar staar klein nog onbeholpen vliegen pas geleerd een jonge staartmees, helaas zijn inschatting was verkeerd…

Nu weet ik het zeker: God is liefde zoals ik hem laatst tegenkwam op een winderige straathoek in verschoten spijkerjas, pijnzend over iets zeer lastigs ik wist niet wie hij was en vroeg hem naar de weg, gehaast zoals altijd die wist hij niet- hij was hier niet zo goed bekend maar uit zijn onbeholpen worden sprak hoe graag hij me geholpen…

Aan de ontelbare wezens die in leed, in werkelijk leed en vertwijfeling leefden en stierven en nog zullen leven en sterven zou het niet kunnen dat althans mijn hoop voor jullie m'n pijnlijk onbeholpen hoop lijnrecht in tegen alles wat ik weet! dat tóch, op één of andere manier... dat die wellicht toch iets- hoe ijdel ook.…

ik keer niet terug op mijn schreden stromend water kent geen weg terug ik weeg woorden noch stappen als hemelbestormer verleg ik grenzen ik ondergraaf de verbeelding ga aan de rots van zout voorbij onbeholpen drukt mijn inbeelding me met de hakken in het drijfzand…

ze schonk me haar vertrouwen ik wist niet dat het breekbaar was ik ongelikte beer pakte het aan met mijn onbeholpen klauwen besefte niet hoe teer ik was gretig te enthousiast wat me zou berouwen toen het plotsklaps brak wat ik niet had verwacht en ik begreep hoe licht het mij geschonken vertrouwen kon worden tot een onbedoelde last…

Mijn lieve liefste, mijn liefste, Wat waren jouw gevoelens, mijn lieve liefste, die ene seconde, toen het vliegtuig werd getroffen door een onbedoeld krachtige doeltreffende raket? Ineens is er dat luid, intens en meer dan oorverdovend lawaai, in de zo veilig geachte stalen body van de stoere Boeing 777, alles trilt, schudt, schokt en bonkt…

we dansten op een trap naar de hemel, onbeholpen klef zoekend hoe oud waren wij twaalf, dertien ?…

Onbeholpen loopt zij cirkels Tempo Dan weer traag Beent gedachteloos hopeloos En woordeloos cirkels Haar sokken slijten Het tapijt toont sporen verwarring De donkere lucht weent met haar mee Al drie herfstseizoenen geleden Toen hij haar verwardheid vond Cirkels almaar Cirkels…

hoe volkomen teder glijdt haar vinger als een lichte veder langs mijn slapen laat mij maar nimmer meer ontwaken uit de onderwerping: roes van overgave zij is geen onbeholpen snelheidsovertreder waarin mijn derving struikelt over liefdegave in dit deinend schoon omvattende bos waarin ik simpel kan verdwalen door eigen wil en wens…

zo lang we onbeholpen naar woorden zoeken de taal ons venster op de wereld blijft we andere waarheden de ruimte geven de deur openzetten voor de stilte binnenin we verbintenis vinden met het onbekende naar buiten komen uit onze huizen van zand en klei zo lang we geraakt worden…

onbeholpen in mijn praten onbegrepen bovendien onbedachtzaam in mijn laten onberekend in mijn zien ongevoelig in mijn zinnen ongemerkt in mijn zijn ongeduldig in mijn minnen ongelukkig in mijn pijn onvermoeibaar in mijn ogen onvoldragen in mijn hart onverklaarbaar mijn vermogen onverzadigd in mijn smart onbekommerd in mijn zorgen…

'n Slaapdronken lelie volgt moederloos haar onredelijkheid met onbeholpen pasjes dobbert ze langs de blanke melkweg Vol moedeloze rebellie schreeuwt ze luidkeels in gedachte haar ontregelde lot uit Toen spiegelde bevroren paniek als een lijkgele aureool haar de toekomst van gevallen ster voor en droop ze afwezig de kosmos uit…

Vrouwen zorgen voor geluk en voor gezelligheid Ze kunnen ook veel lachen om de onbeholpenheid, het schuchterige, nuchterige van mannen Vrouwen zijn als bloemen Zij redden mannen door hen hun redders te noemen De sterke arm, schouder, hand, uitvinders van de apparaten, stofzuigers, wasmachines, leidingen Zonder mannen zouden ze niet zo kunnen…

ik verhaal van taal tonen en toetsen van rustige rijm uit pennenvrucht een pagina poetsen een wuivende wevende hand schept in een scheve letter door kille kool geholpen een prille parade op blank blad, nog onbeholpen een gretige geest vreet vroege verzen waar woorden worden, spichtig of sproeiend, tot wat u nu leest…