Alle inzendingen over onbewoonbaar

mijn pupillen bedruipen wanden slierten langs sporen van mijn zaad de kakkerlak die zijn weg vindt in het verkrotte pand vol slakkenmeel en jij ligt in het laatje met je gezicht nog steeds omlaag maar ik vergaar jou niet het is de aandrang onbewoonbaar als ik ben…

Ze sliepen dan weer hier en dan weer daar En soms sliepen ze bij vrienden van haar Ze hadden geen eigen stek Ze hadden geen vaste plek Want het station was sinds kort onbewoonbaar…

ik mag dan dicht bij de tijd komen en verdwijnen in zijn handen zonder magie de vertaling van deze woorden laat ik bij jou achter omdat de waarheid onbewoonbaar is en liefde zo transparant…

Er wordt een streep gezet door Sesamstraat Er komt een bord te staan met; ‘Afgebroken’ En daar wordt verder niet over gesproken Omdat een manager daarover gaat Je hoort alleen een boze meneer Aart Die nu ook onbewoonbaar wordt verklaard.…

de straten rondom de puincathedraal ademen een jaar later nog steeds de geur van dood en verschrikking stad met het gebarsten hart onbewoonbaar verklaarde wijken huizen, die verkruimelen staan wezenloos te staren naar onzichtbare bewoners .…

Vroeger klonk later heel ver, Kaartenhuis van woorden onbewoonbaar. Woningnood- een naaktslak glibbert zich een weg. Een beha hangt lusteloos aan de waslijn. Red het bos de houthakkers zijn onderweg. Hippies van toen zijn de opa's van nu.…

Kaartenhuis van woorden -onbewoonbaar. Woningnood- een naaktslak glibbert zich een weg. Doosje met reserve sleutels - geen deur past. Een beha hangt lusteloos aan de waslijn. Ei breekt in nestwarmte -donsveertjes. Herfst- het laatste blad wil niet vallen.…

Huis dat Lichaam heet Al jaren in verval Noodzakelijk onderhoud Wegens permanent Tijdgebrek niet Uitgevoerd Overal kieren en Spleten, planken Die het begeven, Dak dat lekt - Wilde er nog Wel in wonen, Maar zag op een Morgen een wit bord Met zwarte letters Op mijn gevel aangebracht Mijn lichaam was Onbewoonbaar verklaard…

nu kranten niet meer bestaan het huis onbewoonbaar de wil nog krachtiger dan een ziel nu niemand nog vragen stelt niets lijkt op kleur meeuwen hun brood verstouwen nu klinkers straat spiegelen muren vensters vervagen een roep om stilte ik zeg er luistert toch niemand het schemert avond…

bij terugkeer aan het meer graast onrust ben ik wankel onbewoonbaar en verjaag een vlinder wie mij zich herinnert liegt of is gebrandmerkt lacht de wind ik haal mijn schouders op en kerf hun namen in de banken aan het meer eerder je gezicht warm je huid niemand die ons herkent als de stad wakker wordt en licht gelooft wandel ik als…

zoals nooit tevoren de schelpenwind, neergedrukt voorbij zonsondergang wist jij dan waar ik kijken moest of tot waar ik zou komen de zee ging heen en viel traag altijd trager onder het dakgeraamte van de dood toe dan dwaal, kus mijn lippen fluister zacht dat jij zal zijn daar, waar mijn benen onbewoonbaar stranden…

vandaag is de laatste keuze de natuur had hun dagen nog niet geteld toch werd het lichaam onbewoonbaar verklaard gisteren was het Bevrijdingsdag beslissing genomen naar de overkant te gaan strijden had geen zin meer morgen is er even aandacht voor hen de onbekende krabt ongelovig in zijn haren naaste familieleden kampen met een schuldgevoel…

amos klimt benieuwd naar boven verhangen zijn de bordjes met naam en wapen van aflijvigen hij tekent voor het rondeel een cirkel voor de open poort een gaatje voor put en lijf twee stipjes wachters bestaan niet meer hij is alleen in de onbewoonbaar verklaarde ruimte het hoog vertrek een toevlucht van geslacht tot geslacht nu onder het…

het is daar, deze dagen dat ik zag wijzers vielen uit uurwerken vielen op het ongrijpbare begrip waarin het ademen onbewoonbaar werd verklaard en een kind de gesloten mond van de dood het is daar, die dagen toen dat zij niet meer zagen het slapen of het gaan in nog minder lijf waaronder ze elkaar zochten het is daar, deze dagen…

eens geestesmoe geweest, nu voor eeuwig verlicht, zij merken niets, de hoeven van de herten op het bladerdak van een ondergronds kasteel, onbewoonbaar verklaard, voorgoed de gordijnen dicht, Godzijdank vrolijk lachend in vredige verten, zijn ziel triomferend als bevrijde homoseksueel.…

Mijn huis is onbewoonbaar verklaard In zelfbeklag sla ik de ogen neer. Ik blijf achter temidden van een kale vlakte Van gemiste afspraken en bittere beloften. Mijn stad is ontvolkt. Mijn stad brandt. Ikzelf heb mij uit het landschap teruggetrokken In een zweem van angst en vogelgezang.…

Geleerde astronauten denken zelfs, dat ze onze aarde veilig kunnen verlaten, wanneer die onbewoonbaar wordt. Zo denken de meeste ornithologen, dat vogels niet bewust kunnen weten, wat humor is. De boot naar Texel vertrekt! Meeuwen vliegen lachend af en aan! Waarom? Mensen zijn te lui om te zwemmen, of om lopend over het wad te gaan.…

De tijd is nu niet uitverkocht zij heeft haar waarde verloren Iedereen is gestationeerd op zijn eigen eiland sommigen opgeborgen achter plexiglas Er zijn mensen die smeken om adem onze vrijheid is onbewoonbaar verklaard en telkens plaatsen wij een deksel op wat weer achter ons ligt In het vacuüm van ieders alleenzijn cirkelen wij in…

van je ademhaling huid aan huid, maar lichtjaren van elkaar in dit huis waarin jij en ik alleen bestonden heeft de tijd toch haarscheurtjes gevonden en allengs bleek, dat wat eerst waarheid leek, gewoon gelogen was hartstocht afgezwakt tot sleets gebeuren nog levend naast elkaar, maar niet verbonden, sterren aan de hemelbaan ik onbewoonbare…

sporen die ik achter laat doorheen heel ‘t verleden het fotoalbum toont de tijdspoor van m’n lichaam oude agenda’s verslaan de historie van m’n geest gaandeweg de tijd stroomt de kennis binnen die m’n oude vragen beantwoordt als de geest groeit naar grote hoogte slijt m'n lijf tot ‘n onbewoonbaar huis onbegaanbare denkpaden…

onder de bleke hemel een overbodig mens slaapwandelt door lege straten een verkleumd talmend hart leeg omhulsel in de onbewoonbare wereld een niemandsland niet bestemd om te leven de tijd met ballast beladen achter ramen zonder uitzicht een overbodig mens te laat voor spijt te laat om weg te sluipen nu weet zij dat hij het kind…

het hoofd afgewend vertelt over het onbewoonbaar plan van een mens op zichzelf in afwezigheid vastgesteld ontkenning van 't bestaan niet zomaar de overgave aan 't zinloos mensengeweld tussen koffie en koek kijken naar 't vergaan van alweer leven in een smalle Gazastrook met kinderen achter vurige lopen huilt hij met elke letter zo hartstochtelijk…

casco zonder afbouw weer zijn vrij in ruimte en tijd het eind van de avond brengt zeker mijn bed opstaan wassen en plassen aan het begin van de morgen op een vrije etage gezet eten gebeurt op de geur de trek van het lijf legt aan waar het kookeiland drijft op tekening leek het volmaakt tot in de puntjes bedacht maar als thuis onbewoonbaar…

zo heb ik die nevelende avond het verdriet herkend: het missen van de moeder die ik had en was én de onvermijdelijke tijd die zijn rechtmatig voorschot neemt, in mijn huid zijn groeven trekt, mijn gebint verzwakt, tot mijn vervallen woning onbewoonbaar wordt verklaard.…

de leegte huist in mij doch mijn onbewoonbaar bestaan is het middenrif waardoor ik adem - lucht is de zekerheid die ik aanbid ruimer dan de leegte kan mijn kamer niet zijn, het meubilair misstaat wanneer de zon als een nimf haar schaduw werpt tegen het fors beslagen plafond ook de vloer die los van vast mij laat bewegen in de koers die…

schapen en daarnaast de oplettende herder Syria was ook het land van moeders en vaders en vrienden van overgrootouders en overgrootvrienden en iedereen woonde daar, hoewel al lang niet meer het Paradijs en ook niet meer het land van Abraham was je daar toch zo ontzettend thuis en is het nu, door oorlog en oorlog en oorlog helemaal onbewoonbaar…

aandachtig het glas geheven stilte angstig op de lippen de minuten haasten zich de eeuwen uit even terug even thuis vergeelde plakboeken omkrulde foto’s van ons bij het hek voor een onbewoonbaar verklaarde woning waar wij de vakantiegasten waren warme koeienlijven als troost de hond aan de lijn eeuwig waaks mysterieuze tekens op de…

Als het lied voor mij nog nooit bezongen De zeeën nog niet bedwongen In gedachten grote dromen In een afgeleefde wereld staan de bomen Met sterke wortels en de wind in de rug Vaart het schip langzaam terug Naar de plek van vertrouwen De bodem om op te kunnen bouwen Als een bouwval tussen de zinnen Niet wetend waar te beginnen Staat een onbewoonbaar…

mij ik nam jouw aandacht in me op je werd van mij en vrijheid werd gedropt ik stal je ogen nam je hart bouwde zo mijn spiegel aan de wand had alles in de hand behalve jou jou ben ik kwijt ik heb je nooit gehad omdat ik slechts mezelf steeds zag jouw ruimte was mijn huis niet ingericht voor al je mogelijkheden je liefde ging voorbij in onbewoonbaarheid…

Hoe jij op de stalen rand van een dood leven zwerft het noodlot dat in je vingers zweeft, met het zwerk dat je vervloekt alsof je onbewoonbare moeder je weer uithuizig spuwt.…