Alle inzendingen over ondraaglijk

De stilte wordt ondraaglijk. Ik kijk om de hoek van morgen, mijn handen vol verlangen.…

hoe een dag deel wordt van een kinderboek waarin zwarte pennenstreken een vissenoog omzeilen er dwarrelt iets van droogte door het raam en de geur van kaneel hangt al dagen aan de lijn het dobberen van de kleine kajak legt het oeverloze bloot van water dat blijft stromen een boek eindigt waar het ooit begon in de moederschoot…

De pijn die jij had, was ondragelijk. Het gevoel dat ik heb, is vreselijk. Het verdriet dat ik heb, is ondragelijk. De grote tumor die jij had, was onmogelijk. De ziekte die jij had, was kanker.…

en zo kwam het dan dat de mens overbleef ondraaglijk alleen met zijn romp over de verschroeide verlaten aarde schoof. hoe klopte hij aan bij vermorzelde deuren verdwenen sprakeloze goden glansloze stenen en zo kwam het dan dat de mens met wat overbleef ondraaglijk alleen over de verlatenheid schoof…

In mijn hoofd ga ik razendsnel Langs alle spullen uit het verleden Straks moet alles worden verdeeld Het lijkt nog zo kort geleden Dat wij met heel veel plezier Al deze spullen vergaarden De pijn in mijn hart is ondraaglijk Maar ik moet het toch aanvaarden Want jij gaat nu opeens Je eigen leven leiden Keuzes maken voor jezelf En mij misschien…

Het is nog zo kort geleden dat je balanceerde op het koord van het leven Nu dans je achter de horizon en heb je de ondraaglijke zwaarte van het leven ingeruild voor de oneindige lichtheid van het niets Dans voor eeuwig lief kind…

Zij leed al maanden aan ondraaglijke pijnen toen plots haar laatste oordeel werd geveld nog enkele luttele dagen waren haar geteld waarin zij nog het ergste zou moeten lijden het verdriet om van dierbaren te scheiden tussen vier muren in eenzaamheid gekneld zij leed al maanden aan ondraaglijke pijnen toen plots haar laatste oordeel werd geveld…

Het lijden is ondraaglijk het lijden is te zwaar ging nu alles maar vanzelf ging ze nu maar. Zo af en toe, zakt ze even weg komt telkens weer terug het lijden is ondraaglijk kwam de verlossing nu maar vlug.…

Zij stuurt en leidt de hele boel hier thuis, Wat lijd ik onder zulk ondraaglijk leiden. Het Drionpil-licht staat voor mij op groen, Laat zij mij nu verbieden dat te doen.…

De pijn is reeds ondraaglijk, prevelen de stemmen. Met veel esoterische gedachten alom, sidderend van angst; het is effenaf hopeloos.…

De atmosfeer binnen was ondraaglijk. Ik schepte, en schepte en schepte. Tot ik niet meer kon. Dat luchtte op.…

het meest ondraaglijke was toen je ogen mij verlieten en ik daar niet aan ontkomen kon en je handen als vanzelf volgden tussen ons de afstand van Neptunus naar de Aarde…

Ik zucht en jij lacht we spelen plagend met zinnen voelen ons verbonden in de nacht weten schroom te overwinnen We tasten steeds lichter over wat genegenheid kan zijn voelen ons steeds dichter bij onze goddelijke lijn Tederheid doet woorden vloeien wil graag zacht datgene leren wat voorheen slechts was te begeren Er is nabijheid in…

In het raam een meisje, jong nog en vrijwillig machteloos, overtollige zwaarte heeft ze vrolijk naast zich neergelegd: want zij is licht en vluchtig, in essentie een uitgehold raadsel dat moeiteloos de kunst verstaat van het verdwijnen in de alledaagsheid: zij is de fluisterstem, de vogelvlucht, het trillen van het spinnenweb, het licht dat uitdooft…

Ik weet het nog als de dag van vandaag, Dat u, mama naast mij zat, ook al lag mijn moed zo laag, toen u voor mij bad. Toen op een dag ging het heel slecht, ik dacht dit is het einde, maar haar ogen gingen open, en keken in de mijne. Mijn liefde werd steeds sterker, En mijn angst werd groter, Toen op een dag het vonnis kwam, Ze is verlost…

Is het ondraagbare denkbaar en het ondenkbare draagbaar ? Springvloed in mijn hoofd onvermoed veel geroofd In de verte huilt een kind en een wolf en de wind.…

Is het ondraagbare denkbaar en het ondenkbare draagbaar ? springvloed in mijn hoofd onvermoed veel geroofd in de verte huilt mijn kind en een wolf en de wind…

Ondraaglijke dingen zijn in de nacht, zo zwart, als de nacht zelf. Maar altijd wordt het morgen.…

je kent het wel verlangend wachten op iets of iemand, ondragelijk gevoel versterkt met traagheid door tijd, lijken uren, wel dagen te duren!…

nacht der tranen aanvaardt het lot verlies haar dromen de verbetenheid die zachte omklemming in armen van troost ondraaglijk voor even haar vraag gehoord…

De stilte die ik bij me zal dragen, is ondragelijk, is ondragelijk groot. Hier zit ik dan: Alleen, verloren, opgesloten in een wereld van pijn: met nog zoveel onbeantwoorde vragen. Maar mijn broer, hij blijft dood.…

Woede die in Mij groeide Na wat me In mijn jeugd Was aangedaan, Die tot de tanden Toe mij wapende Tegen het ondraaglijke Van dit bestaan, Kracht die vrijkwam Toen ik leerde Mijn ik te ontwapenen - Overlevingsdrift Die gepaard gaat Met vreugdetranen…

Verweerde gezichten handen getaand eeuwen beschaving maken mij stil deze afstand ondraaglijk het maakt niet uit welke weg je neemt als je maar gaat tot je aanspoelt op de oevers van mijn hart…

laat in de middag rust de kat in de vensterbank rekt zich een tijger en spint in behaaglijkheid laat in die middag rust het licht op haar gezicht de wangen wit als seringen kus ik in ondraaglijkheid…

Ik zou mijn leven wel slapend door willen brengen dan kon ik dromen alleen maar dromen En zou ik gelukkig zijn Nu droom ik ook maar word weer wakker met een ondraaglijke pijn En het besef dat mijn leven nooit een droom zal zijn…

Als je aan ondraaglijke pijnen lijdt; en je graag wilt vluchten in je dood Raak je 't gevoel beslist nooit kwijt dat jij thans 't noodlot hebt geloot Als je van je dokter eist je te doden hij antwoordt ondraaglijk is dit niet Nu mag jij nog niet onder de zoden dat je lijdt interesseert geen een biet Aan wie heb jij dat lijden verdiend…

Pijn is een bezit dat je pad kruiste je hebt het snel weggestopt en nu is het onzichtbaar onopgemerkt ondragelijk pijn heb je stiekem bij je het is niet van jou misschien behoort het aan de krantenjongen de caissière van de supermarkt de bakker maar het is niet van jou.…

onmacht verscheurt maakt klein onzichtbaar het leed ondragelijk onuitputtelijk vechtend tegen de gevestigde orde die niet thuis geeft dralend wordt je zijn ontmanteld zodat het ieder ander ontgaat tot de stilte onhoudbaar is…

Ik ben zo bang voor de gevolgen, Maar ik wil weg Ik vrees de toekomst, het onbekende, Maar het lijden van dit moment is voor mij ondragelijk Ik spaar mijn moed en mijn krachten Ik zet de daad bij het woord Ik beloof je dat we gaan scheiden Ik heb mijn koffers al ingepakt…

Want zonder jou, weet ik, lijd ik ondragelijke pijn!…