Alle inzendingen over ontdoen

Lang geslapen maar Geenszins uitgerust Heb ik me ontdaan Van de week die Achter me ligt En van de ballast Die zij meebracht, De moeiten en zorgen, En zodoende voel ik me Werkelijk bevrijd op deze Zonnige zondagmorgen…

telkens is er weer een nieuwe jaar en trachten we ons te ontdoen van het verleden doch de afdrukken van de zware bepakking blijven zichtbaar achter wat slechts rest is het verleden liefdevol te bestrijken om zo littekens geen stigma’s te laten lijken...…

Niets kan mij van mijn vrijheid ontdoen.…

bomen maken zich op om kou te vatten ontdoen zich van hun zomerjas ook in hun blootje hebben ze iets aantrekkelijks…

ook vandaag wil de sneeuw ons wassen ontdoen van of bedekken welkom sneeuw zolang je ons goed doet…

je eigenlijke kleuren worden steeds duidelijker zichtbaar nu je je eindelijk mag ontdoen van die jas die je al die jaren met je mee torste omdat…

bij de eerste warmte ontdoen mensen zich van hun winterhuid en winnen aan kwetsbaarheid tenzij er een harnas onder hun kleren schuilt of een masker voor het gezicht…

laat ik nog een keer de woorden ontbinden ze ontdoen van overvloed en maskerade ze uitkleden tot het bot laat ik nog een keer de woorden ontmoeten in hun naakte bestaan…

Het liefst van al zou hij zich willen ontdoen van het hart dat in dit dronken lichaam klopt De herinnering die ’s ochtends pijnlijk zijn slapen beroert wanneer de fles en het bed leeg zijn Het besef dat ook liefde verliezen is op termijn…

Dromen worden mij ontnomen, daarvoor zijn illusies in de plaats gekomen: “Hallucinaties van zielsreïncarnaties" Een ceremonie in perfecte harmonie Engelen in afwachting van hun ontkrachting ontdoen zich van hun vleugelen en beteugelen Herboren met gezang, zijn ze niet langer in bedwang.…

Je hoeft nergens meer aan te voldoen Je bent gewoon wie je bent Als je dat maar lang genoeg doet Raakt men er wel aan gewend Je van alle schaamte ontdoen Dat is tegenwoordig de trend Het gaat om de roem en om de poen Veel belangrijker dan talent…

als de hartslag tikt de tijd weg onder huid en leden kleurloze leegheid dient zich aan als opgewonden klokken zich ontdoen van al hun veren er is niemand die kan weten hoe laat het werkelijk is onderhuids of buitenshuis of waar dan ook alleen de tijd die zal het leren…

Ontdoen wat niet kan worden gedaan. Kunstenaars maken iets uit niets. Levenskunstenaars genieten. Spelen het spel dat leven heet, hetgeen ze onbegrepen doen. Wat ze goedbegrepen loslaten, is voldoende welgedaan. Het leven willen begrijpen is ondoenlijk.…

het zich ontdoen van aardmantel, randzee in kaalheid blaken van naakt gesteente taxonomisch anoniem aanspreekbaar door leemte geen weerwil te ontginnen slechts struweel op maaihoogte en dan te bedenken wat eventueel mocht ontbreken het overige weglaten zonder represaille…

bijna nieuwjaar - een putter komt zijn haar kammen Foto: © Rony PUT…

Zij zijn de onverwachten die de wind niet kan ontbloten, die zich niet ontdoen en snakken leeg te ruisen, kaal, niet eeuwig groen. --------------------------------------------- uit: 'Vluchtige verhuizing', 1976.…

warm hart dat ik jou toedraag met zachte hand zou ik het dapper scheiden bevrijden van mijn statisch lijf ontknopen zou ik de verkrampte lijnen, de bron ontdoen van dichtgeslibd genoegzaam zijn je vragen het als onbegonnen maar wel gemeend tot in het aller-zuiverste te raken zonder pijn…

voluit valt het doek de onwetenden verlaten de voorraadschuur handen bebloed zij krijgen wanhoopsplinters over zich heen sommigen keren op hun stappen terug vervloeken de vlag van het vaderland maar knielen voor de willekeur van meesters zij ontdoen zich van hun mantel ontbloten de borst toch zij zijn beschaamd al zij die onwetend zijn…

EENZAAMHEID Eenzaamheid woekert in haar als de wortels van een eik onder het asfalt die vertakken naar overal haar eenzaamheid is als de schubben van een vis hard en ongrijpbaar ze wil vluchten en zich van het gevoel ontdoen maar als leeuwenklauwen heeft het zich in haar vastgeklampt ze bijt en wil verbijten tranen…

De eenzame winternachten keren terug naar oude waarden ware aard doorklieft het donker we ontdoen ons van textiel voelen op tast de verlegen huid gezichten vervagen door het duister het zaad gedijt in nauwe kieren in machteloze bekoring gesmoord in het abstractum van de nacht.…

niets dan lege regens die gefaseerd ons ontdoen van beloftes, beloftes zonder schuld maar wel met de waarheid van een bijna voorbije januari het lijkt op gekonkel of op het etiket van het pikhouweel – niemand kan vluchten zonder voeten – ja maar, zou hij dan niet kunnen vluchten in een rolstoel?…

waar de natuur nog ongerept haar glooiende struikerige goddelijke gang gaat plaatsen mensenhanden 'verboden toegangsborden' maar soms op verdwaalde momenten wanneer niemand kijkt ontdoen wij ons van stoute schoenen om blootsvoets door velden te jagen Blik op oneindig haar in de wind oor aan het kind…

Zwanger van water ontdoen grauwgetande flarden zich van hun neerwaarts ijlende last in hunkering de aarde te zogen, landschappen van stromende beken in mistige waas op glas, grijze lappen worden ijler waar blauw tevoorschijn komt, uit diffuus licht wordt zon weer geboren, liefkozend haar aarde als minnares.…

En ergens in mijn gefluister ben jij de merel die mij zingt zelfs nu, nu ik de kerstvreugde niet kan bezingen eens een belofte, twee gouden ringen liefde voor het leven maar nu ik als oude boom mij wil gaan enten in een nieuw leven zal ik eerst mij ontdoen van oude bladeren toch een paar raderen zullen in mijn hart blijven draaien…

Terwijl het wachten wacht, draait de aarde in de aarde, schuift de hemel in de hemel, zien de sterren toch de waarde in van vachten in het zwart en in de nacht spreekt het haar toe met: “Jij, beminde, die de aarde tot haar kern herleiden kan, die jou en mij tot niets verleiden wil, wil dit nog doen: mij van mij ontdoen.”…

Sterren zal ik voor je halen En ze in je trieste ogen doen Zodat ze weer gaan stralen En ze je van verdriet ontdoen Je lichaam zal ik wrijven Waardoor je hart kan warmen De ijzige kou zal ik verdrijven Als ik je vasthou in mijn armen Ik zie je immens diepe pijn In deze trieste, moeilijke tijd Maar je hoeft niet alleen te zijn 'k Wil…

het water stroomt naar waar de wind en de maan het wil verzet zich niet al was het maar een keer uit balorigheid zoals ik soms een bal wegtrap net voor de voet van wie ook trappen wil de wolken jagen voorbij ontdoen zich van hun grauwe last maken deuken in mijn humeur nee soms is alles het net niet en probeer ik maar een gat te dichten…

Morgenvroeg zal ik als een pop Mij ontdoen van al het oude Alles wat ik zo vertrouwde Keurslijf en juk, ik geef het op Ik ga stad en taal verlaten Laat vijand en vriend in de steek Zomaar ergens in deze week Niemand heeft iets in de gaten De feniks ontwaakt nu beslist Zoek mij niet meer, ik ben heen Slechts as rest vanwaar ik verdween…

droogte, van water ontheven uit poriën verdrongen in kelen geworteld hongerig, ontbloed dooraderd met steen ontbost, verbrand tot as kringelend in kale rook tot op het witte bot water, ontdaan van franje ontdaan van moleculen ontdaan van ontdoen zodat slechts ruimte overblijft intermoleculaire ruimte als vloeibare leegte als onaantastbaar…

eenzame lantarenpaal verlicht schaars het toneel van onvervulde wensen alles buiten het nu schemerig verbergend in donkere onzekerheid groen sluipen ogen rondom hun prooi slaken krolse kreten klaar om hun slachtoffer te ontdoen van laatste hoop er is immers om gevraagd want geen weerstand geboden aan de roep van het duister wat…