Alle inzendingen over ontoegankelijkheid

ach, ik omzeilde jouw muziek ik strakte de blik in mijn ogen liet de tere snaren niet zien meetrillen niet meer horen mijn rusteloos hart veilig gesloten voor vredige klanken die komen en diepe tonen met jouw dynamiek mijn ontroering merkte je niet mijn doelloze handen stopten met spelen, het gevoel was er niet de rilling van binnen verdwenen…

Regels die in zichzelf Zijn opgesloten, ontoegankelijk Voor wie ze lezen wil, 't Is geen opzet, Eerder zijn ze het Product van een mens Die met stomheid geslagen is, Die uit pure onmacht Sprakeloos werd…

loze woorden ledige verzen een holle frase verzwegen zinnen als het gestapeld niets ontoegankelijk voor onbevoegden zo blijven de ongeschreven gedichten vooralsnog ongelezen…

de spiegeling van haar ziel reflecteert niet in haar ogen een waas van ontoegankelijkheid verhindert een klare kijk op wie ze is ze ziet het niet totdat ze plotseling ontwaakt en weet dat het de ander is die zichzelf spiegelt in haar…

Nu heeft dan Talpa het totale voetbal Het ligt zo in de lijn dat binnenkort Ook een en ander 'gedecoderd' wordt Wat zeker knagen aan elkeens gemoed zal Zo maakt het geld van al ´t ontvankelijke Uiteindelijk het ontoegankelijke…

Dementie Verval verschaft zich toegang tot mijn brein zacht maar onverstoorbaar wordt een deken van vergetelheid gelegd, zoals sneeuw het landschap tot in alle holtes toedekt zo schimmig ontoegankelijk is mijn "zijn".…

Een column die niet lang gelee verscheen; Een foto tegenover zijn bureau Een weiland, en een koe, zo'n soort tableau Als hij het zag dan wou-ie daar wel heen Voor ons een ontoegankelijk terrein Hij is er vast en zal er altijd zijn…

je zei altijd schat je miste zojuist wat ik zeg je dat ik zie en weet dat van je-weet-wel van je hoe en het waarom zodat jij jezelf niet goed ziet schat met onwijs veel eigen wijs in het vat maar ik heb mijn portie soebat wel gehad laat nu dat debat schat later stonden je ogen mat ik wist jij zei me dan wat maar drukte…

ooit heb ik geprobeerd je geheim te doorgronden, maar je pakte je zout in en droeg je geluiden weg en in je golven stond: verboden toegang vergeefs probeerde ik de dagen op muziek te zetten maar ach zelfs de regen liep mij nonchalant voorbij, en met eeuwen stof over mijn voetstappen bleef ik in de trieste sfeer van oude gebeden…

de taal gewoon zoals het moet leesbaar vooral geen hermetisch gesloten zinnen doch slechts de klare taal die het ontoegankelijke doet ontginnen... de dichter ploegt en trekt voren in een akker van taal de lezer echter neemt notitie en begrijpt het allemaal…

langs eindeloze wegen, vol onmacht en ontoegankelijkheid, voor eeuwig verzwegen... luister naar mijn adem, wees één met mijn geest, en ervaar in stilte, waar ik tot nu toe ben geweest...…

zo stil ben jij niet toch heb je diepe gronden je fladdert als een vlinder als door niets gebonden maar in de woorden door jou stil bedacht proef ik donkere diepten een ontoegankelijke kracht een sluimerende wereld die schijnbaar niemand kent zit eens stil m'n vlinder vertel me wie je bent…

na jaren van vergeefs verlangen heb ik tederheid verbannen in koele zinnen ver het zoete minnen bevroren dromen nooit uitgekomen verpakt in geur en kleur veilig achter de gesloten deur met staal en ijs bouw ik een paradijs verberg mijn spijt in ontoegankelijkheid…

Neergesabeld door Het eeuwige hier En nu, alleen Het moment dat Telt, dat een tel Later al weer Naaamloos vergaan Is in het universum Van vergankelijkheid - Zinloosheid die Muren bouwt van Ontoegankelijkheid - Mijn blik houd ik Gericht op wat komen Gaat, als alle Momenten van het Hier en nu zijn Samengesmolten…

Maar niet omdat zijn paden ontoegankelijk worden.…

onbegrepen bovendien onbedachtzaam in mijn laten onberekend in mijn zien ongevoelig in mijn zinnen ongemerkt in mijn zijn ongeduldig in mijn minnen ongelukkig in mijn pijn onvermoeibaar in mijn ogen onvoldragen in mijn hart onverklaarbaar mijn vermogen onverzadigd in mijn smart onbekommerd in mijn zorgen onomkeerbaar in de tijd ontoegankelijk…

helft van mijn leven de narigheid die zich beweegt langs kletsnatte lijnen van de buien met invloed ik voel mij neerslachtig als ik struikel over tegels scheefgeschoven over de vettige substantie aards slik met een hoog lutumgehalte maar kleurloos als een afgedekte hemel toch wordt ze blauw genoemd als drager van het water ontoegankelijk…

Door mijn kleren heen voel ik het wuiven in mijn longen de halmen achter het riet en ik huiver met de zeeën en het gras het ontoegankelijke moeras Flarden meeuw en wij stemmen van het lied van de aarde, adem van haar getij echo van haar zang wij geschutte havens osmotische enclaves personerende huid Kadootjes geluid in en uit…

Als dat beeld zo afstandelijk, in zijn voldaanheid ontoegankelijk, is hij nooit dicht bij mij gekomen. In zijn huis heb ik het altijd koud gehad.…

Ons hiernamaals is leeg en ontoegankelijk. ---------------------------------- uit: ‘Donkere Arena’, 2006.…

ontwaakt telkens weer de roos, bovenop het gebundeld verdriet, of is het de spiegel, gekarteld door vrees, die zich een illusie verbeeldt in een ontoegankelijke ochtend en als het dan toch tederheid zou zijn al was het maar voor een poos, waar ben ik dan gebleven in het hart van een bruidstenen winter die pronkt met bloemen als een desolaat…

Het verleden heb ik slechts in fragmenten, vervormd, vertekend en soms geladen met een grijs gevoel; wat ooit als verse sneeuw gevallen is, het blinkt niet meer, het zingt met valse tonen van verval, van ontoegankelijkheid. Het roept nog enkel om berusten. Wat heb ik wel?…

Het verleden heb ik slechts in fragmenten, vervormd, vertekend en soms geladen met een grijs gevoel; wat ooit als verse sneeuw gevallen is, het blinkt niet meer, het zingt met valse tonen van verval, van ontoegankelijkheid. Het roept nog enkel om berusten. Wat heb ik wel?…

k woon in winters wachten met nauwelijks contouren nog van nieuwe lenteluchten geen zomerbode te verwachten vage vleugels blijken gezichtsbedrog boven ontdooide dorpen en gehuchten ze wonen ginds in ontoegankelijk licht de hoge muren wens ik transparant en in de verte wordt 't nu lichter een tureluur vlucht de winter dicht komt weldra…

Levende poezie zuurwrang vruchtloos ontoegankelijk hoog glanzende culturele poepdoos beschamend lijkenwaad rechtstreeks uit diepe zielencultuur vingerrijk verleden verzuchtend het nodeloos weten hoogmoedig steekspel der gedrochten de gouden spoelbak verblind oogwaarschijnlijk op dwarshout gericht stinkend het riool indrijft wetenschappelijk…

hij was hoekig maar zij wist zijn scherpe kantjes zacht af te vlakken met tijd politoerde zij de mooiste vlammen die zijn innerlijk verwarmden in zijn vrijwel ontoegankelijk doolhof kende zij de wegen uit zijn turbulente leven de buitenkant bolstert nog altijd ruw maar zijn ogen zijn rustig warm en zacht in samen bloeit genegenheid…

Ieder waarde werd een ding, iedere zin die ons toekwam in zandkorrels opgegaan, toen de vloed onverhoeds aanviel ieder woord dat werd gewogen ontoegankelijk, tot eigen gebied verklaart elk verzwegen woord, als het bloed niet stolt en de klank zich niet bewust wordt in het zwijgen, hult zich in kwetsbaarheid.…

Jij hebt je afspraak met God jij bewandelt paden die voor mij ontoegankelijk zijn. Jij, mijn mooie stille jongen hoe mensen ook kunnen leven teruggetrokken, traag zoekend in harmonie met jezelf toegankelijk voor de Zuidenwind onbereikbaar voor de Noordenwind.…

en te verdwalen in de tuin der lusten Er was slechts één zomer zonder zwaluw waarin ik blauwbekte van de kou Je kwam onkruid wieden, zei je, maar een dag werd een jaar, een leven lang van omploegen en opnieuw zaad verwaaien Tussen sterrenstof en nog te ontdekken zonnestelsels Mijn schoot is nu een poort naar een nieuwe hemel ontoegankelijk…

het hermetische van gesloten deuren die zwaar in scharnieren hangen zo kan je je innerlijk verwoorden maar doe het niet want er is nog zoveel light-verse soms is er die onverwachte glimlach die mondhoeken doen krullen dus waarom het hermetische van het ontoegankelijke schrijf gewoon op waar het om draait en wat je hart je zoal ingeeft…