Alle inzendingen over ontstijgt

brullende passie ontstijgt de waterspiegel waar riet zachtjes ruist [haiku]…

In een vloed van verlangen Ontstijgt ze het water- Het water, Met zijn peilloze diepten Zijn kolkende krachten Zijn bruisen En koestert zich in de warmte van de zon.…

Met de schittering van boven en beneden het glinsteren van water Nieuw leven ontstijgt in dampen Als adem die de dag opent bij een bron van rust Zal het morgen weer zo zacht zijn?…

volle maan ik houd van dieren en van bloemen kortom teveel om bij stil te staan ik houd echter veel van mensen van groot en klein van jong en oud soms is er een wisselwerking en dat is waar ik zo van houd je kunt het niet in één woord vangen dat gevoel wat je soms krijgt daaruit ontstaat een diepe vriendschap die al het andere ontstijgt…

hier ben ik dan tussen lotgenoten in een gesloten binnenring van daarbuiten mist nu woordelijk herinnering soms daagt het even maar geen ontstijgt ons bakervlak niemand weet noch zegt hoe het anders kan…

Een zestigplusseres verwacht een kind Dankzij kunstmatige fertilisatie Er is veel vraag naar bij haar generatie Die zo'n techniek een mooie uitkomst vindt Ja, wetenschap gaat de natuur teboven Maar dat ontstijgt geen generatiekloven…

mijn geluk stijgt naarmate ik het deel met anderen en ontbrekende buren ontstijgt één dag alle hokjesdagen het strand onbezet vliegen meeuwen laag in de kern van de zaak maar terzijde…

De dood bevrijdt ons van dromen hij ontstijgt het lichaam de dood is immer vredig en geeft toegang tot iets wat wij niet weten één ding is zeker ergens in het hart van een ander zullen wij niet worden vergeten.…

te midden van een berg dode woorden groeit er ééntje naar de hemel fragiel doch teder ontstijgt zij Moeder Aarde wiegend in de armen van de wind voorzichtig ontluikende kleuren gevoed door zonlicht draagt ze haar naam vol trots…

mag ik ruimte nemen letters zwart parkeren op dit witte vlak wil ze wel centreren zodat ik niet meteen alle beginposities pak maar eigenlijk ontstijgt de inhoud het dun geschept papier want driedimensionaal leest u altijd mijn gedichten hier…

Waar de kilte huist in zinder wacht ‘n tere Zwarte Vlinder tot hij, uit zijn cocon bevrijd, kan gaan zweven naar de stilte die vervloeit in d’ eeuwigheid en het Koolwitje buigt trillend haar vleugels in verslagen als door de wind gedragen zijn schaduw haar ontstijgt…

Al die geluiden die zo'n drama kleuren Zijn dankzij Kluun ineens weer opportuun Opnieuw ontstijgt hij aan zijn stoutste dromen Dus hier zal straks wel 'n elpee van komen…

vandaag is de dag die blozend zijn naaktheid toont in een niets verhullend ontwaken groene weides ontvouwt onder een korenblauw laken de waterspiegel licht ontstijgt en doorzicht naar de ziel geleid vol ontkiemend leven tiert in elke seconde te beleven tijd voor J.…

Aan de Maas gezeten turend in het zwerk het stadsgeraas geweken ontstijgt men aan zichzelf Op hoger plan gekomen wiekend door de lucht de zwaartekracht te boven vindt men een ander terug O vogel van verlangen wiegend op de wind verlos ons van elkander en van elkaars gewicht ---------------------------------------- uit: 'Het lot van…

fluister het tegen de wolken vertel het aan de wind leg het te rusten in de takken om haar te koesteren als het ochtendkind ontwakend in vele armen verscholen onder een bladerenbed doet ze zich te goed aan zonnestralen die haar weldra in het middelpunt zetten ontstijgt ze al gauw het aardse uiteindelijk is ze volgroeid om haar vleugels…

zijn tijd gekomen ontstijgt een meeuw de kust om boven voorgoed de ogen te sluiten nabij de branding nog een enkele vaalwitte veer eensklaps verstard de spieren zeilt hij nog talmend door voluit gestrekt de stille vleugels onopgemerkt zal hij achter de horizon het kalme water raken uit “De Zee en Ommelanden”…

’t onrustig bloed ontstijgt spelonken de dag houdt amper zich aan ’t scherm nog vast in sneeuw behoedt een hand de levenswegen voor dat er zwarte schaduw dreigt antennes grijpen naar de golven de aderen vangen vreemde wereld op in sporen vormt zich licht tot beeld dit medium is geworden tot een god.…

de sterren vallen dit jaar uit een vroege hemel, daartussen voorjaar als nadag van wintertijd en ondergeschikte slaap, hoorbaar rondzingend op kristallijne toon; 'duizend zwaluwvluchten', zei je nog tijdens dit hoogteritueel zonder daarbij van persoon te wisselen -een woord ontstijgt papier en er is overal werkelijkheid maar dan gedroomd…

Ja, we kunnen en we moeten We zijn het verplicht En we zullen boeten Boetedoening die verlicht Een man die zijn losse instinct ontstijgt Het leven bemint en viert Een geestesgesteldheid krijgt door deugd, moed en eerbaarheid gesierd…

ze trotseert stoffige woestijnwinden hagelstenen hameren op het kleine weerloze lijf zo vaak verwond maar niet verslagen droomt ze van de dansende fee trappelend slaat ze haar krachtige veren uit moeizaam en vastberaden ontstijgt ze de zwaartekracht in de vlucht strijkt de wind langs haar vleugels en doet hen zingen zwevende…

Ik wacht tot de appel niet ver van de boom valt of de zwaarte ontstijgt. De appel is rood en hardstelig; hij hecht aan zijn tak, zwelt welbehaaglijk. Ik heb tijd zat. De appel weet niet dat de zwaarte kracht, wet is, dat de tak zijn dracht moe wordt. Het is herfst: appeltijd.…

mijn woorden tasten in terughoudendheid gemanteld door jouw halfbekende planeet terwijl uit elk gaatje in die blik een vruchtbare warmte aan jouw kernen ontstijgt waarop ik lijk te drijven geen slag, geen stoot gewoon mezelf, zonder te zinken naar de twijfel en de stress er leeft iets zuivers in je adem in je ogen, in het…

regenboog in wisselende stemming verdriet vervuld van zwarte dood gele haat gepaard met rode liefde het koele blauw in lelieblank veelkleurig bestraalt de hartstocht oudroze harten in contrast gegroende jaloezie ontstijgt de donkerbruine aarde richting witte wolkenzee dan maak jij kleur in mijn bestaan als je vale bleekheid opschudt…

Je lippen lijken een lijntje te trekken onder het woord lief in de verhalen van je aangezicht mijn woorden tasten in teruggehoudenheid gemanteld door jouw halfbekende planeet uit elk gaatje in je blik ontstijgt zijn kernen een vreemde warmte ik lijk erop te drijven geen slag, geen stoot gewoon mezelf, zonder te zinken naar…

Je herkneed de klei, in verbaasde bewondering van haar gestileerde schoonheid, geroerd door een ranke hand, gereinigd in water uit een schaal van broosheid, verglaasd tot krachtig metaal, versteende onschuld, de vorm ontstijgt het verstand van de mens in het porseleinen werk, te zweven in haar breekbaarheid, om het licht een andere norm…

Een fijne geur ontstijgt de verse gronden; De luchten worden willig voor geluid; Er breken kleine blauwe kreetjes uit, Geritsel als uit duizenderlei monden. Een malse vleug van lente wordt gezonden; Zijn adem is bewaaierd van het kruid Dat uit de omgeworpen voren spruit, Onmetelijk, en dampend in de ronde.…

Geen vleugellamme vogel ontstijgt de as van verschroeide aarde, gedoogt neerwaartse druk, of wijkt voor bittere rampspoed. In stofpluimen lijkt zich zowaar een gezicht af te tekenen. Het moet in de verbeelding zijn van de verworpenen die hun eigen schaduw opwerpen.…

ach heren van de schepping, de tragedie waarmee u vroeg of laat te maken krijgt en die het aardse leed bijkans ontstijgt is onomkeerbaar, kent dus geen remedie natuurlijk kunt u alles camoufleren met handgevlochten ijdele toupet maar weet u, die moet telkens af in bed en zal het vrouwvolk vast niet inspireren ook staat het vrij de scheiding…

Het aanbod ontstijgt aan de vraag nogal gauw Dus we hadden het kunnen voorzien Dat iemand een speelfilm vervaardigen zou Rond het leven van Gert en Hermien Het gat in een markt die geheel niet bestaat Wordt door menigeen naarstig gezocht Dus ook dit verhaal zou vanzelf vroeg of laat Aan een filmmaker worden verkocht De kerk, pillen, drank…

de oude jas, het lange sluike haar een grauw gezicht, getekend door het leven een monument door grote haast omgeven geen tijd voor rauwe stem en een gitaar een allochtoon werd echte Hagenaar zijn geest is in de tijd van toen gebleven in jaren van een onbelemmerd zweven de heimwee sluipt door heel zijn repertoire muziek ontstijgt het Haagse…