Alle inzendingen over onweersbui

Het rommelt in de verte 't komt steeds dichterbij ook schieten flitsen langs de donk're hemel voorbij. Het rommelen komt nader steeds dichter- en dichterbij nog heel even, dan knettert 't hier bij mij. Het rommelde in de verte nu spookt het hier enorm want wat net ver weg was is nu hier, wat 'k je brom. En als het eenmaal los is…

Urenlang jagen ze voort over de vlaktes: de onweersbuien.…

Die onweersbuien.. hoelang blijven die hangen? Doe maar twee grote!…

Een dreigende lucht De onweersbui komt eraan Dat geeft gedonder…

regengeroffel gaffelt monotoon en toch melodieus tegen aangedampte ramen waar gordijnen triest hun manen laten hangen in de verte weer licht weerlicht het hier nog steeds - trekt God nou echt een foto? - en zorgen dreigende donders voor branding zonder zee afwezig deuntje op de radio geeft een beetje veiligheid nietigheid…

Heb je ook wakker gelegen van de herrie vannacht lag je ook te waken, in ’t holst van de nacht heb je ’t ook horen hozen, tot de straten blank stonden heb je ook aan ’t raam gestaan vannacht? ’t Bliksemde, ’t donderde met volle kracht ’t regende verschrikkelijk, lag je ook wakker vannacht? Als bij ’t aanbreken van de ochtend de nacht wegtrekt…

Bij de eerste onweersbui begon de tijd weer te lopen. Vertrouwde geluiden markeerden de orde van de dag.…

ZO stil, als lang nog na een onweersbui het laatste vocht zijgt van de zomertakken, de avond valt, maar in het ronde drupt het zo gul, zo stil: Zo stil zinkt weemoed neder in mijn ziel, gedachten, die een zacht verdriet meebrengen, druppelen neer en vloeien effen uit zo droef, zo stil.…

Als er geen geweld meer rondzwerft zal de wereld geen gebroken hart meer zijn met een tranenspoor van verdriet, want gekruist langs de vele wegen zal de onweersbui van het betrokken gezicht geen gedonder meer verstrooien over kale plekken, dus de laatste overstromingen van emoties zullen dan verdampen achter de bescheiden zon en het hoopje…

zijn stem knikkert hagelstenen, ze vallen tot het laatste gezegd is. tranen tikken luider op haar hand, terwijl spijt op kousenvoeten komt vragen om een lach. de ochtendjas is vandaag geel, beweegt traag over de grond, zwiept het stof weg. twee vogels komen thuis in haar gezicht. ze pikken van het putje zomer geuren naar honing…

ik sprak je in het gaan je lachte met me naar een spaanse halve maan de zon scheen regen en een onweersbui afscheid temperde de hitte die ons te wachten stond de reis was nacht en jagen op een morgenstond die vakantie straalde in bekomst krekels spraken met je stem een onophoudelijk missen het was geen gissen naar gevoel want…

Poezewoes kijkt nu heel nijdig, het één moment zon, dan een onweersbui; toch maar met de hond gaan spelen, bij gebrek aan beter, nom-de-dieu!…

Of als halmen van graan naar onweersbuien snakken. Ik weet dan weer dat je de late trein nam. En dat het spoor twaalf was.…

Als de regen zachtjes tikt tegen Texel's ramen geeft het beslagen uitzicht juist inzicht, zicht op Texel Zeker als ook overwaaiende onweersbuien en slagregens golvende vloedwatermassa's Texel's ramen en ruiten reinigen en afkoelen van de zomerhitte van Texel's lange bestaan Dat uitzicht op en van Texel wordt vanzelfsprekender door…

als zacht fruit in harde handen die de energie al ver voorbij de tanden hebben opgebruikt door alleen al de geur van deze lentegift nog zijn de kraampjes dicht maar het warm aroma ontsnapt tussen de zeilen uit de vol voorjaar opgetaste stalletjes nog houdt een klein probleem de verkoop tegen het is de donker dreigende onweersbui…

Onweersbui, stromende regen komt moeder aarde tegen. Bliksemschichten, vuurwerk, donderslagen zo sterk. De aarde trilt, de mens rilt. Flitsend licht, spookachtig zicht. Oorverdovend gekletter, regenval, gespetter. Daarna…een blauwe lucht. Een weergave van rust, warmte geblust. Een wolk drijft vredig voorbij en knipoogt naar mij.…

Dicht in het bos verscholen Waar een eenzaam boshuisje staat Tussen Douglassparren waar dassen wonen Menig regendruppel, op takken, in spagaat Neerdalend vocht op ramen en kozijnen En de dakgoot overuren maakt Torenhoge Douglas-sparren groeiend in rechte lijnen Een onweersbui heeft een oude boom gekraakt Regendruppels tikkend op het raam…

Zoals de onweersbui boven mij hoofd kon jij ook altijd stormachtig exploderen terwijl de bui overtrekt als een flits geeft dat jouw wispelturigheid weer. Het is jouw ware stemming die ontpopt en als een souvenir zich kleurrijk uit zo glijdt iedere druppel vertrouwd als een omhulsel om mijn lichaam.…

weidse kinderwereld ver boven het alledaagse uit ik kleur je trampoline-sprongen als je handen de wolken op ongeëvenaarde hoogte raken je blote voeten maken zich los van de aarde je rent lachend achter de kat aan hij is meestal de vlugste met zoete woordjes lok je hem terug je tedere begroeting is zijn loon de wolken verbergen de maan onweersbuien…

Als na een onweersbui van korte duur en meestal erg intens indrukwekkend stijgt dampend vocht uit gras tussen bloemen en natuur geheel bemind de enig lange warme lentedag romantisch begonnen met zoveel aantrekkingskracht vol poëzie, het frisse groen een onvergetelijke dag weerklinkt in enorme opluchting het grote luchtkasteel…

Voor mij is het beslist geen welbehagen die rooie kop het is toch geen gezicht, dat krijg je met die bloedgeslagen dagen; een flinke onweersbui, dat help wellicht.…

Naderende onweersbuien die emoties verwoorden in de wisselende beleving van het ongewisse, verregende verten, verstomde beeldflarden, lui verstrengeld, het individu is niet te onderscheiden in de spiegeling van gedachten, schaduwen brengt ons dichter en weer verder van elkaar, onder de maskerade van de maan maakt de kuisheid lichter…

het is goed, deze nieuw morgen past als een vest om mijn ongenaakbare ziel, de rest van de dag breekt als een onweersbui door mijn kortstondig verlangen heen maar morgen, morgen drijven donkere wolken als gloeiende kolen over het zwart geblakerd gemoed dewelke nimmer meer zal slenteren in deze afgeprijsde lente goede-morgen, geen voorbijgangers…

ben je langs mijn hart gegleden Op de brede vleugels van geluk konden wij samen zweven Jouw liefdevolle woorden en jouw armen om mij heen Zorgden van binnen altijd voor een gevoel van veiligheid Onze prachtige luchtbel was volmaakt en kon niet uiteen Maar hij spatte kapot en daar was ik totaal niet op voorbereid De dreiging van een zware onweersbui…

Koelte, regen en een onweersbui heb ik echt nodig om iets in m'n leven tot rust kunnen maken ook al denk je, het is misschien wel overbodig jou als persoon, heeft het niet mogen raken.…

Stortvloeden van onweersbuien, waarin tranen onzichtbaar zijn. Liefde schrijft op mooi papier, waarop onze dichters dichten. Liefde is als helderwit doek, waarop ons leven projecteert. Liefde valt als herfstbladeren, die van kleurrijke bomen zijn. Liefde is bewust van liefde zijn. Liefde is grenzeloze openheid.…

Zou daarboven ook een soort ploeger wonen in de wolken is dat wat soms ook de onweersbuien aan ons vertolken. Mijn leven lijkt op een hortensia of haag nog ongeschoren voor mijn gevoel ben ik weer gisteren opnieuw geboren. Ik leg vaak gekscherend mijn beide handen op mijn hoofd meet de levenskoorts die bij lange na nog niet is gedoofd.…

Een oude visscher beweerde: Hij was dikwijls door klokgelui, Dat uit de zee opkwam, gewaarschuwd voor een naderende onweersbui. De torenklok van Oud-Staavren Die moest dat hebben gedaan. Had zijn vader niet eens het uurwerk In dien toren halfacht horen slaan?…

aanslag in Jeruzalem Amerikanen ongezond dik Britten klonen embryo’s De Geus tergt vakbonden dode op Franse camping evacuatie Spaanse stranden jacht op kinderporno KLM verhoogt de prijzen koopkracht minima daalt Nederlanders onder vuur onthoofding CIA-agent PSV verliest van Rode Ster regen- en onweersbuien…

Spoedig bemerken ze nu, hoe het stof op het veld en de landweg Door de dwarlende wind, in lichtgrauwe wolken omhoogsteeg; Hoe zich de bladrijke kruinen der linden als golvend bewogen; Hoe, als vlokkige sneeuw, de bloesem der kersen daarheen vloog; En hoe de onweersbui eensklaps op bruisende vlerken, Met onstuimige vaart, al loeiend en donderend…