Alle inzendingen over ooghoek

Stiekem kijk je naar mij Vanuit je ooghoek Elke beweging volgend Stiekem kijk je naar mij Vanuit je ooghoek Denkend dat ik het niet merk Stiekem kijk je naar mij Vanuit je ooghoek Of wil ik dat alleen maar…

wie weet was het niks - twee meter van de vangrail schoen op de snelweg…

De zijdelingse benadering is dikwijls de beste: uit de ooghoeken zie je wel niets scherp omlijnd, maar het licht speelt mee naarmate het minder botst op de blik en zelfs de dood- verklaarde dingen verraden dan even hun stralende afkomst. ------------------------------- uit: 'Holte van licht', 1975.…

Ik zag in zijn ooghoek heel even de glimp van een traan Maar nee... ik zal me wel vergist hebben, Hij..hij laat zich nooit gaan Zijn harde trekken en scherpe woorden Wisten..voordat ik het zelf wist mijn liefde voor hem te vermoorden Toen ik hem vertelde dat ik definitief zou gaan had hij gezegd 'rot maar op dan' en had verder niets…

Langzaam biggelt ze vanuit mijn ooghoek over mijn wang verzameld vocht vol emotie proef ik zout of zoet?…

dat ik niet méér voor je ben dan een storend stofje in je oog, dat in enkele knipperingen weggespoeld wordt door traanvocht dat geen tranen is laat tranen parelen in mijn ooghoeken, die geen krokodillentranen zijn…

ik kijk naar de lucht, zie wolken bewegen van ooghoek naar ooghoek, en altijd op weg naar wazige verten. soms luchtig, doorzichtig, soms loodzwaar, met regen beladen maar altijd op weg. als wolk wil ik reizen met onbekend doel, gestuurd door de wind die mijn richting bepaalt.…

Wat begon bij m'n ooghoek stopte niet op tijd voor m'n zakdoek en zo slikte en likte ik m'n zoute zee op.…

Het zicht door half gesloten ogen Vaag maar vol verdraagzaamheid Zacht en vredig ingetogen Onzichtbaar in aanwezigheid Kleuren als een silhouet Op mijn netvlies vormgegeven Geborgen in een amulet Meer in't zicht dan toegegeven Wie het ziet zal minder dromen Puur en echt maar onvolmaakt Zachtjes laat ik tranen stromen De traan…

geen ooghoeken op straat maar tochtige kou en recht getrokken lijnen met vochtige doeken zou ik steen willen weken bleke harten en kroes willen smelten…

Kleine waterige traantjes Druipend uit m'n ooghoek Stromend over mijn wangen Neerdalend bij mijn lippen Nooit was dit verwacht Het gevoel van het gemis Telkens als ik aan je denk Merk ik dat het over is…

Als het zoete avondlicht valt en overgaat in de harde avondschaduw dan valt bij mij een traan uit iedere brandende ooghoek omdat geen lachende zon mij meer verwarmen kan. Wie weet hoe lang ik dan moet wachten voordat ik weer lachen kan.…

hij schept wat stof tot wereldbol bekleedt haar met planeten hangt zon en evolutie aan haar op zaait verstand in eden hij draait zich om en zucht tevreden want uit zijn ooghoek kan hij zien hoe adam zacht in eva is gegleden…

Weilanden en huizen verglijden in mijn ooghoek terwijl ik me probeer te concentreren op het meisje dat tegenover me zit. Er past veel in een ooghoek. Een huis dat ik herken een sloot een koe en zelfs het grazen en verloren turen van het dier dat de nek strekt gespannen van een onbekend geluid. Of wacht het strammer op een teken?…

nu sta je hier als een schim naast mijn ooghoek en je lijkt te wachten ontkurkt kurkdroog is mijn mond en mijn armen zijn mijn benen zijn verdraaid zo verlamd en als verdoofd in mijn hoofd geef ik toe aan je hals die ik smachtend aan mijn lippen zet…

Ik wil met jou mee Mijn ooghoek Ziet je dansen Ritme van de zee Ziedend van smart Duinstruin ik Verloren aan jouw hart Bevroren zijlijn Golf overspoelt Bewustzijn Ik wil, onbedoeld Heel mooi met jou mee…

'Wat moet dat, bleke zanger, - In uw ooghoek glinstert een traan?' Zo gij de maan zelf niet waart 'k Zou zeggen: loop naar de maan. - Wat mij het oog doet glinsteren, Dat gaat er geen schepsel aan.…

'Wat moet dat, bleke zanger, - In uw ooghoek glinstert een traan?' Zo gij de maan zelf niet waart, 'k Zou zeggen: loop naar de maan. - Wat mij het oog doet glinstren, Dat gaat geen schepsel aan.…

sta ik op een afgedankt perron uit de verkeerde richting komt een trein: niet instappen het scherm zegt niet wanneer er weer een komt bij het instappen verspreidt zich warmte en inkt op papier zeer wringt zich naar buiten bij een ooghoek zout, zeewaterzeer…

bibberend van angst moed en tranen staken uit je zakken lekkend vanuit de ooghoeken keek je me smekend aan de uitgedoofde vlammen met ingebeitelde wonden schaven helpt hier niet balsemen van zachte woorden verlichten geen pijn van krammen diep ingeniet…

Zij die ik niet vond gaan ruiken, of herrijzen in een ooghoek van de kamer. Medeplichtig moffel ik lijkjes weg, en ruim ik ongenode gasten.…

het rode truitje het diepe zwarte water de witte lotus er is wat met haar te praten of fluisteren ze tegen de ruiten op de rotonde de dikste vrouw van de stad voorrang op de fiets iets in mijn ooghoek de wind ratelt de ruiten beweegt schaduwen het haar van mijn lief geelbruine treurwilgen bijna tot de grond…

Er liep 'n traan over mijn wang, bij 't lezen van een boek, begon natuurlijk eerst vanuit mijn ooghoek. Hoe simpel is emotie in tranen te "vangen" door een simpel verhaal of domweg verlangen? Er liep een traan door tot in mijn nek, misschien verklaar je me nu voor gek, maar ik schaam me niet!…

Zelfs buiten m’n ooghoeken Zie ik je staan Zie ik jou schitteren En straal ik Van binnen Van buiten Geef ik licht Hoor ik je niet Dan denk ik aan je Zie ik je niet Dan voel ik je naast me Liefde maakt blind Daar komt het op neer Want sta jij voor me Dan zie ik ineens niets meer……

levensgroot gevaar, een potige schaduw met schepnet is wat ik in mijn ooghoek ontwaar driftig roert mijn staartje waarmee ik watervlug verdwijn ik duik als de donder kopje onder, wacht maar tot ik in vol ornaat verschijn dan kom ik je wakker maken in koor met mijn groene gabbers zal ik oorverdovend kwaken…

Een druppel een traan komt uit je ooghoek vandaan langzaam valt hij op je schoot er is iemand dood een brok in je keel je wilt het niet, maar je bent emotioneel bang dat een ander het ziet waarom, je hebt toch ook verdriet ze mogen best zien dat jij ook moet treuren laat het maar gewoon gebeuren.…

stilte valt vanuit haar ooghoek over onuitgesproken woorden haar blik op oneindig het bestek onaangeroerd naast het bord verlichten kaarsen een te vroege schemering waar weemoed verborgen ligt onder het met zorg uitgekozen tafelkleed voor deze speciale avond schaduwen dansen op de muur…

Ik kijk uit mijn ooghoeken, maar zie niemand. Het is mijn tweede ik, die mij bij nacht en maanlicht, mijn schaduw brengt.…

als over de vlakte nevelslierten de paarse bodem bedekken ik de honden gadesla en mijmer over de stilte en hoe ik het vroege uur bewonder dan in mijn ooghoek de zwaaiende soldaat zie staan en als in de avond nauwelijks de kilte verdwijnt ik dan dicht bij het vuur de vlammen zie veranderen in vraagtekens om de boodschap van de…

het pad bevat, links en rechts, opgeschoten fluitekruid overwoekerend hebben beschutte plekken het zicht onttrokken, geen prachtschubwortel meer te zien een verloren ooghoek schittert takkenstralend nerveus een bosblauwtje ja, kleine vlinder ik heb je gezien de zon doorbrak het bos, bekende kleur en ik vervolg mijn pad…