Alle inzendingen over porceleinen

Je tekent de kantlijnen vol Met woorden die ik niet ken Ik wou dat ik je begreep En dat je nooit zou weg gaan Ik begin sleets te worden Het als alsof de nacht valt En de sterren doven En alles langzaam wegglijd Je haar ruikt naar suikerbrood En de veren worden paars Je sloeg een vlinderslag en verdween Dit noemden ze liefde Je handen…

Hun geraamten en gruzelementen blijven altijd overeind als een porceleinen kopje in Grootvaders kast.…

bijna viel het pad naar beneden achter de lege schuur, alsof de gekte op het erf had toegeslagen dansende rieken, geile hooibergen kralenkettingen vol geloof die kromme zwaarden met baardenhaar sierden in het stokoude maanlicht dampend kwam het varken naar buiten ik zat op een hekje te kijken toen de porceleinen kopjes kapot werden geschoten…

krijten bij de opdracht op het bord snerpte jouw vingernagel het krijtje was te kort je schreef over de liefde geschoold als ijsjesfrik en schetste schuine letters van zwart-witte-wijzersblik bij allergie voor piepen komen krassen te hard aan blijf hier het liefst niet eten maar sla een stemvork aan steels luisterend naar krassen over porcelein…

Mijn zwijgende woorden, dwarrelen langzaam naar benee, warmte strijkt over uw porceleinen verschijning, glijdend over de groene bosbodem, vallend op de grond, Maar koud is nu de nacht, de winter is gevallen, mijn naakte stam en wortels, verlangen naar de rijke bosbodem, die enkel een tijd is heen gegaan, een tijd van sterfte,…

Mijn hart is overvol In mijn hoofd een storm van gedachten en emoties die ik nog niet ordenen kan Jij, jouw liefde een geschenk van de sterren Ademloos luister ik naar je lieve woordjes Warm geluk Je ogen soms donkerblauw in hartstocht Dan weer doorschijnend porcelein vol tederheid Tijd bestaat alleen als we niet bij elkaar…

Hij heeft het leven in de keel van een hond gelegd het huigt er in een grommen het onmenselijke schurkt er aan de waarheid al de rest zijn dode huidcellen onder zijn vel woont een porceleinen pop die het briesen van de maskers schraapt een boom wordt omgelegd in zijn oren kreunt een mastodont het reptiel in zijn aderen ook…

eikenkruinen soest zware zomer levensmoe sluipt jong najaar strijkend rond daaronder trillen - deinen - zweven verwarde spinnenwebben kleven aan een zonnestraal hun schittering siddert voelt zich gevangen - wil vlieden popelt uiteen te springen vliegt versnipperd omhoog tussen de takken spelen verspreide vingertopjes van blinkend wit porcelein…

Hier sta ik voor mijn klankpot van geelwit porcelein, in’t allerkleinste kamertje der woning. Mijn kracht is indrukwekkend, mijn aanslag mag er zijn! Een tonenvloed vormt daarvan de bekroning. Een prachtig stukje Händel stroomt door negentien etages. De hele flat - en meer nog - luistert mee.…

De kostbare antieke vaas van porcelein, waarin elk tot zijn recht en altijd overeind, die wil ik wel graag zijn.…

jouw blikveld De straat uitkroop en week Voor een vreemd geweld Dan sla je tilt Een fata morgana wordt het panorama Dus wijs je Achter een schild van verwijten Naar een schurftluis onder bed Een duizendpoot op tafel Een regenboogvlinder met behaarde voelsprieten Druipend van vet Scheldend werp je een vaas aan scherven Splinters van porcelein…

Er schittert schoonheid, ondersteboven, dubbel -- in de parkvijver.…

Bij een nieuwe liefde hoort een allereerste keer, elkaar geheel verkennen als porcelein zo teer. Eerst stukje bij beetje geef je jezelf bloot, je laat je dekking zakken en houdt jezelf groot. Ogen en handen samen verkennen de nieuwe jij en hetzelfde gebeurt ook door jou dan weer bij mij.…

' Hij klopt de spiegels en het porcelein aan scherven, trapt de kasten in elkaar en kwakt rottend fruit tegen de muur. In heel het huis gaat hij, van zolder tot de schuur, als een bezetene tekeer. Ik laat hem maar begaan, het is zo'n eenzame mijnheer. Ik trek het mij niet aan.…

2002 Mijn hart is kwetsbaar als porcelein, verkeerde gevoelens kunnen het doen breken. De gevoelens doen zeer, maar zijn ook fijn. Dit duurt nu al weer meerdere weken. De tijd kan mij niet snel genoeg gaan. Ik wil weer een gevoel van stabiel geluk.…

tanden gewapend staken hun werk Nu zes agenten in tightrips en eigen boeien auto's branden rook aan de horizon sirenes loeien een opklaptafel vergaderd bij kippesoep verkrachters misbruikend macht gekneveld wachtend diep in de sawa's op een onbestaand beroep Unaniem slurpen wij de doodstraf geen weg terug soep genietend klinken lepels op porcelein…

Ik kon eindeloos wegdromen bij sierlijke kastjes, bestofte schilderijen en zilveren sieraden, afgekloofde poppen van porcelein, koperen trechters, Franse pendules, kerkkandelaars, glaswerk van Copier, etende piraten van gietijzer, Boeddha-beeldjes, lingerie uit grootmoederstijd, bronzen beeldjes van naakte danseressen of atletische heren,…

Ik was een olifant tussen het porcelein, het is tijd dat ik die fout voorgoed herstel. Liefste, jij maakt mij een beter mens. Jij haalt uit mij wat er nog nooit in heeft gezeten. Door ons gezin voel ik mij alle dagen rijk, meer dan elk onmetelijk vermogen. Wij delen liefde, passie en soms pijn. Kom jij de kamer in, dan krijg ik kippenvel.…