Netgedichten

netgedicht (nr. 29.906):

weifelaar in het slakkenhuis

Hij heeft het leven
in de keel
van een hond gelegd

het huigt er
in een grommen
het onmenselijke
schurkt er aan de waarheid
al de rest
zijn dode huidcellen

onder zijn vel
woont een porceleinen pop
die het briesen
van de maskers schraapt

een boom
wordt omgelegd
in zijn oren
kreunt een mastodont
het reptiel in zijn aderen

ook daar heeft hij
vlekken in de ogen

de rijp zit in zijn benen
fragiel kwetsbaar
elke stap kan het dekken openslaan
met elk weifelen
breekt hij wat adem van de wind

de dood slaapt
aan het eind van het slakkenhuis
een poort die hij liever niet open zet