Alle inzendingen over rouw, verlies

Elke seconde Tik je Onverbiddelijk verder weg Van mij Elke minuut Denk ik Zwijgend Aan jou Elk uur Is gevuld Met herinneringen Met beelden Elke dag Ben je Bij mij Maar niet meer Fysiek Hier en nu Is niet meer Het is verdwenen Tijd betekent Niks meer, Jij, des te meer…

Nee je mag niet te lang treuren Men sluit alle deuren Maar je hebt nog steeds verdriet Waarom is dat iets wat men niet ziet Hoelang mag je rouwen En het verlies mee sjouwen Geef het een plek Maar verdrietig zijn vindt men gek!…

Pijn Je laat me niet los Troost Ik zoek je Maar blijf tasten Zwaarte Je verplettert mij Lichtheid Je bent weg Maar ik zie steeds Zwart Telkens in Een tint Donkerder…

Ik kniel bij jouw graf En praat stilletjes tegen jou Waarom je niet wachtte? Dat vraag ik me verdrietig af Een windstille dag vol zon Geen geluid of bries Ik stel de vraag opnieuw Hoor jij mij? Als dat eens even kon De wind gaat nu wild tekeer Alsof je me troosten wil Is het een teken? Ik weet het niet meer Ik leg mijn hand op jouw…

Ik zie jouw zetel staan beelden komen en gaan Het lijkt alsof je Kan verschijnen Maar dan weet ik Neen… En voel ik alle hoop verdwijnen Hoop Om jou nog even te kunnen zien Al was het maar voor even En stevig te omhelzen misschien We zouden lang praten, Dat weet ik zo We namen écht afscheid Dan kon ik je loslaten En had ik geen…

Ik wou je nog zoveel vragen je had nog zoveel te vertellen soms overkomt het mij nog dat ik denk ik ga even papa bellen Dan komt al heel snel het besef nooit meer hoor ik jouw stem of zie ik je weer en net dát gevoel is het allerergste telkens weer…

Vandaag heb ik opeens Weer geluisterd naar de stilte Die zolang op mij heeft gewacht. Ik liet mij zinken en landde in haar adem Het vallen viel mij zacht. Er was een leegte, teer gekraak en ook een suizend klinken Ik zag de tafel en de stoelen en hoe het licht viel op de kast Ik was samen met de dingen, vertrouwd en thuis als oude gast…

De frisse herfstwind laat herinnering leven regen spoelt ze weg De zwarte takken rouwen na verlies van hun dierbare blaadjes Door het te zingen heelt en geneest de merel zijn gebroken hart De stilte daalt neer in de oranje herfstzon de natuur in rust…

De pijn slijt niet Ondanks de tijd Wat mis ik je... Ik wil roepen en tieren Maar niemand hoort me Warme waterdruppels Staan te dringen Maar ze vloeien niet De pijn voelt des te scherper nu Verdrongen Maar constant aanwezig.…

dat ik je mis dat de pijn niet mindert dat zou ik je zeggen dat de klok verder tikt dat mijn hart is blijven stilstaan dat zou ik je zeggen dat mensen het niet merken dat ik vanbinnen kapot ben dat zou ik je zeggen dat ik niet meer dezelfde ben dat ik jou elke dag zoek dat zou ik je zeggen dat ik zou willen dat je terug komt dat…

genoeg hopelijk krijgt rouwen gauw genoeg van mij…

Als het doek valt van binnen en de dood een sluier trekt verlies het wint van winnen en de horizon zich strekt probeer dan juist te leven met je lichaam, ziel en hart rouw, veelal, duurt maar even want de dood is niet apart ----------------------------- Dit gedicht draag ik op aan Balten S. te R.…

In de vlag halfstok geschreven verhalen van hen die het nog steeds beleven de verschrikking angst woede onmacht onderdrukking uitsluiting achtervolging uitroeiing waanzin ondenkbare aantallen verlies in beelden ................ de vlag halfstok gedenken wij in rood in wit in blauw internationale rouw.…

het verlies, de volmaaktheid ervan…

En hij die op weg naar de Hof van Eden geruisloos voorbij het moerasland probeert te schieten Weet dat rouw de tol van de liefde is niets het verlies verzachten kan dat hij het lot dragen moet En hij die als een buffel loom onder water blijft de rietvogel en de zwaarte probeert vóór te blijven Weet dat het niet de ander…

Rouw dringt door tot in alle reddingsteams van het geven, wat verlies ook kost.…

soms gebeurt er teveel tegelijk in een mensenleven en moet je al is het maar heel even diep ademhalen en vertrouwen houen, ondanks het rouwen om verlies verlies , op diverse manieren ondergaan waarna je hoe dan ook zonder die ander verder zult gaan.…

Nu de kramp langzaam oplost in de tijd en onverschillig lijkt Verschijnt in mij het besef dat zij voor mij reeds opging in het leven met rouw Plots besef ik dat het verlies enkel aan mij vrat, maar dat is te veel eigendunk Ik begrijp nu, dat voorafgaande het heengaan, zij veel meer aan haar leiden leidt .…

dat gestamel verlies is van geluid, kiezels in de mond van welsprekendheid, valt de stilte, de stem verstomt, waarmee de taal gereinigd wordt.…

Er is geen foto die laat zien hoe jij nu bent. Geen landkaart waarop ik jouw huidige verblijfplaats aan kan wijzen. Ik kan alleen in mijn herinneringen reizen, terwijl ik weet dat ik je daar niet vind. Zo sta ik in de tussenwereld van het heden, met achter mij jouw onvoltooid verleden en ver vooruit mijn toekomst die zich achter…

En terwijl ik wachtte, merkte ik hoe woorden veranderden, hoe rouw een nieuwe stem werd die ik moest leren verstaan. Jij zat daar ooit, nerveus, met ogen die alles zagen. Nu ben ik degene die blijft kijken, proberend niet weg te kijken van wat er overblijft.…

onverwachte Zolang ik maar niet hoef te voelen De pijn van de leegte Misschien, wen ik er zo aan te leven ongebonden Misschien, wen ik er zo aan te missen wat ik liefheb Misschien, wen ik er zo aan niet te voelen wat ik voelen moet Misschien, vlucht ik zo weg van mijn hart Liefde van mijn leven Je bent nog hier maar toch mis je ik al Rouwen…

De koude wind vangt mijn tranen Het zout vermengt zich met de regen Druppeltwinkels liggen in de zon Omdat ik je zo mis Al lacht de dag me altijd toe En omarm ik alle nachten Na elk gelopen uur ben ik verder weg Omdat ik je zo mis Is er een route terug Naar de dag dat jouw leven stopte? Je bent zo’n groot gemis In kleine stukjes…

Tijd is wijsheid Je bent verkoren om te gaan Met trots kan ik zeggen Dat je in onze harten Zal voortbestaan Dansend naar de hemel Dansend naar het licht Ga maar lieve oma Doe je ogen maar dicht Een waardig vertrek Dankzij een waardig bestaan Je hebt het echt verdient Hier nog een laatste groet En je mag van ons gaan Dansend naar…

voor Bob 22 oktober 1943 - 13 december 2006 Kerstmis wisseling van jaar en januari, guur en kil ‘t voorjaar, vol van licht en leven jonge eendjes, kikkerdril warme lome zomerdagen open deuren, open ramen langzaam ging jouw geur vervagen storm verjoeg de maand september oktober kwam met vallend blad zonder de handenvol kastanjes…

Zomaar vier dagen die mij nog resten van het afscheid. De aarde zal je dragen terwijl mijn grond nu is weg geslagen. Zomaar drie dagen kaarten verstuurd. Nu staat op papier jouw leven, jouw lijden niet lang geduurd. Blijf toch maar hier! Zomaar twee dagen. Ik mag je nog zien. Straks ben je er weer. Of wil ik misschien uitstellen…

, verdriet en rouw.…

Ik schop een colablikje weg. Lekker hard; het maakt niet uit want alles slaapt. Bij de stoeprand remt het af; blijft plakken. Het steekt. Ik trap verwoed nogmaals. Bloed en tranen vullen de goot.…

20 jaar voorbij gegaan Te jong voor een biertje Stiekem wel gedaan Zoveel antwoorden niet gehad Zoveel vragen nooit gesteld Alles is anders Veel is zoals het was Herinneringen vervagen Versnipperd in momenten Ik zoek je in mijn gedachten Maar vind je niet altijd Het is goed Want ik raak je nooit kwijt…

Te bewaren voor wie rouw en verlies, een monument wordt. Troost voor mij en de toekomst. Tranen niet verloren gaan, worden opgevangen, en weer toegevoegd. Vierentwintig jaar pijn gebruiken om liefde te herontluiken. In een ander verweven. Uit elkaar gewreven. Op de huid gezeten. Het brein werd verweten: Dat liefde niet bloeide.…