Alle inzendingen over ruigte

In de ruigte op de grond een doffer - uitgekoerd…

Het was deze ruigte tussen jou en mij: emotievolle woorden, hoorn op de haak. Was het een ruzie op berghoogte, gletscherijs, was het eeuwige sneeuw? Wat het ook was, laat eerst de regen komen en dan spreekwoordelijk de wisseling van licht, de bron.…

donkergroene doodstille naaldwouden eindeloos onder de laagstaande zon het ruisen van de ijskoude wind in de toppen van statige reuzen doet je mystieke huivering voelen in deze grenzeloze aardse ruigte…

Wat vroeger onze wildernis was de ruigte rond het rondje een oude kasseien weg met breed brakende bermen en aangrenzend moeras is nu een keurig landschapspark met grazende Hooglanders en wildroosters over gecultiveerde fietspaden door de onzinnige ruigte naar het zigeunerland van ademzucht tussen heksen en dwergen speelt de muziek van…

In heiige ruigten, de heuvel af, Staat trouw bij zijn schapen, Die dromerig slapen, Wat verder, Een herder En leunt op zijn staf. De zon doorvonkt het bruin wollig haar, Verzilvert de randen Met blinkende banden — De vachten, Ze wachten De knippende schaar.…

De weg naar de geliefde Leyen betoont zich vrij zwijgend het einde der daagse wereld bloeiende oevers vol rustgevende ruigte eilandjes met komend vogelleven bezingen de tere maar krachtige eenheid van gewezen veengrond een waterrijk schenkt vredige ruimte.…

we liepen ons tegemoet passeerden elkaar deelden een moment, een groet een kort gebaar we overschreden 'n ogenblik om afstanden te gaan getallen, geheugen, een gezicht 'n naald in een ruigte, een bliep in de ruimte van bestaan eenmalig, zonder tegenbericht…

Onverlaten hebben De sleutel van mijn Leven weggegooid, Het op slot gezet En daarna de sleutel In de ruigte Van belendende bosjes Onvindbaar weggeslingerd - Wat nog heel goed Bruikbaar was, Staat nu voorgoed op slot, Er is geen redden meer aan - Hoogstens nog is het wachten Op een goedaardige smid Die wat opzettelijk…

Allerlei groen venijn - distels en chichorei, hondroos en varkensgras - loopt in ruigten te hoop tegen bouwplan en waterpas, koop en verkoop. Het land biedt weerstand aan de sleutel in de hand. Bouwrijp weiland is een contradictio in terminis.…

Waterrijke ruigte, weelderig behept, tijdloos doch tijdig van aard. Mijn weemoed, zoals de zee die schept is hier een terloopse gedachte waard. Eeuwig gedurig lijkt de bekoring van verleden en vooruitgeschoven tijd. Al turend in heldere betovering door deze grote en kleine grootsheid.…

Er wordt geen Boerenkool geteeld. ’t Is niet in Kavels Opgedeeld en de ruigten en het riet worden nimmernooit gewied. Kinderen die kuilen graven. Wilde paarden die er draven. Ik droom in het lange gras van hoe eens de wereld was. Ergens, wáár wilt u nu weten - maar dat ben ik glad vergeten - ligt het laatste niemandsland.…

De Drentse ruigte geurt vol bos- en veldklanken: landelijke rust. Mochten de wereldbazen hier hun denkbeelden ramen... "Een buigzame wil en soepelheid van denken, eerbied voor elkaar!" roepen dikwijls degenen, die zelf de baas willen zijn.…

je ruigte op de rots waartegen je leunde in uitzicht op zee ik stond verderop nam en passant het doorkijkje mee tussen eindloze benen ze scherpte intiem je huid liet het zien toen je bloed ging koken was het snel afgelopen we zijn terug gegaan ik raakte haar scherpte en jouw wonden weer aan in een teder ontbloten we hebben samen…

Eén graankorl, achteloos in een vruchtbre grond bedolven, Zien we, als een zwangre halm, ras op de luchtstroom golven, Hij schudt zijn vruchten af, rijpende in de grond, In halmen opslaan, waar eerst ruigte en heester stond: Dan duizendvoud herteeld en duizendvoud herboren, Doorgolft een gans gewest een gouden zee van koren: En 't land, eerst…

Lieflijk boerenland, geheimzinnige ruigte verenen zich sterk, beelden sierlijk het wezen van Tom Poes en heer Bommel.…

Na leven van strijden wil het voldane gebeente zich wijden aan vrije ruigte met bloeiende faam. Hier mogen dieren in vrede wonen. Reeën kauwen genoegzaam veldzuring. Hazen zijn trots hun vreugdedans te tonen. Vogels beuren door klankenmengeling dit oord der bezinning op, bekronen de wegwijzer naar d' eeuwige Bestemming.…

Kwam ooit een medicijnman Uit het moederland Belanda In het onherbergzaam land Vervlogen rijk Sriviaya Kwam ooit een blanke doekoen In de rimboerijke ruigte Traag en breed doorsneden Woeste kali's van Noord-Atjeh Over hellinghoge kustweg Vallend puin door dynamiet In de oksels van de goenoeng Reed een mokum-man van Blanda Storm…

In het voorjaarsbos van Breda ´s Haagse Beemden waaien zacht de wilgenkatjes en elzenpropjes heen en weer milde zucht verspreidt hun bevrijde pluis en snippers ontelbare vingertopjes zweven tussen kale bomen scheppen wenkende geur over aanstaande kraamkamers hoge barse dorenstruiken op moerasgrond door sloten omgeven beloven…

Een wijde tuin aan Breda ´s Zuidkant toont trots zijn verleden van statig landgoed. Het herenhuis zendt minzame groet naar al wat in wild veld en ruig park woont. Zowel keurig onderhoud als warboel troont in de hof, waar teer leven wordt behoed door woeste dorens. Stille zwammenstrijd woedt op gedrongen boomstam, met knoesten bekroond…

broderietje kruip ik over, ‘t kuise blozende vergood ik, schroomvol ruisende de rode gewaden als bijna-dode wingerdbladen om haar heen, een ruif is zij mijn haverkist, mijn stoof van suikering, de kozende struise een struikje broos, ik heb mijn hand op dit broodje gelegd – de ruiker van haar konen rozen, zij is het blote fruit aan mij geopend, ruigte…

Slechts waar de Rhône bij mij naar binnen stroomt herken ik nog de ruigte van het rustige verleden toen reine moerassen en dichte struiken vol vogelgekwetter en verborgen teerheid zorgden voor broedsels ontluikende levens al mijn oevers sierden thans ben ik ingesloten door harde wegen en kaden waar geraas en gejoel klinkt drukke steden…

De dag verdween in tranen: regen gutst Langs rots en ruigte, en klettert op de paden - Wat stuit de golf, die langs de bergen klutst, En breekt door 't woud, met rots en woud beladen?…

bedauwde sprieten, staan weelderig, met witte margrieten, in het kleurig bont, van korenblauw tot distelbol, zo donzig blond midden in het veld, in rozerood staat kruidig de zuring, op lange steel met bloemenpluim, daar rondom heen vliegt blauwig groen, doorzichtig een waterjuffer heel voorzichtig verderop in wilde orde, omgord met ruigte…

Als een man die zijn bijl aan de stronk leit Door een ruigte van levend loof, Zo trof gij de kern van mijn jonkheid, Die stierf met mijn stervend geloof. En achter bleef een die het lokken Van 't wrede herdenken schuwt, Maar toch altijd opnieuw wordt getrokken Naar uren waar 't hart nu voor gruwt...…

Zij laat de kudde alleen en dringt de ruigte binnen; En waar een kampje in 't kroes ten oever rustplaats biedt Daar blijft ze luistrend staan in aarzlend zelfbezinnen... Tot dieper ze ademhaalt: ze waant zich onbespied.…

in ruigte en wier bedolven. Hij mijmert aan zijn zoom met waggelende treên, Denkt aan het oud Karthaag’! - en gaat in weemoed heen. Is, Neêrland! dit uw beeld? moet uit die flauwe trekken Mijn hart, dat voor u gloeit, uw naderend lot ontdekken? - ......................................................... Ach!…

vlossige zij, het lange lint, de wimpels strakstaand in de wind, het vlottende rag, het drijvend vlies, de pluizen alle zonder verlies, elk vlokje, iedere zwerveling gezogen in de werveling, het kleeft aan de spijlen en aan het leeg latwerk en ijl en wonderlijk veeg wordt er hun weefsel, een web verward met open gaten en flard bij flard, een ruigte…