Alle inzendingen over schaduwkant

ik zie mijn schaduwkant zo duidelijk terug in woorden van duistere figuren zij wonen aan de leugenkant spelen in het brein bejubelen daar hun kuren afdwalend van de rechte lijn hun spiegelreflex herkent enkel zwart dat lijkt op een hemelse troon echter de balk in de ogen speelt hen part genoeg om de waarheid te bedekken; het geweten…

Hoe ik mijn wortels veranker in de schaduwkant, die ook mijn ik is als mens. Onzichtbaar schud ik haar hand en wandelen samen onder de straatlantaarn. Op de steenplavei spat een traan.. !…

’s nachts dwaal ik eenzaam door duistere nauwe stegen verlaten, vergeten, verzwegen zo kom ik jou daar tegen en vraag je naar je naam beduusd, bevreesd, bang zoek ik naar jouw hand raak deze langzaam aan ik sidder, huiver, doch verlang naar de donkere, zwarte kant van jouw onverlicht bestaan…

’s nachts dwaal ik eenzaam door duistere nauwe stegen verlaten, vergeten, verzwegen zo kom ik jou daar tegen en vraag je naar je naam beduusd, bevreesd, bang zoek ik naar jouw hand raak deze langzaam aan ik sidder, huiver, doch verlang naar de donkere, zwarte kant van jouw onverlicht bestaan…

met een handvol slaap dek ik de wereld toe wens ieder goedenacht zelfs bloemen sluiten zacht hun knop onwetend nog van duisters pracht in edelstenen fonkelt leven uit de schaduwkant als licht na schemer strandt ook zonder zon bruist pure levenskracht langs oevers van de nacht met open oog en lach zullen de kleine uren weer…

De weg is lang tussen de afstand Van leven in liefde naar de schaduwkant De weg is lang naar niet meer Vrij ongedwongen geen hartpijn meer De weg is lang eindeloos moeizaam Naar.. zonder jou een ander bestaan De weg is lang van het vergeten Om verder te kunnen verbreek ik het keten…

Maar voordat we verder gaan ken je ook mijn duist’re kanten die ik het liefst verborgen hou weet ik jouw verborgenheden die liever alleen het nachtlicht zien of moeten die geleidelijk verschijnen in een soort gewenproces waarin liefde hopelijk toch wint kom laten we eerst maar eens uit onze schaduwen stappen elkaar bekijken in het zonnelicht…

Maar ken jij ook mijn duist're kanten die ik het liefst verborgen houd weet ik wel jouw verborgenheden die liever alleen het nachtlicht zien of moeten die geleidelijk verschijnen in een soort van gewenproces kom laten we eerst maar eens uit onze schaduwen stappen elkaar bekijken in het zonnelicht wie weet wat er dan nog volgt…

grijp hem als je kunt en hang hem op zeg hem dat hij je niet meer hoeft te volgen pak hem de volgende dag niet van de kapstok wijs hem op z’n plek ook al brandt hij van verlangen om met je mee te gaan om weer aan jou te plakken zeg hem dat je zonder hem ook je mannetje wel weet te staan waarschuw hem en maak hem duidelijk dat…

Als zelfs de schaduwkant een schaduwkant heeft voor mij de opgaande zon in aanzien niet mag stijgen ik steeds moet afzien van het licht wat ook mij is gegeven waar blijft dan mijn eigen bloei terwijl alles om mij heen op lente belust is en juist ik daarover nooit kan zwijgen daarom zal ik niet blijven ondergaan wanneer…

Als zelfs de schaduwkant een schaduwkant heeft voor mij de opgaande zon in aanzien niet mag stijgen ik steeds moet afzien van het licht wat ooit mij is gegeven waar blijft dan mijn eigen bloei terwijl alles om mij heen op lente belust is en juist ik daarover nooit kan zwijgen daarom zal ik niet blijven ondergaan wanneer ik mijn…

jeugdherinnering ze neemt de autoped mee dromend van vrijheid tegen bakstenen muren leunt de schaduwkant van ooit…

Met een schaduw voor mijn voeten omdat de zon achter mij staat, niet weet waarvoor ik zal boeten, beweeg mij schoorvoetend op straat met die lange schaduw voor mijn voeten, ik hoop dat de zon nog achter mij staat. Had ik de zon in mijn gezicht,hield ik gelijke ogen dicht, voor beide een overdaad aan licht, sloot zich bij het duister aan,in…

jij neemt de schaduwkanten om uit het licht te zijn de confrontatie met de waarheid doet jou te veel pijn nog koers je voor de wind in het ontwijken van de feiten maar eens zal jij jezelf tegenkomen tussen de scherven van je dromen…

Onder een onverlicht bestaan met gruwelijke schaduwkanten nietige wanklanken van liefde baan ik mij een voorzichtige weg naar waar ik de intense echtheid nog kan voelen de pure noodzaak steeds kan proeven om te communiceren met het licht in het gedicht.…

Herijkt wordt hij, de canon der historie Zijn vensters blinken van mooipraterij Maar schaduwkanten horen ook erbij Dus heeft hij straks veel minder Hollands glorie Bij Gasbel moet dan staan: de ‘haute volée’ Hielp Groningen deels naar de ratsmodee…

zoek de schaduwkant mijn lief op je huid loert heus een fikse dief de zon brandt gaatjes in je kostbaar vel wacht niet tot het luiden van de bel blus je ogen in de koelte haal niet de duivel uit de hel ook al ben je nog zo mooi en fel…

schoonheid leeft van schaduwkanten waarlangs licht het zwart begroet en kleurengloed de kilte van de dood ontdoet rood van bloed gloeit daar de pijn van tijdelijk en kwetsbaar zijn de keerzij draagt de warmte waar charme kleurt in levensmoed…

eens op de schaduwkant gelet van wat de kerst ons ook kan brengen het kaarsvet dik op het dressoir de klit in 't krullend engelenhaar een kerststal hangend op half zeven en in 't stro geen greintje leven een dennenboom in vuur en vlam de herder en het schaap zijn lam stilaan lijkt elke glans nu henen de kerstman op z'n laatste benen…

Je brengt mijn schaduwkant naar de oevers van de rivier, waar de hoofdstad uit een spiegel drinkt vol intieme handelingen met een dronken volkszanger op hoop van zegeningen de beide longen in de wind ogen naar de horizon uit stille hoop verzonnen dit is de nacht, hier is mijn dromenland.…

Aarzelend open ik mijn muil toon mijn lied in lichtgrijze damp grom mijn grieven tegen de lamp die helderheid brengt in beneveld gehuil Verknipt toon ik mijn schaduwkant als silhouet in blauw gelijst voor wie zielsverdriet naar boven krijst verkracht, enteerd en aangerand…

Gesprekken als wajang, Schimmen zonder diepte Een scherm tussen schijn En werkelijkheid Een veilige projectie De schaduwkant belichtend En zo verduisterd Slechts de contouren zichtbaar Fragiele nuances Maken verschil Tussen zwart en wit, Iets wat alleen gevoel ziet…

Misschien laat jouw leven de stille schaduwkant zien wat ooit zo diep verlangde en is liefde ingewikkeld om met eenvoudige woorden te omschrijven maar als ik je vergelijk met de zoete vrucht van droeve eenzaamheid ben jij misschien meer tijdelijk en ik mezelf in stilte vergeten.…

Licht vriezend weer Zonlicht intrigeert Dampende loofbossen Dunne takjes die wit uitdossen In de bosrand Aan de schaduwkant Daar zie je iets bijzonders verschijnen Wat ook plotseling zo kan verdwijnen Natuurfenomeen in het winters halfjaar De vorming van ijshaar Water dat uit het kernhout werd geperst De vorstige lucht doet de rest…

Langs de schaduwkant Aan een waterrand Bij een bosperceel Soms heel weinig dan weer veel Bosanemoon In een voorjaarsdroom Blaadjes hartvormig en knuffelzijdezacht Alsof de lente naar je lacht Genoegzaam snuffelend onder beukenbomen Waar doorgaans weinig zon kan komen Jouw verschijning zal in humuslagen gloriëren Totdat de boomblaadjes…

Rotsvaste muurbloem bloeiend hout aan de zon verbrand breed omstrengeld verwarmd het goed bloemkelk in kleur geschoond aan de schaduwkant vals herinnerd mijn gebrekkig loopvermogen stampvoetend verschijnt een blos op verbleekte wangen nieuwe geur verspreid zich als stuifmeel door de lucht loopvermogen kentert in een laatste vlucht.…

De schaduwkant in rijpe vlucht wacht tot het sterven zijn naam verliest en de dood zich koudt tot het volgend seizoen in deze gedogen herinnering spreken gesloten ogen en nestelt hij zich in zijn laatste vederbos het licht breekt in stukken en valt in ’t zaagsel van dit aardse poppenspel, waar deze marionettenklucht zich verschanst…

Kind ontdekt zijn schaduwkant - niet te vangen. Schommel- zij probeert met voetjes de wolken te raken. Meisje blaast haar kauwgombal tot wereldbol. Het paardenmeisje van vroeger rijdt thans in een Tesla.…

nestelt zich in alle hoeken, en ijle leegtes van duistere schaduwkanten! Grillig tekent de regen onduidelijke contouren op de aangeslagen ruiten. Nergens is te vinden, een terugdraai klok! De adem van brak geworden woorden zweeft verder door de mistige verloren illusie! heimwee... Blijft…

Niet over de zonzijde zou ik spreken niet over de schaduwkant. Maar over de warmte van een stem de troost van een woord de zegen van de stilte de doem van de eenzaamheid. Dus toch zon? Dus toch schaduw? Gelukkig was er de deemstering die me zachtjesaan opslorpte. Ook mijn gedachten.…